Dit is een verhalenreeks die iedere woensdag op Moderne Hippies te lezen is.
Tip: lees eerst de voorgaande verhalen.

Daar lag ik dan. Uren en dagen in bed. Ik had weliswaar – gelukkig – mijn creatieve afleiding en lieve mensen om mij heen, maar desondanks hakte de sleur er wel in.

Elke dag ging ik naar het ziekenhuis, mijn “thuis” lag gelegen naast het ziekenhuis en vanuit mijn raam keek ik weer uit op het ziekenhuis. En het Slotervaart Ziekenhuis is, om eerlijk te zijn, zo lelijk als de nacht. Kortom: niet echt een stimulerende omgeving om beter van te worden. Tegelijkertijd had ik ook geen keus en mocht ik blij en oprecht dankbaar zijn. Gvd, ik leefde nog steeds. Hoe bijzonder was dat wel niet. Ik had al drie keer bijna het loodje gelegd, maar mijn engeltjes duwden mij steeds weer terug. Ik was nog niet klaar op deze aardkloot.

Eind januari 2014. Ik had ondertussen weer wat scans en wederom onderzoeken gehad. Nu weer terug naar mijn oncologe en radiotherapeute voor de uitslagen. Heel spannend allemaal. Of ik zenuwachtig was? Tja, eten deed ik toch al niet meer, maar gezonde spanningen: uiteraard. Bij het gesprek kwamen er weer zoveel academische termen aan te pas, maar dit keer leek ik er aardig in te zitten. Ik begreep maar al te goed wat er werd besproken en tijdens het gesprek werd ik warm van binnen. Mijn hartje gloeide van positiviteit en er kwam een lichte glimlach naar boven. Wow, mijn oncologen vertelden me dat alle behandelingen waren aangeslagen en dat de tumor helemaal verdwenen was. Dat de oh zo verschrikkelijke ervaring van de Brachytherapie maar liefst de laatste cellen van de tumor had vernietigd. Dus ja, de pijn was het ook zeer waard.

Pffff, ik moest het allemaal weer even laten bezinken, hoor. Ik kreeg dus te horen dat ik schoon was. Ik was beter…

We leven in een tijd, in een maatschappij waar ontwikkeling, maar ook prestatie erg belangrijk wordt gevonden. We vergeten in al onze drukte alleen soms de essentie van ons “zijn”. Het is helemaal niet vanzelfsprekend om een dak boven je hoofd te hebben. Het is helemaal niet vanzelfsprekend om geld te hebben. En daarnaast is het helemaal niet vanzelfsprekend om gezond te zijn. Al deze facetten van het leven zijn nog steeds bijzonder. En geloof mij, in al die weken ben ik daar meer bewust van geworden.

Terwijl ik aandachtig naar de rest van het verhaal van mijn oncologe zat te luisteren ging er ineens een scène van De Grote Meneer Kaktus Show in een flits voorbij. Hierin zegt Meneer Kaktus tegen Mevrouw Stemband: “En, spelende vrouw, wat hebben we nu geleerd?”  Gek, want op dat moment voelde ik mij dus een beetje als Mevrouw Stemband. Ik hield en houd nog steeds enorm van het leven en spelen hoort daarbij. Ik ben behoorlijk klein van stuk, dus wanneer ik een muts, een jas en een rugzak draag kan ik inderdaad zo aansluiten bij kinderen van groep 8. Ik houd van dans, theater, muziek, tekenen, surfen en koken. En in al deze “groepen” speel je: ik speelde diverse rollen in het theater, ik speelde met mijn lichaam en uitte dat in dans, ik speelde een aantal noten waarbij er mooie of soms lelijke muziek uitkwam, ik speelde met potlood en papier waarbij kunst ontstond, ik speelde met mijn surfboard op de golven van de zee en ik speelde met de geuren, kleuren en smaken van het voedsel. Kortom, wij mensen zijn hier op aarde gekomen om te spelen. Dit kan van het spelen zijn met getallen op de aandelenbeurs tot het spelen met harken in een moestuin. Alles is OK, als je maar gelukkig bent in datgene wat je doet!

Het leven is mooi en ik had verdomme deze K.*.*. Kanker overwonnen. Hoewel mijn lichaam fragiel was, voelde ik mij oersterk. Niets kon mij meer tegenhouden… dit was toch waarvoor ik het gedaan had? Ik liet tranen van geluk.

Wat ik van deze ervaring heb geleerd? Dat ik niet meer ga spelen, maar nu dansend door het leven zal gaan. En met dit wonderbaarlijke nieuws wil ik graag afsluiten met een pracht van een tekst van Toon Tellegen:

en telkens als ze niet meer kan
en bijna, bijna valt,
denkt ze: Ik?
ik val niet, ik dans.

© Dounia Fikri

Heel veel liefs,
Chanti