Dit is een verhalenreeks die iedere woensdag op Moderne Hippies te lezen is.
Tip: lees eerst verhaal 1 en verhaal 2.

Donderdag 17 oktober 2013

Schiphol was in zicht. Ik had mijn vlucht gehaald, maar vraag me niet hoe. Het vliegtuig zat bomvol met Marokkaanse gezinnen mét kinderen. Begrijp me niet verkeerd: ik ben echt dol op kinderen en voel mij vaak het grootste kind, maar wanneer je het gevoel hebt dat je tussen leven en dood schippert, trek je een omgeving met veel geluid en chaos niet. Het enige waar je op dat moment naar verlangt is rust en stilte.

Aangekomen op Schiphol wachtte een goede vriend mij op. Ik had hem vanuit Marokko een smsje gestuurd met het volgende korte bericht: “Hoi Jack. Het gaat niet zo goed met me. Ik kom terug naar Nederland. Kun je mij alsjeblieft van Schiphol ophalen?” Jack en ik zijn ‘vriendjes-voor-het-leven’. We kennen elkaar al meer dan 10 jaar lang, door dik en dun. Soms zien/spreken we elkaar driekwart jaar niet, en een andere keer zien we elkaar twee weken lang elke dag. Het gaat organisch, vaak impulsief en zonder verwijten naar elkaar.

Vermoeid kwam ik aangestrompeld. Jack keek me aan alsof hij een geest had gezien. Later vernam ik van hem dat hij ontzettend van mijn uiterlijk schrok. Ik zag er zo witjes uit dat hij de neiging had om te vragen: ‘Goh, hebben ze in Marokko geen zon?’ 😉 Jack en ik zijn altijd van de grappen, dat zul je in mijn volgende verhalen wel merken. Dit keer hield hij zich echter in.

Ik nam afscheid van mijn twee vriendinnen en ging met Jack mee naar huis. Het eerste wat ik deed was slapen 🙂 In de avonduren vertelde ik in alle rust mijn verhaal. Jack was perplex, maar voegde hier gelijk aan toe dat er ook altijd iets raars met mij moest gebeuren.

De volgende dag ging ik naar het Kennemer Gasthuis in Haarlem voor bloedafname en in de avond kreeg ik het volgende bericht van mijn huisarts per mail (!):  “De eerste uitslag is mij al gemeld: je bloedgehalte is 3,1. Dat betekent een heel ernstige bloedarmoede. Dat is d.m.v. een bloedtransfusie omhoog te brengen, maar je kan er ook voor kiezen om ijzer te slikken, om zo de bouwstenen voor het maken van bloed aan te leveren. Daarbij zou je de anticonceptiepil kunnen slikken om het bloedverlies zo veel mogelijk te beperken. Heb je al een afspraak bij de gynaecoloog kunnen maken? Het lage bloedgehalte is een reden voor een spoedafspraak.”

Jack ging meteen Googlen naar het bloedgehalte, aangezien wij daar allebei geen verstand van hebben. Normaal gesproken blijkt de HB-waarde bij een jonge volwassen vrouw tussen de 6 en 10 te liggen. Nou, ik stond op een 3.1 en daar stond aangegeven dat je dan bijna in levensgevaar bent, omdat je organen ineens kunnen uitvallen vanwege een tekort aan zuurstof! WTF? Ik kon nog wel lopen, maar langzaam, en ja, ik was wel ontzettend moe. Verder was ik ook nog steeds aan het bloeden, gelukkig niet meer zo heftig als eerst. Maar de pil gebruiken, daar begon ik niet aan. Ik heb jarenlang de pil moeten slikken vanaf jonge leeftijd, maar wat je slikt is alleen maar gif en hormonen.

Jack en ik waren in dubio voor een spoedafspraak. Heel gek, maar naar omstandigheden klaarde ik best wel weer wat op. Jack had voor mij een winterse hap klaargemaakt en ik kreeg zelfs wat kleur in mijn gezicht terug! We besloten dan ook om de volgende ochtend pas naar het ziekenhuis terug te gaan.

Zaterdag 19 oktober 2013

Vroeg opstaan, want we wilden naar het ziekenhuis. Even snel douchen, dacht ik. Jack haalde me over om mijn mobiel voor de zekerheid mee te nemen naar de douche. (De badkamers van het pand bevonden zich allen helemaal onder in de kelder van het pand. Kortom, als daar iets zou gebeuren, dan konden hij noch zijn andere huisgenoten mij horen.) Terwijl het trappen lopen begon ik weer wat meer te bloeden, maar vol goede moed liep ik naar de kelder en verlangde ik naar een heerlijke warme douche. De deur deed ik expres niet op slot, alsof ik het aan voelde komen… Na het douchen merkte ik dat ik begon te trillen en door mijn knieën heen zakte. Ik greep direct mijn mobiel en belde Jack op. Een paar seconden later lag ik weer knock-out op de grond. Jack en zijn huisgenoot tilden me van de grond en brachten me met spoed naar het ziekenhuis.

Zo langzaam als het ging in het Marokkaanse ziekenhuis, zo’n rollercoaster werd het in het Kennemer Gasthuis: infuus, bloedafname, urine-afname en BOEM, de eerste uitslag was binnen: ik was ZWANGER! Zes weken. Ik was totaal geschokt en verrast, want het was totaal ongepland. Het verklaarde aan de ene kant een heleboel (mijn bloedingen en vermoeidheid). Tegelijkertijd snapte ik er niets van, want in Marokko had ik het absoluut ‘veilig’ gedaan! Waar was het allemaal misgegaan?

Uiteraard moest ik in het ziekenhuis blijven. Diezelfde nacht kreeg ik mijn eerste bloedtransfusie en de volgende ochtend werd ik gecurateerd en werd er een stukje weefsel van mij naar de patholoog gebracht. De artsen hadden mij ingelicht dat er nog iets anders aan de hand was, maar wat, dat konden ze mij nog niet concreet vertellen.

Maandag 21 oktober 2013

Van mijn artsen kreeg ik te horen dat ik de volgende dag uitslag zou krijgen. Heel spannend allemaal. Bij het bezoek van Jack vertelde ik hem dat ik voelde dat er iets heel ergs met mij aan de hand was, los van het feit dat ik zwanger was. Ik vertelde hem dat ik bang was dat ik kanker zou hebben. Hij schrok zich te pletter en vertelde mij dat ik dat woord niet moest uitspreken, omdat ik nog helemaal niets wist. Maar mijn gevoel, mijn intuïtie, wist het maar al te goed. Als het allemaal OK was geweest, dan duurde de uitslag niet zo lang, maar nu werd er om mij heen “geheimzinnig” gedaan. Die nacht heb ik heel veel gehuild. Zwanger en wetende dat ik ernstig ziek zou zijn. Huil maar, fluisterde ik tegen mezelf alsof ik een mantra aan het reciteren was. Laat je tranen lopen, geef je over, omarm de situatie en laat het los…

Dinsdag 22 oktober 2013

11.30 uur.

Een hele delegatie van artsen en co-assistenten kwam mijn kamer binnen. Aan hun lichaamshouding en gezichtsexpressie te zien, leek het alsof er al iemand overleden was. Uiteindelijk kwam mijn tweede uitslag binnen, BOEM: baarmoederhalskanker. Het klinkt gek, maar ergens was ik “blij” dat er eindelijk een diagnose werd uitgesproken. Het voelde ook een bevestiging van mijn intuïtie. Nu kon ik tenminste verder, hoewel ik voor mijn gevoel ook stilstond.

Ken je dat gevoel? Dat ineens de grond onder je voeten vandaan zakt?

Tot volgende week, lieve volgers.

Chanti

// Volg Chanti op ChantiMai.com en Facebook

Copyright foto: www.rubensnitslaar.com