Hoi! Vaste volgers kennen mij als Marte (zónder h!). Dit is de naam die ik 27 jaar bij me heb gedragen, maar waar ik me nooit helemaal in thuis heb gevoeld. Voor een heleboel mensen is het super vreemd dat ik m’n naam wil veranderen, vooral de mensen die het dichtste bij me staan (m’n ouders, m’n zus, m’n broer, m’n beste vriendinnetjes) vinden het een hele vreemde gewaarwording, maar ja, lieve pap, mam, sis, broer en vriendjes: het is zover. Alvast sorry voor de onwennigheid en dat jullie het zo gek vinden. Ik weet nu al hoe het eraan toe zal gaan met de Sinterklaas-gedichten dit jaar… Maar I. Don’t. Care.

Ik heb m’n naam, bij deze, veranderd!

Of in ieder geval: ik wil graag dat anderen me anders noemen. M’n naasten mogen me altijd nog Marte blijven noemen als ze dat graag willen 😉

Ik loop er al enorm lang mee, en twee vrouwen hebben me geïnspireerd het ook ‘gewoon’ te doen. Want zo gek is het echt niet. Net als zoveel in het leven, worden bepaalde dingen ‘normaal’ geacht vanaf je geboorte. Jullie weten allang dat ik heilig geloof dat heel veel dingen anders kunnen dan het huidige stramien, zeker omdat een heleboel anders kan en we gevangen zitten in wat we gewend zijn. En dat geldt net zo goed voor naamsveranderingen. Het is een taboe – alsof ik mezelf niet accepteer of m’n ouders niet waardeer als ik m’n naam zou veranderen. Onzin. Ik voel me alleen nóg lekkerder bij een naam die ook volledig past bij wie ik nu ben. Op dit moment. Bij de naam Marte voel ik me altijd ‘kleiner’ dan ik ben, m’n ware aard komt er niet helemaal lekker uit. Daarnaast erger ik me aan m’n naam in het buitenland, en zoals jullie weten reis ik enorm veel en ben ik veel in het buitenland te vinden. Probeer Marte er maar eens normaal uit te krijgen door een Duitser of een Thai… Niet mogelijk. Bovendien stamt de naam van de god Mars – de god van de óórlog! How anti-hippie can you get?

Vol trots zal ik m’n nieuwe naam nu zeggen, zonder honderd keer te moeten herhalen hoe je het uitspreekt, door een buitenlander uitgesproken te worden als een klein hoopje kots en een betekenis te hebben die niet bij me past.

De volgende twee vrouwen hebben mij dit jaar het duwtje in de rug gegeven:

Lou

Vorig jaar las ik dit boek van Lou Niestadt. Lou heette eerst Margreet, een naam waar ze zich niet mee kon identificeren. Haar hoofdstukje over haar naamsverandering zorgde bij mij voor enorm veel identificering. Lees ‘m hier maar eens (en kijk vooral naar het stukje hoe haar vader reageerde):

Klik op de foto om ‘m nog groter te zien!

Imaya

De tweede vrouw is Imaya, ooit Sabine. Je kent haar misschien wel van haar YouTube-kanaal SoulFoodPassionFruit. Onlangs postte ze op haar persoonlijke Facebookpagina het volgende:

IMAYA

What’s in a name? I could go on a long new agey rant on how letters are symbols and how every word and name carries it’s own frequency, but instead I will just say this: you are not to decide someone else’s identity. They are.

I choose my own name years ago as did many of my friends. Yet it’s almost a daily occurrence for most of us that some people are confused as to what to call us. For years I was complacent with those who preferred to attach to the name that belongs to a part of my identity that is not where I am today – but not anymore. If tomorrow I wake up and decide my name is Princess Consuela Bananahammock (bonus points for reference), I will ask of you to respect my right to decide for myself who/what/where I am.