Momenteel bevind ik me, op een of andere manier, in een heel ‘open’ fase. Open in de zin van: m’n hart staat open voor alles. Ik sta dicht bij mezelf en heb heel erg veel innerlijke vrede. Alles lijkt op een logische manier op de juiste plaats te vallen en in plaats van dat ik invloed wil hebben op hoe bepaalde dingen in m’n leven verlopen, laat ik alles steeds meer ‘overkomen’.

Ik heb inmiddels, puur door alles wat ik ben tegengekomen in mijn leven, ondervonden dat dat door iets heel simpels komt: ik houd van mezelf. Het klinkt egoïstisch, en toch is het – voor mij – inmiddels zo logisch. Eenmaal als je dit namelijk doet, je hart ‘voelt’, en complete zelfacceptatie hebt, gaat de rest van de wereld vanzelf met je mee. Ik ben oprecht gelukkig, kan tegenslagen enorm goed aan, ben niet snel geprikkeld en ervaar geluksmomenten in de kleinste dingetjes. Het is een openbaring die me zoveel doet, dat ik zelfs aan het overwegen ben om hier een tatoeage van te laten maken op m’n lichaam.

Houden van jezelf voelt voor mij als het pure beginsel van alles. Ik denk namelijk dat het de absolute basis is voor de rest. Als ik dit namelijk voel, klopt de rest in m’n leven ook. En ik voel alleen maar meer liefde voor alles om me heen.

Van de week kwam ik dit gedicht tegen van Charlie Chaplin. Toeval of niet, het gedicht zegt alles wat ik voel:

Op het moment dat ik van mezelf begon te houden, begreep ik dat ik steeds weer en bij iedere gelegenheid, op het juiste moment en de juiste plaats ben. Dat alles wat gebeurt goed is.

Vanaf dat moment heb ik rust. Nu weet ik dat men dat vertrouwen noemt.

Op het moment dat ik van mezelf begon te houden, kon ik accepteren dat emotionele pijn en lijden slechts waarschuwingen voor me zijn, dat ik niet mijn waarheid leef. Nu weet ik dat men dat authenticiteit noemt.

Op het moment dat ik van mezelf begon te houden, ben ik ermee opgehouden naar een ander, beter leven te verlangen. Ik kon zien dat alles om me heen een uitnodiging is om te groeien. Nu weet ik dat men dat rijpen noemt.

Op het moment dat ik van mezelf begon te houden, ben ik er mee opgehouden mezelf van mijn vrije tijd te beroven. Ik ben opgehouden met het bedenken van geweldige projecten voor de toekomst. Nu doe ik slechts wat me vreugde en plezier brengt, waar ik van hou en wat mijn hart blij maakt. Op mijn manier en in mijn eigen tempo. Nu weet ik dat men dat eerlijkheid noemt.

Op het moment dat ik van mezelf begon te houden, heb ik me bevrijd van alles dat niet gezond voor me was. Van eten, mensen, dingen en situaties, van alles dat me steeds maar weer naar beneden trok, weg van mezelf. In eerste instantie noemde ik dat gezond egoïsme, nu weet ik dat het zelfliefde is.

Op het moment dat ik van mezelf begon te houden, ben ik gestopt met altijd gelijk willen hebben. Daardoor heb ik me steeds minder geïrriteerd. Nu weet ik dat men dat nederigheid noemt.

Op het moment dat ik van mezelf begon te houden, heb ik geweigerd nog langer in het verleden te leven en me zorgen te maken om de toekomst. Nu leef ik alleen nog maar in het ogenblik, daar waar alles gebeurt. Zo leef ik op dit moment iedere dag en noem het bewust zijn.

Op het moment dat ik van mezelf begon te houden, begreep ik dat mijn denken me klein en ziek kan maken. Op het moment dat ik mijn hart liet spreken… werd mijn verstand, mijn denken, een belangrijke partner. Deze verbinding noem ik de wijsheid van het hart.

We hoeven niet bang te zijn ons bloot te geven.

Ook hoeven we geen conflicten met onszelf en anderen te vrezen: zelfs sterren botsen weleens op elkaar en juist daardoor ontstaan er ook weer nieuwe… (‘sterren’)

Nu weet ik: dat is het leven.

“When I started loving myself” – Een gedicht van Charlie Chaplin, geschreven op zijn 70e verjaardag op 16 april, 1959.

Charlie Chaplin was een ontzettend intelligente man die me blijft intigreren. Zoek zijn werk zeker eens op, want hij zal je geheid ook inspireren.

En eh… Hoe die tattoo eruit gaat zien? Stay tuned.