Oh, wat leef ik toch op als de laatste zweterige dagen van augustus overgaan in de gouden herfstdagen van september. Ik voel het in de lucht: de naderende wisseling van de seizoenen. Een frisheid die maakt dat ik weer diep kan inademen. Dat ik eindelijk weer energie heb om dingen te ondernemen.

Ik ben een girl from the North country – in een land zonder echte seizoenen zou ik doodongelukkig worden. In tegenstelling tot (zo lijkt het in ieder geval) de rest van Nederland heb ik echter niets met de zomer. Sure, de eerste warmere dagen waarin je in je T-shirtje buiten kan lopen, dat is nog wel OK. Maar die lange, warme zomermaanden, waarin het lijkt of de wereld stilstaat en ik overweldigd word door een gevoel van lethargie…. nee. Vooral de maand augustus, die ik vooral associeer met geel geworden grasvelden die liggen te zinderen in de zon, duurt me altijd veel te lang (omgekeerd heb ik dat trouwens ook met de winter, vooral met de grijze februarimaand). Ik noem het zelfs een heuse zomerdepressie, ondanks het feit dat dat geen klinische term is – vreemd eigenlijk, omdat wel degelijk is aangetoond dat mensen die lijden aan een bipolaire stoornis daar vaak het meeste last van hebben in de herfst en lente, en depressieve gevoelens hebben in de winter is ook een geaccepteerde conditie. Maar in de zomer, zo lijkt de concensus, hoort iedereen zich vrolijk en blij te voelen.

Not me. Geef mij maar de overgangsseizoenen! Dan gebeurt er tenminste wat, je ziet de natuur veranderen en je voelt het in de atmosfeer. Change. I love it. De laatste tijd was het echt een Indian summer, met heldere luchten en goudkleurige dagen. Elke middag zit ik een paar uur in de zon te lezen, zonder daarbij meteen oververhit en lamlendig te raken, zoals des zomers. Als ik ’s ochtends of juist ’s avonds laat met mijn honden naar buiten ga, geniet ik van de bomen die zachte verfkleuren aannemen. Van de geur van bladeren en paddestoelen en rook van kachels. (Ik herinner me hoe we, als kinderen, grote hopen maakten van blaadjes en er dan middenin sprongen. Heerlijk was dat.) Zelfs als het regent kan het me niets schelen, it clears my head – tenzij je, zoals ik in Engeland destijds, dagen aaneen in de stromende buien op het land moet werken, dan is het niet meer zo leuk – maar ik hoef dan ook niet met mijn doorweekte broek of schoenen een hele dag op m’n werk of op school te zitten 😉 Ik kan, zodra ik thuiskom, mijn haar drogen en warme kleren aandoen, en met een kop thee bij de kachel gaan zitten. Kaarsjes en een wierookje erbij et voilá. Die knusheid, daar houd ik ook van. Ik ben geen no. 1 chef, maar in de herfst wil ik altijd graag koken en bakken. Deze week heb ik zelfs mijn eigen granola gemaakt – een unicum!  Ik zou bijna zeggen: dit mag van mij eeuwig duren… maar dat zou defeating the purpose zijn, want juist de verandering van de seizoenen vind ik zo magisch. En toch, zoals William Cullen Bryant ooit schreef: “Autumn… the year’s last, loveliest smile.” Amen!

© Photography by Zoë // Moderne Hippies