Ik heb nooit de drang gehad om weg te willen uit Nederland. Al van kleins af aan ben ik erg gevoelig voor heimwee. Hoewel ik ontzettend genoot van de vakanties met mijn broer en ouders, was ik altijd blij als ik met beide voetjes weer op de drassige bodem van ons kikkerlandje stond. Ik voelde me thuis in onze maatschappij, waar haastige spoed een vast onderdeel van de dagelijkse gang van zaken was. Naarmate ik ouder werd, gingen steeds meer mensen in mijn omgeving op reis naar verre landen. Op zoek naar zichzelf, aangetrokken door het lonkende avontuur. Ondanks dat ik me niet geroepen voelde om de halve wereld over te vliegen, was ook ik op zoek naar wie ik nou eigenlijk was. Door de jaren heen ben ik erachter gekomen wat belangrijk is voor mij en op welke manier ik mijn leven wil invullen. Vorig jaar zomer heb ik een plek bezocht die daarin voor mij essentieel is geweest en deze plek wil ik dan ook graag met jullie delen.

Naast het Italiaanse San Remo ligt een stad op een heuvel die (ondanks dat ik het ga proberen) moeilijk te beschrijven is: Bussana Vecchia.

In deze stad lag in 1887 het epicentrum van een aardbeving. In ongeveer twintig seconden verwoestte de beving het grootste deel van de stad, waarbij meer dan 2000 inwoners omkwamen. De Italiaanse autoriteiten verklaarde de stad onbewoonbaar en het werd een zogenoemde spookstad.

In het begin van de jaren ’60 namen kunstenaars hun intrek in de verlaten stad, waardoor de stad de bijnaam ‘International Artists Village’ kreeg. Ondanks verschillende pogingen van de Italiaanse autoriteiten om de kunstenaars weg te krijgen, wonen enkele kunstenaars er nog steeds en verkopen zij hun kunstwerken aan de bezoekende toeristen. De stad heeft een vrijwel onbeschrijflijke sfeer. Het is op een bepaalde manier zeker spookachtig, maar de enigszins naargeestige uitstraling kan niet tegen het idyllische karakter van de stad op. Wanneer je in de buurt van San Remo bent, is Bussana Vecchia dus zeker een must see!

Het absolute hoogtepunt van de stad is de Relax Zone, dat helemaal bovenop de heuvel gelegen is. Je treft hier een groepje ware hippies aan, waaronder een nuchtere Nederlander, die dit hippie paradise hebben opgezet. Dat we hier een warm welkom kregen is een understatement! Er werd direct bier en wijn tevoorschijn gehaald en de traditionele pizza oven werd opgestookt. Een kwartier later lag ik in een hangmat, onder het genot van een overheerlijke zelfgemaakte pizza en een koud drankje, alle indrukken in me op te nemen. Deze plek had alles wat ik nodig had: zon, een fantastisch uitzicht, creativiteit, lekker eten en bovenal een heerlijk rustgevende sfeer. Nadat ik tot rust was gekomen en me nog even heb verbaasd over de verschillende diersoorten die hun aanwezigheid kenbaar maakten, namen we afscheid en gingen we weer verder. Betalen voor het eten en drinken hoefden we niet. In plaats daarvan konden we geheel vrijblijvend een bijdrage deponeren in de daarvoor bestemde brievenbus, zodat de Relax Zone kan blijven bestaan en kan worden uitgebreid.

Op deze plek kwam ik tot de conclusie dat ik mij ook op een volledig onbekende plek thuis kon voelen. En ineens was daar dat idee. Het idee dat ik Nederland best zou willen inruilen voor een plek als deze. Het idee om niet de rest van mijn leven in Nederland te blijven wonen. Mijn bezoek aan deze bijzondere stad heeft mijn zoektocht compleet gemaakt. Ik weet wie ik ben en waar ik voor sta. En hoewel het voorlopig niet zal gebeuren, sluit ik niet uit dat ik mijn vertrouwde kikkerlandje ooit met een glimlach achter me zal laten.