Bron foto

Er is een gedicht van Lucebert dat ‘Kleine Lehrbuch des Positivismus’ heet en waarin hij, middenin een lyrische opsomming, plotseling een voetnoot plaatst. Wie die voetnoot leest, ziet een aanmaning naar één van zijn vrienden: “en breng mij de boeken terug die ik je jaren geleden leende!”
Sommigen van jullie weten misschien dat ik, naast blogger, ook eindredacteur en lately, tevens vertaler bij Moderne Hippies ben. En het gebeurt me regelmatig dat ik dus, in andermans stem, woorden tegenkom waarvan ikzelf plotseling denk: hee, hier ben ik het helemaal niet mee eens! Moderne Hippies is immers een collectief, en niet alle bloggers denken (godzijdank, anders zou het wel erg saai worden allemaal) over alles hetzelfde. Soms zou ik echter, net als Lucebert, best even een voetnoot willen zetten.
Zo las ik laatst in Zoë’s stuk ‘5 tips om gelukkiger te worden met jezelf’ een uitspraak die me aan het denken zette: “Als het je nog niet was opgevallen (wat bij de meesten van ons zo is): een onzeker persoon die constant op zoek naar goedkeuring is, is vermoeiend. Mensen die zelfverzekerd en gelukkig met zichzelf zijn, gaan dan ook liever niet om met mensen met zo’n negatieve energie. ” Nou, let’s agree to disagree: ik ben best onzeker, maar ik vind mezelf toch echt wel een leuk persoon om mee om te gaan, en ik denk dat mijn vrienden dat zullen bevestigen (or do they…? Damned onzekerheid!). Sterker nog: you couldn’t pay me om de godganse tijd om te moeten gaan met shiny, happy, zelfverzekerde mensen. Dit stuk is dan ook een ode aan de rafelranden, in het leven en in vriendschappen.

Want wat is nou de kern van vriendschappen? Voor mij draait een echte vriendschap om twee dingen: echtheid en delen. Als mijn beste vriendinnen me vertellen dat ze zich ontzettend goed voelen, ben ik uiteraard onwijs blij voor ze. Maar die blijheid is gebaseerd op het vertrouwen dat we elkaar altijd de waarheid vertellen, ook als die waarheid niet zo leuk is. Als ik het idee had dat mijn vrienden me mooie verhalen vertelden omdat ze niet zouden durven te klagen, of omdat ze zich groot zouden willen houden of zich zekerder voor zouden willen doen dan ze zijn? Dan zouden we niet zo close zijn. Het delen van rauwe emoties, of die nou negatief of positief zijn, brengt je dichter bij elkaar. Perfectie, daarentegen, schept afstand.

Zelf ben ik daar lange tijd niet zo’n ster in geweest hoor, dat delen. Helemaal de laatste jaren, waarin ik me met regelmaat erg slecht heb gevoeld, onthield ik me vaak van contact met vriendinnen. Ik wilde niet zo’n klager zijn die nooit iets positiefs te melden had. Dan dacht ik: ik bel volgende week, of volgende maand, wel, dan is er vast iets veranderd. Tot één van mijn beste vriendinnen plotseling zei: “Lies, als jij je niet OK voelt, verdwijn je gewoon helemaal. Maak jezelf zichtbaar. Ook al is dat om elke dag te vertellen dat je het niet meer ziet zitten, dan zijn wij er ook voor je.” (Een ander kenmerk van vriendschap: dat mensen je door en door kennen en je ook een schop onder je kont kunnen geven…) Sindsdien heb ik weer contact gezocht met mijn vriendinnen, en wat ben ik daar blij mee! Elke dag is weer een feest. Ik heb twee groepjes met close vriendinnen, en omdat in elk groepje ook meiden zitten die inmiddels in het buitenland wonen, communiceren we vooral per chat of WhatsApp. Maar we doen dat eigenlijk elke dag, en het is net zo fijn als in real life. Zo zat ik vorige week midden in de nacht te gieren van het lachen bij de WhatsApp, toen één van mijn vriendinnen verslag deed van een mislukte onenightstand. Maar op een willekeurige andere dag staan we elkaar ook bij als we kampen met een burn-out of depressieve gevoelens. Alles passeert de revue: problemen met moederschap of baan, verliefdheden, break-ups, gevoelens van anxiety of niet in de maatschappij passen, onzekerheden en twijfels. En mijn vriendin had gelijk, want andersom voel ik het ook zo: ik deel liever alles met mijn vriendinnen op het moment zelf, hoe moeilijk of verdrietig ook, dan dat ik achteraf na maanden een verhaal vol verwerkte emoties en nieuwe inzichten hoor. Geef mij maar die rollercoaster in plaats van de whitewashed versie. Want die ge-edite versie is vaak een smokescreen om je achter te verbergen, de Instagramfilter van de emoties.

Geef mij maar realiteit en eerlijkheid. Any day. Met als extra voordeel: je kan jezelf 100% laten zien, ook de dingen die je aan niemand anders wil toegeven, omdat je ze niet leuk vindt aan jezelf. Soms zou ik willen dat ik een ‘betere’  versie van mezelf zou zijn: altijd empathisch, geduldig, lief, hulpvaardig en vol wijze inzichten. Helaas, niets menselijks is me vreemd: jaloezie, woede-aanvallen, somberheid, ergernissen, angst voor verandering, onzekerheden over van alles en nog wat. Maar gelukkig herkennen mijn vrienden die gevoelens en onzekerheden en weten ze dat dat slechts één kant van de medaille is. Zoals Meredith Brooks het al zong in de jaren ’90: “I’m a bitch, I’m a lover/I’m a child, I’m a mother/ I’m a sinner, I’m a saint.” Rock on, messy friendships! They keep you sane in a world gone crazy.

Liefs, Liselore