Dit is een verhalenreeks die iedere woensdag op Moderne Hippies te lezen is.
Tip: lees eerst de voorgaande verhalen.

Maandag 4 november 2013

Het weekend was voorbij en de week was weer begonnen. Voor velen het normale ritme om naar het werk of naar school te gaan, maar voor mij naar het ziekenhuis.

Weer zat ik in dezelfde spreekkamer, in dezelfde stoel, met dezelfde arts tegenover mij. Vandaag zou ik de uitslagen krijgen van mijn onderzoeken. En jawel, ik kreeg ze binnen: baarmoederhalskanker, stadium II met uitzaaiingen in mijn klier van mijn rechterlies. Mijn tumor was maar liefst 12 cm groot (tevens ook de oorzaak dat ik nog steeds zo heftig aan het bloeden was)! En dan, last, but not least: ik was ook nog steeds zwanger.

Wat is het bizar en wonderbaarlijk om twee levende organismen in je lichaam te hebben: het ene organisme was mijn tumor die aan het groeien was naar het “stervende” en het andere organisme was het vruchtje in mijn buik. Oftewel groeiende naar het “nieuwe leven”. Letterlijk en figuurlijk ervaarde ik Yin en Yang in mijn lichaam.

Ik moest belangrijke keuzes gaan maken: wel/geen chemo, wel/geen radiotherapieën, wel/geen abortus? Het voelde als een soort van Cito-toets van de basisschool. Maar net als toen kon ik nu ook niet kiezen tussen A, B, C of D. 🙁

Dr. Lok raadde mij aan om voor de chemo- en radiotherapiën te gaan. En bij het behouden van het kindje was Dr. Lok ook op de hoogte van de laatste technieken. Het voelde echter allemaal zo tegenstrijdig voor mij.

Al twee jaar lang was ik gestopt met het slikken van de pil. Een bewuste keuze, omdat ik geen gif /hormonen meer in mijn lichaam wilde hebben. Waarom zou ik dan in hemelsnaam zelf voor chemo-en radiotherapieën kiezen? Ook wist ik helaas door de gebeurtenis van mijn vader wat chemo’s met het menselijk lichaam doen. Drie jaar geleden kreeg mijn vader de diagnose van longkanker mét uitzaaiingen. De artsen hadden hem nog maximaal een jaar gegeven, maar binnen drie maanden tijd was hij al overleden. Mijn vader kreeg ook chemotherapie. Zo schokkend om van dichtbij te zien hoe een dierbare in een zeer kort tijdsbestek aan het aftakelen is. Chemo vernietigt niet alleen de kwaadaardige kankercellen, maar helaas ook de goede cellen die wij als mens voor lange levensjaren zo hard nodig hebben. Los van al dit verdriet en de pijn besefte ik ook mij des te meer hoeveel geld er wordt verdiend in de farmaceutische branche. Om je dood te schamen!

Als ik dan niet voor de reguliere behandelingen zou gaan, welke weg dan wel? Zou ik mijzelf gaan healen door acupunctuur, ayahuasca-sessies, transformational breathing? Of ging ik mijn eigen film Into the Wild maken en elke dag van Graviola leven? (Dit is een vrucht, afkomstig uit Brazilië, die bekend staat als het natuurlijke geneesmiddel voor kanker). Of ging ik voor die drie maanden intense Ayurvedische behandelingen naar Sri Lanka of India? Ook al had ik dit laatste graag willen doen, ik had niet eens het geld voor een ticket, laat staan geld voor de behandelingen die ze daar aanbieden! Daarnaast zou mijn familie dit never-nooit-niet goedkeuren. Zelfs sommige vrienden van mij niet. Veel te bang dat ik zou eindigen als Silvia Millecam (voor diegene die na 1980 zijn geboren: zij was een fantastische, charismatische comédienne, actrice, zangeres en presentratice van Nederlandse bodem, die aan kanker overleden is nadat zij farmaceutische geneesmiddelen voor haar ziekte weigerde).

God, wat een dilemma’s allemaal. En van al deze dingen was toch wel het meest ironische dat ik yogadocente was! Verdomme, ik leefde toch al gezond? Ik deed toch aan yoga? Ik mediteerde toch elke dag? Ik at toch gezond? Ik was een buitenmens, wandelde graag in de Kennemer duinen, Schoorlse bossen of met mijn blote voeten in het zand op elke prachtstrand. Ik hield van sport en voelde mij thuis in en op het water. Wat wil je nog meer?

Of had ik stiekem toch kanker gekregen van (on)bewuste emoties die ik nog steeds moest verwerken? Gebeurtenissen uit mijn verleden? Was ik aan het vluchten, zoals Byron Katie dit zo mooi omschrijft in één van haar boeken? Ik voelde me zo machteloos, ondanks alle tips en adviezen van familie, vrienden en kennissen. Ik heb een behoorlijk groot netwerk hier in Amsterdam: van bourgondische advocaten en artsen tot creatieve ondernemers, tot gevoelige dansers en muzikanten én raw-food-yogi’s. Allen zo anders, allen zo bijzonder en met allemaal een andere kijk op mijn proces. Tsja, het is allemaal maar makkelijk praten van zo’n afstand, maar geloof me, het is zeker andere koek wanneer je zelf wordt geconfronteerd met kanker. Alles ga je vanuit een ander perspectief bekijken en beredeneren. “Wat is haalbaar? Wat kan mijn lichaam op dit moment aan?”

Die week gaf ik mijzelf de tijd om alle wegen op te schrijven. Wat zijn de voor- en nadelen? Wat zijn de consequenties en bijwerkingen? Afwegen, prioriteiten maken… Pfff…. Niet mijn sterkste kant. Ik werd getest op het leven, ik werd getest met het overleven. God, welke weg mocht ik omhelzen?

Veel liefs,
Chanti

// Volg Chanti op ChantiMai.com en Facebook