Dit is een verhalenreeks die iedere woensdag op Moderne Hippies te lezen is.
Tip: lees eerst de voorgaande verhalen.

© Richard Albert Broeksema

Ik had mijn kanker overwonnen. En dat na zo’n slechte start in het ziekenhuis van Marokko. Jeetje, ik kon het eigenlijk nog steeds niet goed bevatten en tegelijkertijd moest ik ook meteen weer die knop omschakelen en doorgaan. Doorgaan, ja… dat was ondertussen toch ook echt mijn slogan geworden. Ik was inmiddels ontslagen uit het ziekenhuis en zou nu ook snel weg moeten bij het Gasthuis. Ik was “vrij”. Zo voelde het tenminste eventjes. Vrij om te gaan en staan waar ik maar wilde. Maar goed, waar nu heen? Laten we eerlijk zijn: één van de redenen waarom ik in het Gasthuis verbleef was omdat ik domweg geen huis had.

Gelukkig had ik wel een klein beetje geleerd van alle drama’s in het begin qua huisvesting. Dus voordat ik van start ging met alle behandelingen ging het ‘plan voor Sjan’ nog steeds door. Hierin werd afgesproken dat ik na mijn ontslag van het ziekenhuis in Patricia’s mooie huisje zou gaan zitten. Zij woonde aan het Slotermeer op 13 hoog. Gelukkig had ik daar al eens eerder gelogeerd, dus kende ik alle ins-en-outs en voelde het als een tweede huis. Patricia zelf was voor 7 maanden op sabbatical. Tja, ik had wederom mijn eigen sabbatical. Eerst maar eens mijn spullen inpakken. Ondertussen had ik alweer zoveel spullen verzameld en gekregen dat ik eerst maar eens goed moest ordenen wat nu wel en niet weg mocht.

Die zaterdag, 25 januari 2014, kwamen Mark, Adeline en hun prachtkind Feline mij helpen. En ook Richard, de fotograaf was er bij. Alles was in balans: twee sterke mannen om mij heen, een zorgzame vriendin en een kind dat deze situatie allemaal een beetje luchtig hield. Want ja, ik was heel blij, maar ook erg gevoelig en wat emotioneel. Het was toch niet niks om zo’n lange tijd in het Gasthuis te hebben gelegen. Ik heb daar ook heel wat hoop gekoesterd en traantjes gelaten en bijzondere, intense gesprekken gevoerd met alle logees. Wat kan het leven soms toch bitter en ongelooflijk pijnlijk zijn en tegelijkertijd ook zo onwaarschijnlijk mooi. Ik was dankbaar voor het leven en bovenal dankbaar voor al die liefde. Onvoorwaardelijke liefde.

Op naar een nieuw avontuur…

Liefs, Chanti