Dit is een verhalenreeks die iedere woensdag op Moderne Hippies te lezen is.
Tip: lees eerst de voorgaande verhalen.

Na al het “gespeel en gedans” kwam er ook weer tijd en plaats voor rust en bezinning. Hoewel ik met veel dankbaarheid en plezier bij Richard en Alice verbleef, was ik toch ook weer toe aan een eigen plek. Een plek waarbij ik de deur achter mijn kont dicht kon doen en keihard een potje kon janken. Het waren tranen die nooit gehuild zijn. Dat ik mijn verdriet niet meer voelde door leuke dingen te ondernemen, betekende niet dat het er niet meer was. Wij, als mens zijnde, zijn met ons hoofd enorm goed in staat om ons verdriet te bagatelliseren, weg te stoppen of te vermommen. Dat hebben we onbewust als kind al geleerd. En die techniek gebruiken we nu nog steeds, zonder dat we het zelf weten. Om eerlijk te zijn ben ik daar zelf een kei in. In mijn kinder-en tienerjaren heb ik dit vaak genoeg moeten toepassen daar de relatie tussen mijn ouders en hierdoor met ons, mijn broer en tweelingbroer niet altijd even stabiel was. Het ging er behoorlijk heftig aan toe, waarvan ik tot hedendaags nog last heb. Cliché of niet, het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Soms ben ik verdomd trots op mezelf en een andere keer voel ik me zwak en fragiel.

Ik verlangde naar een eigen plek. ik had nog steeds te veel emotionele bagage die opgeruimd moest worden. Maar waar nu weer toe? Mijn God, ik had ondertussen zoveel respect gekregen voor alle zwervers in Amsterdam. Dan weer met je tas naar het DWI, dan weer naar het Gemeentehuis, dan weer naar een Leger des Heils en dan weer naar je favoriete beschutte plek onder een brug. Om gek van te worden!

Naast het emotionele was er uiteraard ook het fysieke aspect. En hoewel mijn lichaam erg sterk is voelde ik uiteraard alle naweeën van mijn behandelingen. Wanneer ik dan zo’n optreden als het Summer of Love Festival had gedaan, dan lag ik drie dagen erna plat op bed. Kijk, dat weten de meeste mensen van mij dan weer niet. En tuurlijk wilde ik ook niet die ‘zielepiet’ uithangen… Ik was tenslotte een sterke meid. Maar niets is minder waar. Ook deze sterke meid had haar limits en ook deze sterke meid had haar kwetsbaarheid.

Ik was het zat om geen eigen plek te hebben. Maar verdomme, waar kon ik nu weer naartoe? En het geld, mijn dakloze uitkering, daar kon ik toch niet mijn huur van betalen? Dit was Amsterdam. Voor minstens een oppervlakte van 12m2 betaalt men minimaal 550 euro! Dan is het toch te gek voor woorden om te bedenken dat mijn uikering zo rond de 300 euro was. Ja, een doos van de Albert Heijn, dat kon ik mij veroorloven. Armoede heerst zeer zeker nog steeds in Afrika, maar laten we alsjeblieft niet vergeten dat de armoede dichterbij ons heerst dan we denken. Nederland rijk? Ammehoela. Niet voor mensen die door omstandigheden buiten de maatschappij zijn gevallen. En geloof mij, je hoeft hier niet gek voor te zijn; het kan iedereen helaas overkomen. De lijn tussen arm en rijk, gezond en ziek zijn is flinterdun.

Veel liefs, Chanti

Fotografie: Salt in my Hair