Happy New Year, y’all! Het zal jullie niet verbazen dat ik nooit goede voornemens heb – omdat ik anarchistisch van nature ben, kom ik zelfs in opstand tegen door mezelf opgelegde regels. Maar ik heb wel altijd een wens voor het nieuwe jaar, een idee van wat ik hoop te doen en te bereiken.

In 2014 gebeurden er en aantal fijne dingen op professioneel gebied. Ik begon te schrijven voor Moderne Hippies en richtte halverwege het jaar mijn eigen freelance bedrijfje voor tekstschrijven, bloggen en redigeren op: ZIN. En tegen het einde van het jaar bewees ik mezelf met diverse grote klussen dat ik dit echt kon, en, wat belangrijker is, dat schrijven echt is waar mijn hart ligt.
Mijn wens voor 2015 was dat ik die sense of direction en dat nieuwgevonden zelfvertrouwen wilde uitbreiden naar andere gebieden: nieuwe dingen ontdekken, nieuwe mensen ontmoeten. Uit mijn comfort zone stappen. Reizen (first up: een paar weken verblijven in het Performing Arts Forum, een oud klooster in Frankrijk waar kunstenaars bijeenkomen en waar ik graag mijn eerste echte boek zou willen schrijven). En, zoals Anouk dat zo mooi omschreef, misschien zelfs wel weer eens verliefd worden.
En voordat ik dat allemaal deed, wilde ik me allereerst gezond en goed in mijn vel voelen. So far, so good. Ware het niet dat ik op 1 januari opstond en bijna niet meer recht kon lopen omdat ik zo duizelig was. Uiteraard dacht ik eerst dat het de kater was van teveel champagne, maar het bleef maar aanhouden. Vrijdagavond zat ik in tranen op de bank omdat ik mijn hondje Luna van 2 hoog naar beneden moest tillen om haar uit te laten en ik bijna het trapgat in stortte. Als je mij op dat moment had gevraagd wat mijn allerdiepste wens was, zou het zijn geweest dat iemand Luna kwam ophalen, zodat zij veilig en verzorgd was (en dat gebeurde gelukkig ook).

Inmiddels is het dinsdag en zit ik al 5 dagen binnen; vrienden komen me af en toe boodschappen brengen. Er is me verteld dat mijn conditie paroxysmale vertigo heet (veroorzaakt door een virus in het binnenoor, wat het evenwichtsorgaan aantast) en wel twee à drie weken kan aanhouden. Het is maar goed dat ik me niet snel verveel 😉 Maar in plaats van dat ik gedeprimeerd ben omdat 2015 op zo’n rare en nare manier begint, voel ik me op een vreemde manier dankbaar omdat ik nu voel waar het echt om gaat. You don’t know what you’ve got till it’s gone – en in dit geval is dat mijn gezondheid. Zoals ik al wel eens eerder heb geschreven, heb ik het daar nooit zo nauw mee genomen, ik was zelfs altijd een beetje trots dat mijn lichaam zo sterk was dat het ook uitstekend functioneerde als ik niet supergezond leefde (ok, de marathon zal ik nooit lopen, maar ik betwijfel ten zeerste of dat wel het geval was geweest als ik alleen maar superfoods had genuttigd). Maar op dit moment is het enige dat ik wil: rechtop kunnen lopen. Niet bang zijn om te vallen. Die freaking dodemanstrap af kunnen. You know, al die dingen die 98% van de mensheid heel normaal vindt, en ik tot vorige week ook. Binnen blijven zitten? No way. Ik wil léven, voel ik nu.

Dus dank je wel, vertigo: door jou wil ik alleen nog maar meer nieuwe dingen doen, nieuwe mensen ontmoeten, reizen en verliefd worden. So watch out, people: zodra ik weer kan lopen, here I come!

Liefs, Liselore

Bron foto: Getty