Wat je hiervoor eigenlijk nog even moet lezen: waarom ik naar Ibiza ben gegaan.

Na mijn eerste bericht vorige week dinsdag, heb ik enorm veel reacties binnengekregen; via Twitter, persoonlijke e-mail, Facebookberichtjes of reacties onder de blogpost. En wat vond ik dat fijn en heerlijk! Daarom blijf ik op de persoonlijke tour en zal ik jullie deze weken updates geven over wat ik op Ibiza meemaak of waar ik tegenaan loop.

Ik ben voor de eerste keer in m’n leven echt alleen in het buitenland (niet om te reizen, maar gewoon om hier vandaan te werken dus). Nu heb ik wel een halfjaar in Zuid-Afrika gewoond, maar zelfs daar was altijd een bekende van me. Nu maak ik sommige dingen toch weer anders mee.

Uitdaging #1
Ik arriveerde op een dinsdagavond. In eerste instantie zou ik opgehaald worden door de crew van Kiboots, waar ik de volgende dag een fotoshoot mee zou hebben. Maar hun shoot liep die dinsdag uit, waardoor Jovanna, de eigenaresse van Kiboots, me opbelde:

“Ehm ja. We kunnen elkaar beter ontmoeten in Sant Antonio. Laten we afspreken bij de Lidl”.

“Ehm, oké…”, zei ik.

FYI: Sant Antonio ligt aan de andere kant van het eiland.

“Ja joh, dat is hartstikke makkelijk te vinden. De borden geven goed aan hoe je er moet komen. En de Lidl is gewoon bij de rotonde, aan de ring van de stad”.

“Oké, prima. Dat moet vast goedkomen”.

Eenmaal ophangen keek ik mezelf twijfelend aan.

Really? Waar de f*ck moet ik heen rijden?

Uitdaging #2
Ik had een auto gehuurd bij een lokale operator – simpelweg omdat het de goedkoopste variant was – en moest daardoor met een shuttlebus vanaf het vliegveld naar het kantoortje worden gebracht. Als je dat ooit ook van plan bent op Ibiza: bereid je voor. Ik moest op een soort  “random” plek gaan staan op de parkeerplaats; voor de uitgang van het vliegveld. Met backpack en al liep ik een paar keer heen en weer.

Moet ik serieus bij parkeervak G gaan staan en hier een beetje staan wachten? Dit voelt niet goed, dit voelt niet goed, dacht ik.

Opeens zag ik mijn shuttlebusje voorbij sjezen, terwijl ik net op een andere plek twijfelachtig om me heen stond te kijken. En natuurlijk net op het punt dat de chauffeur me niet zag. Een kwartier later was de shuttlebus weer gearriveerd, en stond ik trouw op het vage plekje. Ik zag pas het bord “meeting point” bij parkeervak G staan, toen ik het busje instapte.

Ah, toch ergens wel betrouwbaar, dacht ik.

De auto was snel gehuurd en ik ging gelijk alleen op pad. Net terwijl het donker was geworden en je helemaal alleen in een vreemd gebied bent. Prettig is anders, eerlijk gezegd (zie foto boven). En dat had ik eigenlijk nog nooit alleen zo gedaan, besefte ik me toen ik in de auto zat. Ik deed een klein sprongetje in m’n hoofd: het is heel goed dat je dit doet! Je overwint in ieder geval weer iets.

Uitdaging #3
Maar al snel belandde ik in Sant Antonio. Na 80 rondjes in Sant Antonio en vijf verschillende rotondes afgegaan, was de Lidl echt niet te vinden. Voor de zekerheid reed ik terug naar San José, het dorpje waar ik al doorheen was gereden. Ik wist zeker dat ze daar in de buurt woonden, dus dan had ik ergens nog hoop dat ik vanavond een slaapplek zou hebben. Enige kleine paniekmoment was dat ik nog maar 5 % batterij had.

Desnoods bel ik bij alle huizen in het dorp aan, dacht ik.

Even snel telefoneren en wachten… En de mannen van Kiboots kwamen me in San José ophalen. Een klein momentje van opluchting: ha, ik hoef vanavond ik ieder geval niet in de auto te slapen.

Het was pas later dat ik bedacht, dat ik m’n telefoon desnoods bij een café in de buurt even had kunnen opladen. (Zou het de stress geweest zijn?).

Een gezellige avond volgde, waarbij ik iets te laat naar bed ging en vreselijk slecht zou gaan slapen. Ik kreeg een apart “huisje”, alleen deze was zo afgezonderd en alleen, dat ik bijzonder ongemakkelijk sliep. Alle ramen stonden open en ieder mogelijk scenario van een thriller kwam wel even voorbij. Bah. Je kunt mij echt soms beter in een kleine kast laten slapen – daar voel ik me stukken veiliger. (Ik zal dus nooit in een groot luxueuze villa kunnen wonen. Het idee alleen al beangstigd me ;)).

Met kleine oogjes en mooie wallen zou de dag van de fotoshoot beginnen (daar bij de volgende update meer over).

Conclusie?
De eerste ervaringen van alleen-zijn kwamen in een paar uur voorbij: alleen op zoek gaan naar dat vage autoverhuurbedrijf, alleen in het donker het eiland over crossen, alleen slapen in een leeg huis. En dat deed me ergens heel erg goed. Want… ook dit kan ik prima aan. En zo zal ik de rest van deze “reis” ook prima aan kunnen. Waar de f*ck doe ik moeiijk over?

Herkenbaar of niet? Heb jij wel eens alleen gereisd? En tegen welke dingen ben jij aangelopen?