Dit is een deel van een verhalenreeks die iedere woensdag op Moderne Hippies te lezen is.
Lees eerst de voorgaande verhalen.

Van al mijn “logeerpartijtjes” en het heen-en weer verhuizen met mijn koffertje sloeg de vermoeidheid steeds verder in. Ik was kapot.

Niet alleen mijn ziekte en het zwanger zijn kostte energie, maar ook het aanpassen aan mijn omgeving: om de drie dagen een ander huis, ander bed, andere energie, andere mensen om mij heen met ieder zijn/haar eigen leefregels. Zoals ik al eerder had aangegeven: logeren voor één nachtje is echt wel OK, maar een paar dagen bij vrienden in huis vertoeven is heel wat anders. Ik kwam toch ineens in iemands privéleven aanwaaien. En ieder huisje heeft ook zijn/haar eigen kruisje!

De relaties werden ineens veel intiemer en intenser. Hierdoor ontstonden zo nu en dan ook miscommunicaties, verdriet, pijn en angsten bij beide partijen. Uiteindelijk schreef ik dan ook een algemene mail naar mijn vriendenkring. Uitvoerig beschreef ik hierin dat ik oprecht heel dankbaar was voor al die lieve, bijzondere mensen om mij heen, die mij met alle liefde wilde opvangen. Tegelijkertijd was het echter ook een oproep dat wanneer vrienden mij wilden helpen, ze zich eerst goed moest beseffen of hun eigen privé-omstandigheden dat wel toelieten.

Uit eigen ervaring besef ik nu dat wanneer je graag iemand wilt helpen, je dat alleen maar kan doen wanneer je jezelf eerst hebt geholpen. Het had geen zin om mij “op te vangen” wanneer mensen zelf niet sterk in hun eigen vel zaten, ondanks dat ze zoveel om mij gaven. Ik had liever dat ze eerlijk tegen mij waren en mij recht aan durfden te kijken en te zeggen: “Ik kan op dit moment niet met jouw ziekte omgaan. Misschien is het beter als je bij iemand anders logeert.”
Uiteindelijk gaf ik ook zelf de voorkeur aan degene bij wie ik uiteindelijk verbleef. Het was niet beter of minder, maar op dat moment de juiste beslissing.

Ik had rust en energie nodig. En ja, waar ik dan zielsveel naar uitkeek waren de “uitjes”. Mijn vrienden/familie namen mij mee naar het strand in Noordwijk aan Zee of Wijk aan Zee. Maar ook de Schoorlse duinen/bossen mochten zeker niet ontbreken. God, wat is het daar toch verdomd mooi! Eén van mijn favoriete plekjes van Nederland. Iedere keer weer, wanneer ik daar was, voelde ik me zo rijk. Het is en blijft een sprookjesbos.

Langzaamaan, met kleine stapjes, maakte ik ook stapjes in mijn hoofd. En ja, mijn beslissing werd gemaakt. Ik koos voor de chemotherapie. Hoewel ik zeer zeker de gevolgen van chemotherapie ken, voelde het goed dat ik deze keuze zou maken. Dit ondanks verbazing uit mijn netwerk, omdat ik toch aan yoga deed en altijd al gezond leefde. Maar niets is wat het lijkt……..Mijn tumor was maar liefst 12 cm groot en daarnaast droeg ik een kindje. Voor mij voelde het risico te groot om te “experimenteren” met alternatieve geneeswijze. Ook het verhaal van Tania Bongers had mij uiteindelijk deels beïnvloed. En ja, natuurlijk was ik ook helemaal voor de natuurlijk wijze, maar ga jij maar eens even in mijn schoenen staan.

Ik was blij en opgelucht. De natuur gaf mij weer kracht, energie en frisse lucht. Ja, ik kon weer ademen.

 Veel liefs, Chanti

// Volg Chanti op ChantiMai.com en Facebook