Lieve Nederland,

Ik vond het eens tijd om jou [we mogen tutoyeren, toch?] weer eens in het zonnetje te zetten. Zeker na de goede zomer die je ons gaf, de groene blaadjes aan de bomen nu weer prachtige kleuren krijgen en de donkere avonden een soort vrijbrief worden voor een lekker glaasje rode wijn.

Ik ben zelf deze zomer bij jou gebleven en ik heb daarnaast ook een man die al zijn hele leven helemaal weg van je is. Ik ontkwam er dus niet aan om weer eens goed in te zien hoe leuk en mooi je eigenlijk bent.

Zo moest ik ook een beetje denken aan Martin Bril, die met zijn Volvo de mooiste tochten met jou maakte en dit schitterend vastlegde op papier en met de camera. Eigenlijk kan niemand jou mooier omschrijven dan hij. Maar toch wil ik nu ook een poging doen, gewoon, op mijn manier.

Vooral door internet [en dan met name Facebook] ziet men hoe groen het gras is bij de buren en blijven we daardoor onrustig en graag de meest verre en ‘unieke’ reizen maken.

We moeten naar Italië voor het eten, naar Scandinavië voor het minimalistische productontwerp, naar België voor het bier, naar Azië voor de innerlijke rust, naar Engeland om beleefd te leren praten en naar Latijns Amerika om te dansen.

Natuurlijk vind ik het ook leuk om in andere landen te zijn, daar inspiratie op te doen en net even andere mensen en cultuur om mij heen te hebben. Maar graag laat ik aan de lezers ‘zien’ dat jouw gras zo groen is, dat het ook OK is om even niet die verre reis te maken. Dat het OK is om met een goed en trots gevoel in Nederland te wonen.

Eerlijk is eerlijk; ik heb ook een tijdje aan je getwijfeld. Ook ik wilde graag de Italiaanse taal spreken, me in Rome laten rondrijden op een Vespa, cultuur snuiven en mijn buik rond eten met de meest culinaire hoogstandjes. Ik wilde tussen de knappe mensen in Stockholm werken voor een vooraanstaand ontwerpbureau. Weken in Madrid rondlopen tussen de mooiste kunstwerken. En eigenlijk wilde ik ook gewoon even ergens zitten waar het niet zo veel regent en ik mijn teint dagelijks bij kan werken als dat nodig is.

Tja, wat dat betreft heb je ook gewoon pittige concurrentie hier op de wereld. Maar het is heel simpel. Ik heb het allemaal gewoon niet gedaan. Waarom niet? Geen geld? Geen moed? Of vind ik het eigenlijk wel prima zo? Ik denk dat er een heel klein beetje moed bij komt kijken, maar grotendeels ligt het aan het feit dat je dus eigenlijk echt wel leuk genoeg bent om mij, en velen met mij, hier te houden.

Een paar weken per jaar wil ik er even uit, maar ruim 340 dagen zijn we samen.

340 dagen waarin ik met heel veel plezier van jou geniet.

Je maakt me aan het lachen met de mooie zonnestralen en de volle terrasjes, de kustlijn en alle prachtige wateren met die vele bootjes, de paddenstoelen en de geur in het bos, de leuke sneeuwpoppen op de stoepen en daarbij een familie die met trots de Unox worst eet.

Je inspireert me door alle musea en de rijke kunstcollectie die je hebt, door alle festivals die in de zomer weer georganiseerd worden, door stille plekjes te hebben tussen die gezellige steden en door creatieve mensen die elkaar opzoeken om mooie projecten op te zetten [zoals de Frisse Neus].

Je maakt me trots door de ontzettend goede ontwerpers die hier wonen en de wereld mooi voor ons inkleuren, door de talentvolle muzikanten en ijzersterke acteurs, door de nuchterheid die heerst.

Maar bovenal maak je me trots, omdat ik in alle vrijheid heb mogen testen hoe het gras er precies bij staat. Ik ben eruit. Ik vind jouw kleur groen het mooiste.

Liefs,

Inger

Geschreven voor ‘De Frisse Neus’ nr. 2. Herfst 2013. Check de blogpost over de herfsteditie van de Frisse Neus hier.