Dit is een verhalenreeks die iedere woensdag op Moderne Hippies te lezen is.
Tip: lees eerst de voorgaande verhalen.

– januari 2015 – revaliderende – terug in Marokko – zoekt huis en baan –

Geland in Taghazout, maar nog niet geaard. Waarom? Omdat de desbetreffende persoon waarbij ik zou blijven en werken ineens geen “werk” voor mij had tegen kost en inwoning. Typisch Marokko… Je maakt een afspraak met ze, maar het resultaat is altijd anders. En dan ook nog eens last-minute! Nu, mocht je van jezelf al weinig geduld hebben, dan raad ik je aan om een one way ticket naar Marokko te nemen en hier voor een paar maanden te blijven. Hier wordt men continue getest op geduldig zijn: wanneer je iets wilt afrekenen in een winkel, wanneer je staat te wachten op de bus, die soms niet eens komt opdagen, wanneer je een menu besteld in een restaurant en noem maar op. Absoluut geen duizend-in-één-nacht sprookje, maar een duizend-dagen-en-nachten-wachtend sprookje. Het is een vreemde mix van Spaanse tranquillo-heid met een Arabische Inshallah.

Maar goed, daar stond ik dan weer met al mijn hebben en houwen. Lost in Taghazout again! Bij wie kon ik nu weer aankloppen voor een matras, bank, matje?
Hoewel ik bij ieder al best wel berucht was, had ik toch ook echt wel een voorkeur voor een verblijfplek. Een plek waarvan ik tenminste zeker wist dat mijn spullen niet zouden worden gestolen. Eén daarvan waar ik altijd al vanaf het begin af aan terecht kon was bij Juan en Jamila. Juan was een Spaans-Duits sprekende man die getrouwd was met een Marokkaanse vrouw. Zij woonden al heel wat jaartjes in Taghazout en hadden een pracht van een woning. Tevens waren zij druk bezig met de verbouwing van hun hotel. Juan heeft grotendeels alles zelf gebouwd en opgeknapt. Een pracht van een dakterras met een fontein. Wanneer ik in nood was, waren zij altijd degenen die voor mij klaarstonden. Een soort van tweede ouders. En vooral Juan was en is een tweede vader voor mij. We spraken altijd een andere taal met elkaar, maar onze lichaamstaal spraken boekdelen. Juan en Jamila hadden zelf geen kinderen, maar zijn dol op ze. Zelf hebben ze nu twee schat van een hondjes. Met heel veel liefde werd ik in hun familie opgenomen. Dit echt als een tweede dochter. Wanneer ik in die periode geen geld had, kon ik daar altijd terecht voor een kop thee, couscous, een warme douche en een bed. Kortom een moderne versie van het Leger des Heils, maar dan in Taghazout.

Juan en ik spraken nooit over het verleden. In die zin, dat ik eigenlijk nooit goed wist wat hij als werk allemaal had gedaan. (Misschien zat hij wel jarenlang in de drugs of iets dergelijks.) Soms is het beter om niet te graven in iemands verleden. Juan was altijd zo lief en beschermend naar mij toe dat ik liever met hem in het heden en de toekomst sprak. En laten we ook eerlijk zijn, hij was ook niet meer de jongste… Ik denk ergens achter in de 60. Onze favoriete plek was op het bankje voor zijn hotel zitten. Dit met uitzicht op zee. We konden urenlang naast elkaar zitten zonder een woord te spreken. Ik met een kopje mint-thee erbij en hij met zijn sigaret. Het leven was goed, het leven was tranquillo met Juan: dank je wel voor al je liefde en zorgzaamheid!

Liefs, Chanti

Volg Chanti ook via haar eigen website www.chantimai.com en Facebook!

Credits: Froukje Wolthuizen