Donderdag 1 november 2012 is de eerste dag van mijn leven. Vanaf die ochtend is alles anders. Ben ik mezelf nog wel? Ik betwijfel het. “Ik ben veranderd, een ander, sinds die ene scheerbeurt.” Er bestaan zelfs geruchten dat ik niet besta zonder snor.

Het gebeurt wel eens dat ik de deur uitga als mijn vriendin nog slaapt – zij studeert, ik werk. Toen ik haar die ochtend gedag kuste, terwijl ze nog in bed lag, schrok ze een beetje en zei ze dat ze het zo ‘raar’ vond om me te kussen. Om m’n gladde lippen te voelen.

Mijn vrienden hadden gelukkiger meer begrip. “Het ziet eruit alsof je ziek bent”, “je lijkt jonger dan je (6 jaar jongere) broertje”, “blotebillenrotkop” en een paar keer een heel gemeende, en ik quote, “hahahahaha”.

Het meest schokkende was de reactie van mijn rijleraar. Die herkende me niet. En dan niet dat hij deed alsof hij mij niet herkende, neen, hij zag het echt niet. “Nee, ik moet jou niet hebben, ik zoek Ko,” waren zijn letterlijke woorden. En als ik letterlijk zeg, dan bedoel ik letterlijk.

Kortom, een mens moet wat over hebben voor het goede doel. Dit zijn de moeilijkste dagen voor mij, want over een goede twee weken heb ik mijn snor, hoop ik, weer gewoon. Help me, in mijn gevecht voor begrip van mijn omgeving, maar vooral in mijn (lees: ons) gevecht tegen die kankerziekte. Mijn eerste tientje heb ik reeds ontvangen, en het gevoel en de high fives na het verschijnen van het gesponsorde bedrag, al is het maar een tientje, steunt mij in mijn snorrenactie.

Sponsoren kun jij ook. Voor het goede doel. Tegen prostaatkanker.
http://mobro.co/KOKOKO