Dit is een verhalenreeks die iedere woensdag op Moderne Hippies te lezen is.
Tip: lees eerst de voorgaande verhalen.

– januari 2015 – revaliderende – terug in Marokko – zoekt huis en baan –

Na een zes uur lange busreis kwam ik in Casablanca aan. Gelukkig werd ik niet helemaal aan mijn lot overgelaten en kon ik terecht op de bank van een vriendin van mij.

In het grote Casablanca waande ik mij in zowel de moderne als de traditionele wereld van Marokko. Ik wandelde door de oude medina nabij de haven of bracht een bezoek aan de schitterende Hassan II Moskee, het hoogtepunt van de traditionele Marokkaanse architectuur.

Casablanca is een stad die nooit slaapt. Zaken, handel en feesten: deze moderne Marokkaanse stad heeft het allemaal. De cultuurshock is daarom in dit deel van Marokko minder groot dan in oudere steden of het zuiden van het land. Casa is met haar 5,5 miljoen inwoners de grootste stad van Marokko en tevens het economische centrum van het land. De naam Casablanca betekent ‘wit huis’, waarvan er dan ook veel te vinden zijn in de straten.

De stad omvat verschillende districten: de oude Medina, het moderne stadsgedeelte rond het Mohammed V plein, het rijke gedeelte met luxe huizen en in het westen het nieuwe stadsgedeelte met veel stranden.

Hoewel ik oprecht van alle bezienswaardigheden van Casa genoot kwam ik niet hier om te relaxen, maar om werk te zoeken. Ik had voor mijn vertrek naar Casa al contact opgenomen met OmYoga. OmYoga is een yogastudio dat in de chique wijk, Anfa ligt. Bij aankomst van deze yogastudio viel mij het meeste het zwembad op, dat je meteen ziet bij aankomst in de hal. Alles zag er erg verzorgd uit, maar in mijn beleving voelde het eerder alsof ik in een spa resort/hotel terecht kwam dan een yogastudio. Ik ontmoette de eigenaar, Nabil Scally. Een verzorgde man van begin 40 jaar jong. Bij onze ontmoeting en het schudden van zijn hand voelde ik geen connectie. Hoewel ik geen vooroordelen mag hebben, sprak mijn gevoel dat er weinig een gevoel van “spirit” was: dit was een zakenman en geen guru.

Hij gaf mij aan dat hij geen plek meer had voor een extra les, yogadocente, maar dat hij bereid was om een yogales van mij te nemen met alle andere docenten van OmYoga. Weliswaar voelde het als een test, maar ik ging akkoord. Ik heb niets te verbergen en hoef mijzelf ook niet te bewijzen. Tijdens mijn yogales waren we met zijn achten, inclusief Nabil. Zoals gewoonlijk startte ik met een korte meditatie en ademhalingsoefeningen. Daarna opbouwend naar alignment en een heerlijke intensieve flow. Ja, ik liet ze hard werken en zag dat ze allemaal flink aan het zweten waren. Goedzo, alle negatieve energie eruit detoxen! Mijn les werd heerlijk afgesloten met een stretch en een lange shavasana. De zaal was stil en langzaamaan eindigde we met z’n allen met een pracht van een “OM”.

Ik zit absoluut niet te wachten op schouderklopjes, maar toch deed het mij wel wat wanneer de docenten na de les naar mij toekwamen om mij te bedanken. Zelfs Nabil kwam naar mij toe. Uiteraard niet met een bedankje maar met de woorden als “verrassend”. Tja, blijkbaar stond zijn ego hem nog steeds erg in de weg. Met een voldaan gevoel liep ik de yogastudio uit.

Na deze ene les ben ik nooit meer teruggegaan naar de studio. Het was niet mijn ding, niet mijn energie, maar ik heb er wel hele fijne contacten aan overgehouden. Dit o.a. met Anastacia die daar Asthanga yogales gaf en Yin Yoga. Anastacia kwam uit Canada, maar haar roots lagen in Zuid-Amerika. Een pracht van een mix en die temperament kon je ook duidelijk terug zien in haar practice en in haar stem. Want naast dat ze een fantastische yogajuf was, had ze een geweldige stem en begeleidde ze deze met haar gitaar. Kippenvel!

Via Anastacia kwam ik ook in contact met haar twee beste vrienden uit Casablanca: Driss en Sina. Een soort van Peppi & Kokki duo. Beiden mannen waren opgegroeid in Casablanca en kenden ze elkaar van de lagere en middelbare school. Het werd een kwartet, want bijna dagelijks gingen we met elkaar om: yoga, surf, samen dineren, muziek maken, kortom: altijd feest. Het voelde vertrouwd en we konden goed met elkaar levellen. Dit waren geen Marokkanen zoals uit Taghazout. Deze jongens kwamen van een hele goede (rijke) familie, hadden zelf in het buitenland gestudeerd en gewerkt en hadden die luxe positie om veel te reizen. Afkomst maakt mij niet uit: als je elkaar in vriendschap kunt respecteren, dan is er gelijkwaardigheid.

Langzaamaan begon mijn netwerk in Casablanca uit te breiden, maar was er nog geen echte oplossing voor mijn werk. Totdat een vriendin aan mij voorstelde om de yogalessen gewoon bij iemand thuis te gaan doen. Elke week op een andere locatie. En de eigenaar van het huis mag dan de yogales voor gratis meedoen. Wowww, wat een strak plan en bon idee!

Binnen anderhalf week tijd kreeg ik een behoorlijk netwerk en klanten waar ik zo langzaamaan van kon leven. Het was geen vetpot, maar plezier had ik zeker en het concept paste ook helemaal bij mij. Ik ben en zal altijd wel een ‘vagebond’ blijven.

Naast mijn wekelijkse yogalessen kreeg ik een tijdelijke huisvesting van Driss. Zijn moeder had namelijk nog een pracht van een appartement over in de wijk Maarif. Dit voorheen arme stadsgedeelte ten westen van het Parc de la Ligue Arabe is geleidelijk veranderd tot één van de meest gewilde wijken van de stad. De rijke jongelui van Marokko bezoeken de straten met hun luxe winkels en trendy gelegenheden, waarboven zich de tweelingtorens van het Twin Center verheffen. Deze trendy wijk kun je een beetje vergelijken met de Jordaan en De Pijp in één, maar dan helaas zonder fiets. Tja, een fiets, ja. Wat mistte ik deze toch in deze grote stad. Maar fietsen deed men hier niet. Levensgevaarlijk!

Casablanca is geen Amsterdam. Het is een metropool zoals New York, Istanbul en Tel Aviv. Hier gebeuren dingen die je alleen in een film waarneemt.

Liefs, Chanti

Volg Chanti ook via haar eigen website www.chantimai.com en Facebook!

Credits: Mohammed KA