Dit jaar woon ik 11 jaar in Amsterdam. Ik ben hier een beetje per ongeluk terecht gekomen, nadat ik was uitgeloot voor m’n eerste studiekeuze in Utrecht. Waar ieder Amsterdammer zo ’trots’ is op haar woonplaats en vele mensen blijkbaar in Amsterdam gewoond ‘moeten’ willen hebben, heb ik dat gevoel nooit gehad en heb ik gedurende deze 11 jaar héél veel buiten de ring gekeken. (Zoals de meeste van jullie door deze reizen – óók in Nederland – wel weten.)

Waar ik door de jaren heen af en toe heb bedacht te verhuizen naar Kaapstad of een willekeurig dorpje op het platteland, houdt de stad me blijkbaar nog altijd vast. En ben ik er ook van gaan houden.

Het is me alleen altijd al opgevallen hoe gehaast, druk-druk-druk, en egoïstisch de algemene (import) Amsterdammer kan zijn, maar dit jaar heb ik het toppunt bereikt. Nadat ik vorig jaar drie maanden in Kaapstad woonde en met een zonnige glimlach weer thuiskwam, stapte ik sinds lange tijd braafjes op m’n fiets richting de sportschool, om vervolgens twee keer uitgescholden te worden.

De moed zakte me in de schoenen. Hóe dan? Ik snap dat het klimaat ons niet altijd mee zit. Ik wéét in wat voor werk-is-all-that-matters-cultuur we leven. Maar really? Wat schieten we ermee op?

Lieve Amsterdammers, mag het een onsje minder zijn? Ik geloof altijd dat liefde het antwoord is, maar de liefde is af en toe ver te vinden in onze hoofdstad.

Te midden van die drukte en werk en haast, lijken we te vergeten dat we inderdaad écht in een mooie stad wonen. In een prachtig land met veel om dankbaar voor te mogen zijn. Om gewoon af en toe in en uit te ademen en te bedenken: hoe leuk zijn al deze leuke prachtige mensen om me heen!! (Als ze niet chagrijnig op de fiets zitten!)

Vanaf dat moment besloot ik, zoals ik met zoveel onderwerpen besluit (en met name op Moderne Hippies laat zien), zélf de verandering te zijn. Als mensen onaardig tegen mij willen zijn, so be it. Maar laat ik nu eens in plaats van m’n resting bitch face op te zetten, te glimlachen naar een voorbijganger en iets aardigs te zeggen. Daar heeft iedereen wat aan, lijkt mij. Regelmatig heb ik de afgelopen maanden spontaan een complimentje gegeven aan iemand, bijvoorbeeld toen er een jongen met een gigantische, prachtige bos bloemen voorbij sjeesde en ik riep: “WAT EEN MOOIE BOS BLOEMEN!!” en een giga glimlach terugkreeg. Het was zo willekeurig, dat hij er zelfs een beetje van schrok.

Lieve Amsterdammers, zullen we ons gezamenlijk voornemen wat vriendelijker te zijn naar elkaar? Een willekeurig praatje te maken? Even te stoppen voor een ander, omdat je echt niet áltijd haast hebt? Of een complimentje te geven, zonder reden?

Gewoon, omdat het leuker is om aardig te zijn naar elkaar?

Liefs, Zoë

Je kunt mij persoonlijk volgen op YouTube, Twitter en Instagram.
Je kunt Moderne Hippies volgen op Facebook en Instagram.