Vorig jaar ben ik vanuit Utrecht naar een dorp verhuisd. Een stap die enkele jaren geleden nog nooit bij me was opgekomen. Zonder met te veel heimwee over Utrecht te schrijven en in de vooroordelen te blijven hangen van het wonen in een dorp, is het verschil van leven in een stad of in een dorp wel ontzettend groot. De continue reuring van een stad en al die verschillende mensen met verschillende verhalen, waren voor mij altijd enorm inspirerend. Alhoewel de ‘drukte’ mij ook wel eens een onrustig gevoel gaf, alsof ik steeds moest meedoen met iedereen daar buiten. Als ik nu ’s avonds laat uit de trein stap, hoor ik mijn eigen voetstappen en verderop wat geluiden uit de enkele kroegjes die er zijn. Wat een verschil.

Maar juist door die rust ging ik ook weer anders kijken naar mijn omgeving en mijn eigen leven & geluk. Zonder dat mijn leven nu saaier is geworden [want dat is natuurlijk een vooroordeel van het leven in een dorp – die ik zelf ook had], merk ik dat er weer meer lucht is en ik stiekem erg kan genieten van die heerlijke kneuterige taferelen. Taferelen die overal voorkomen, ook in de stad, maar mij nu gewoon meer opvallen.

Deze taferelen wil ik maandelijks onder de noemer ‘Klein Geluk’ onderbrengen en daarbij hoop ik dat iedereen dan met mij die geluksmomentjes herkent en stilletjes kan meebeleven. Geluk zit ‘m in de kleine dingetjes, dus het zijn geen nieuwe en grootse verhalen. Juist weer terug naar die basiselementen van lieve dingen.

Zo fietste ik op de eerste dag dat ik weer in het dorp woonde langs de kaasboer en ik merkte dat ik moest glimlachen. Waarom? Ik weet precies waarom.. Weet je nog dat je als klein guppie op zaterdagochtend met je vader of moeder mee ging naar de groenteboer, de bakker, de slager en de kaasboer? Naar mijn herinnering was het bij deze partijen altijd druk, maar iedereen was even aardig. Tegen mijn vader en tegen mijn moeder en ook tegen mij. De boodschappentas ging vol met de lekkerste verse groentes, fruit, brood, vlees en kaas. Maar dat was echt niet de reden waarom ik het niet vervelend vond om mee te gaan. Zodra de bestelling werd gedaan kwam er namelijk altijd zo’n kaasschaaf over de toonbank met iedere keer weer een heerlijk vers plakje kaas er op. Of ik even wilde proeven of het goed was, met een knipoog erbij. Ja, en zo was ik dus iedere zaterdagochtend steeds weer even verliefd op de kaasboer.

Nu, ruim 25 jaar later, ben ik dus nog steeds heel even verliefd op de kaasboer, ook al fiets ik er enkel langs.

Wat een fijn klein geluk..

 -xx- Inger