Is er iets dat zo’n puur geluk geeft als snuffelen tussen de boeken van de plaatselijke kinderboekhandelaar? Kinderboeken zouden voor mij de enige reden zijn om ooit aan kinderen te beginnen. (Gelukkig gaat deze misplaatste impuls altijd weer tijdig voorbij.)

Vorige week was het Pasen, en aangezien ik alleen woon en je toch iets met jezelf moet tijdens die feestdagen, toog ik naar het ouderlijk huis. Mijn vader gaf me een doos met spulletjes uit mijn jeugd en tussen de oliebonken en zelfgekleide ijsberen in vond ik een stapeltje jeugdboeken. Jackie’s pony-avonturen! (Zoals ik al eerder schreef ben ik athletically challenged en heb ik dan ook nooit paard gereden, laat staan er een bezeten, maar dat weerhield me er niet van om over deze boeken te obsesseren.) Strips van Rakker!

Ik was weer helemaal terug in mijn jonge ik. Wat hield ik bijvoorbeeld van de prachtig geïllustreerde uitgaven van Ronja de Roversdochter en De kinderen van Bolderburen!

Saillant detail: Toen ik een aantal jaar geleden naar de kinderboekwinkel ging om die laatste titel aan te schaffen, ontdekte ik tot mijn schrik dat er geupdate illustraties in stonden – de heerlijke oubolligheid van het Zweedse platteland paste kennelijk niet meer in deze tijd van iPhones en K3. Maar niet getreurd, zo bezwoor de boekhandelaarster me, want er was ook een speciale retro-editie uitgebracht, met de oorspronkelijke tekeningen. Ja. Echt. Een retro-editie, IK MEEN HET. Speciaal voor dertigers die een nostalgische hang hebben voor hun jeugd. En, nog erger: waar ik dacht dat dat segment al vergeven was aan King Louie-dragende Flow-lezeressen, bleek ik daar plotseling zelf ook toe te behoren. Dit moment deed qua ongemakkelijkheid niet onder voor de keer dat ik een cd van Britney Spears ging kopen toen ik nog gothic was.

Enfin. Anders dan mijn zonnige avatar op Moderne Hippies wellicht doet vermoeden, heb ik altijd meer met dieren gehad dan met mensen, en mijn boekenplanken puilden dan ook uit van titels als Winnie the Pooh, Waterschapsheuvel en De wind in de wilgen. (Ik zeg al jaren dat ik er eigenlijk een bioloog aan me verloren is gegaan.)

Maar het aller-, allermeeste houd ik van honden, en mijn stiefzusje liet me dit weekend een prentenboek zien dat zo lief was dat ik er serieus een traan om moest laten: Sammies eerste nacht van Amy Hest. Het vertelt het verhaal van een jongetje dat zijn eerste dag en nacht doorbrengt met zijn nieuwe puppy, en er spreekt een enorme warmte en liefde uit zowel de woorden als de prachtige tekeningen. En de kleine pup, Sammie, is zo ADORABLE! Klein geluk.

Zo. En nu jullie. Wat is jullie lievelingsjeugdboek? Kom maar op met die suggesties, van Roald Dahl tot Paul Biegel en van Carry Slee tot Pinkeltje. Nostalgie optional.

-xx- Liselore