Afgelopen december had ik stress. Heel. Veel. Stress. Een modern woord waar ik stiekem bijzonder veel hekel aan heb, maar toch echt naar heb moeten leren luisteren.

Sinds ik me sinds vorig jaar profileer als campagnemanager en voor een tof merk een campagne mag neerzetten, juggle ik tussen wat Moderne Hippies ooit was, wie ik was, wie ik ben, waar mijn eigen verandering heengaat en waar Moderne Hippies dan vervolgens weer heengaat. Ik begon met drie dagen per week voor mijn freelanceklus en twee dagen voor Moderne Hippies. Op z’n zachtst gezegd was dat nogal een switch, en eentje die me niet met gemak afging. De freelanceklus ging me goed af, Moderne Hippies ging ineens als een speer, waardoor ik weken maakte van 80 uur per week. Ik had niet alleen twee banen, ik maakte ook dubbele uren. Hello, anti-hippie. Hello, anti-zen.

Iedere vorm van contact werd me opeens teveel. Afspraken kon ik nauwelijks meer aan, of ik had alweer het gevoel dat het me teveel werd. Met oud en nieuw wilde ik nérgens heen, behalve niks hoeven doen en op de bank zitten. Eindelijk rust, even geen verplichtingen. Zonder er woorden aan te willen geven, moest ik toegeven dat ik in een halve burn-out zat doordat ik constant hartkloppingen had.

Mediteren hielp niet meer, er was verandering nodig.

De enige échte oplossing leek ‘m te zitten in minder werken en mijn werkzaamheden anders in te richten. Prioriteiten stellen. Minder uren freelancen, structureren wat ik nú belangrijk vind voor Moderne Hippies. Met Moderne Hippies wilde ik een andere kant op, kwaliteit boven kwantiteit zetten. Het was tijd voor Moderne Hippies 2.0. Professionalisering, persoonlijk, een klein team, eigen fotografie. Delen wat er nú toe doet en stoppen met vergelijken. Niet 8 artikelen met aantrekkelijke titels zoals hele irritante andere websites; maar af en toe een artikel leveren die van waarde zou zijn. Ja, waarde, dat stond bovenop. Dat voelde goed. Dat voelde als de juiste weg. Een “duurzame” weg.
En dat is wat ik na Zuid-Afrika (wat is dat toch met die plek?) ben gaan uitvoeren en nu z’n vruchten afwerpt.

Hop.
Ander contract, twee dagen freelancen. Drie dagen Moderne Hippies. En verplicht vrij nemen op de dagen dat ik dat eigenlijk zo moeilijk vind (weekenden, vakanties..). (Nu geldt voor dit laatste nooit dat ik echt uit kán staan. Zodra de ontspanningsknop aan staat word ik in een mum van tijd weer creatief en wíl ik creëren. Of zich dat nu uit in fotografie, schrijven of filmen, is afhankelijk van het moment.) Ook schrapte ik alle persreizen. Want nee: persreizen zijn geen vakanties! Grootste misverstand OOIT. De weekenden die ik had, moest ik uitrusten en de werkdagen had ik volledig nodig om te kunnen werken.

Dus soms is het dubbel: ik schrijf over ‘in balans zijn’ maar ook ik draaf soms door. Vaak genoeg. Ook ik moet met trial-and-error leren eigen baas te zijn en te midden van die vrijheid een structuur te vinden waardoor ik niet te ver ga.
Dat vind ik best moeilijk. Ik houd van werken. Ik houd van creëren. En ben dus ergens ook nooit helemaal te stoppen. Iets om af en toe helemaal gek van te worden. Júist als je van slow living houd en die zen-modus wilt behouden.

Maar sinds de dag dat ik heb besloten dat het tijd was om mínder in te zetten om meer rust te krijgen, zodat op z’n minst m’n hart weer normaal ging kloppen, is er iets veranderd. Ik heb een balans gevonden waar ik bijzonder content mee ben. Ik vind campagnevoering bijzonder leuk, waardoor ik constant uit m’n comfort zone word gehaald en nieuwe dingen leer. Ik vind het zo leuk om online bezig te zijn en dat Moderne Hippies dat mogelijk heeft gemaakt, dat ik mede dóór de freelanceklus mezelf nieuwe uitdagingen geef. En de 80 uur is verlaagd naar 50 en dat gaat me een stuk beter af. Het is nog steeds veel, maar het is tien keer beter dan wat het was. Het balanceert, sinds ik heb geleerd dat minder soms juist meer kan opleveren.

Meer mindstyle lezen? Klik hier! 🙂

Je kunt mij persoonlijk volgen op Instagram en YouTube.
Je kunt Moderne Hippies volgen op Facebook, Instagram, YouTube en Twitter.