Brr. Het is twee dagen lente. Ik ga kapot van de kou. Ik hoor m’n hart stiekem iedere dag fluisteren: “ik hoor hier niet, ik hoor hier niet.” Bij toeval moet ik een fotoalbum van vorig jaar doornemen en zie ik mezelf in de zomer. Licht getint. Content. 100 % uitstraling. Dit is wie ik ben. Ik herken mezelf, gelijk. Ik ben meer mezelf als de zon schijnt. Zo simpel is het. Toch moet ik hier 11 maanden van het jaar met m’n winterjas rondlopen, anders krijg ik het koud. In de herfst, winter én lente neem ik dagelijks gembershots of -thee om de keelpijn weg te nemen, omdat ik ‘niet zo lekker ben’.

Daarom word ik inmiddels he-le-maal gek dat ik de stap maar niet neem. Dat ik ‘m blijf uitstellen. Dat ik nooit durf te kiezen om weer (parttime) in het buitenland te wonen. Dat het moment niet juist is.

Maar eerlijk, wanneer is dat het ooit wel?

Waarom doe ik het niet gewoon, verdomme?

Ik bedenk waarom. Ik ben in tweestrijd met mezelf. Enerzijds houd ik van de harmonie die ik opbouw. Dat ik überhaupt iets opbouw. Van m’n vriend. M’n familie en beste vrienden, inmiddels ook familie. Goede gesprekken. Langdurige relaties. Moderne Hippies. M’n freelance-klus. M’n carrière die ik 100 % zelf heb gecreëerd en die zo ongelofelijk goed gaat. Persoonlijke en zakelijke ontwikkelingen waardoor ik me een stukje ‘volwassener’ begin te voelen, en dat niet zo kwalijk is. Zoveel redenen om te blijven.

Anderzijds is er maar één reden om hier weg te gaan: ik wil hier niet zijn. En dat heeft in feite niets te maken met alle genoemde onderwerpen om te blijven. Ik ben hier simpelweg mezelf niet. Ik hoor hier niet helemaal thuis. De ambitieuze vrije vogel roept. Degene die het liefst altijd nieuwe mensen en culturen leert kennen. Iedere dag in de buitenlucht wil zijn en een flinke dosis vitamine D nodig heeft. Lekkerder kan schrijven als ze helemaal alleen is. Compleet content is als ze overal op blote voeten mag lopen. En heel graag op haar bergje zit en dan eigenlijk nog beter werk verricht door nieuwe prikkelingen en inspiratie. En ik heb het eerder gedaan: in 2010 zat ik voor langere tijd in Zuid-Afrika, in 2014 op Ibiza en in 2015 in Thailand. Ik ken het gevoel en ik ken mezelf. Ik weet zelfs dat de website beter wordt gelezen als ik dát leven leid. Alsof iedereen weet en leest dat ik dan dichterbij mezelf sta.

100 % elders zijn klopt alleen ook niet. Dat is ook niet wie ik ben. Ik wil in Nederland zijn omdat ik waarde hecht aan harmonie, aan mijn families. Ik wil niet emigreren. Ik overwinter echter liever ergens anders. Ik háát het klimaat (no pun intented) en daardoor ‘onze’ levensstijl, ik ben meer mezelf als ik ergens anders ben. Dat is wat de andere kant in me schreeuwt. Als ik er niet naar ga luisteren, breekt het me op en ben ik bang dat ik over een tijd met spijt terugkijk naar bepaalde keuzes die ik heb gemaakt.

In gedachten bedenk ik dat ik een 50/50 persoon ben. Ik ben een persoon die hopt tussen harmonie en avontuur en daarmee in balans is. Een half jaar hier, een half jaar daar equals happiness.
Dus als ik zeg dat ik een 50/50 persoon ben, waarom zou ik m’n leven dan niet 50/50 gaan indelen? Niet het gevoel hebbende dat ik geen beslissing kan maken, maar dat dat juist de perfecte keuze is. Voor mij!

Het is een leven dat ik zo lang wilde en nu kán het. Eindelijk. Dus nu móet ik die stap gaan zetten. Eindelijk. Vol overgave, bewust en alsnog zeker van m’n zaak.

Ik bereid mezelf voor en ik maak een plan. Zo kan het niet langer. Ik wil niet terugkijken op een leven vol “ik hoor hier niet-jes”.

Nee. Dat kan anders. Ik neem het heft in eigen handen en maak de keuze.

Zuid-Afrika, zodra hier de bladeren van de bomen vallen, kom ik weer naar jou toe om ze te zien groeien. Ik zie je, in september.

Meer mindstyle lezen? Klik hier.

© Foto door Moderne Hippies X Life of Rebels