Dit is een verhalenreeks die iedere woensdag op Moderne Hippies te lezen is.
Tip: lees eerst de voorgaande verhalen.

Copyright: Richard Albert Broeksema.

Terwijl ik op zoek was naar mijn “home” en op mijn lijst voor het DWI netjes bijhield bij wie ik verbleef, at en sliep, ging het avontuur door. Ik ben begonnen bij Hassan II (Marokko), met als tussenstation het Kennemer Gasthuis (Haarlem) en mijn eindstation werd het Anthonie van Leeuwenhoek-ziekenhuis in Amsterdam.

Maandag 28 oktober 2013

Ik herinner me dit als de dag van gisteren. Het was Code Rood, oftewel de zwaarste herfststorm sinds tijden, maar ik moest en zou naar buiten gaan. Ik had namelijk mijn eerste belangrijke afspraak in het Anthonie van Leeuwenhoek-ziekenhuis.
Met windkracht 11 liep ik samen met mijn moeder over een galerij van 13 hoog. Gelukkig heb ik totaal geen last van hoogtevrees, maar ik kan je verzekeren dat het op dat moment als leven en dood voelde. Zie je het al voor je? Verzwakt, verkankerd en bezwangerd tegen deze ’tsunami’ in? Je wilt niet weten hoe blij ik was toen ik in de lift stond en op het knopje ‘begane grond’ drukte.

Aangekomen bij het ziekenhuis stond een goede vriendin, Anouk, ons op te wachten. Ik had haar gevraagd als extra ondersteuning, want ik vond het spannend; ik was nog nooit eerder in het Anthonie van Leeuwenhoek-ziekenhuis geweest. Volgens bronnen was ziekenhuis dit het “Mekka” voor kankerpatiënten.
Ik meldde mij aan bij de polikliniek, balie 4, en nam vervolgens plaats in de wachtruimte. Nieuwsgierig keek ik om mij heen en observeerde ik de mensen die naast of tegenover mij zaten. Zal hij of zij ook kanker hebben?

Na een paar minuten hoorde ik mijn naam roepen: “Mevrouw Van der Meij”. In mijn hoofd wilde ik “bingo” roepen, maar ik realiseerde me ook dat deze grap totaal misplaatst was voor zo’n eerste bezoek. Samen met mijn moeder liepen we met de gynaecologe mee naar haar spreekkamer. Anouk bleef achter in de wachtruimte.

Ik had een gesprek met gynaecologe Dr. Lok, een jonge vrouw van ongeveer 36 jaar oud. Ik had een goed gevoel bij haar en ze legde alles zeer duidelijk uit. Over de verschillende stadia van baarmoederhalskanker, alle onderzoeken die ik de komende week moest ondergaan, opties voor behandelingen en uiteraard het zwanger zijn. Mijn god, er vielen ineens zoveel academische termen om mijn oren. Ik moest het allemaal even laten bezinken.

Vrijdag 1 november 2013

Om 9.00 uur moest ik mij weer melden in het ziekenhuis. Bloedafname, MRI-scan, Thorax (scan voor longen) en mijn tweede bloedtransfusie. Dit laatste duurde zo ongelooflijk lang: om 12.00 uur kreeg ik mijn eerste zak bloed van 225 ml en om 19.10 uur was ik pas klaar met mijn derde zak bloed. Gelukkig was Jack de hele dag bij me en maakten we er als vanouds een ‘feestje’ van.

Aan het eind van de middag kreeg ik in een opwelling een idee: mijn verhaal moest worden vastgelegd. Dit door de ogen van een vriend van mij. Ik belde hem op en stelde hem alleen de vraag: “Kun je nu langskomen en kun je je camera meenemen?” Een uur na mijn telefoontje stond Richard aan mijn ziekenhuis bed. Wij kennen elkaar van de “straat”. Of onder bekenden van “de Pijp”, Coffee Company, Vredespijp en alles wat hierbij los en vast zit!  😉 De Pijp, ja…. Mijn oude, vertrouwde buurtje!

Veel liefs, Chanti

// Volg Chanti op ChantiMai.com en Facebook