Dit is een verhalenreeks die iedere woensdag op Moderne Hippies te lezen is.
Tip: lees eerst de voorgaande verhalen.

© Richard Albert Broeksema

Nou, daar zat ik dan. Weer in een echt huis. Het voelde een beetje alsof ik weer voor het eerst op mijzelf ging wonen. Het was dan ook even wennen dat ik weer alleen was en alles weer zelf kon en mocht doen. Mijn tassen stonden nog onuitgepakt in de hal – ik had nog even geen energie voor uitpakken. Ook deze verhuizing moest ik weer even laten bezinken; zo word je omringd door talloze mensen en zo ben je ineens ‘alleen’. Wat een bizarre overgang.

Ik moest – geloof ik – echt even afkicken van alle mensen. Het was allemaal zo intens: intens mooi, intens verdrietig, intens pijnlijk en intens bijzonder. Ik had gelachen en gehuild en nu moest ik weer verder. Helen en verwerken, maar hoe? Ik heb van huis uit altijd meegekregen: ‘Niet zeuren, maar doorgaan’. Op zich een mooie instelling, maar mijn slogan was nu ‘doorgaan en helen’. En bij ‘helen’ was het belangrijk dat ik mijzelf ook die tijd en rust gunde om alles te verwerken. Maar hoe? Hoe moest ik het nu allemaal aanpakken? Aan de ene kant voelde ik mij heel krachtig en sterk en aan de andere kant zo kwetsbaar en zwak. Hoe ging ik met deze yin en yang om? Hoe kon ik mijn balans in het leven weer terugvinden?

De eerste paar dagen bleef ik in huis. Ik had moeite met slapen en hierdoor ook moeite met opstaan. Voorheen was ik echt een vroege vogel; ik vond het heerlijk om op tijd op te staan en de dag met een fijne yogasessie of meditatie te beginnen, maar nu? Nu kostte het mij zoveel moeite om uit bed te komen. Mijn ontbijt was pas in de middag en hele dagen bleef ik in mijn pyjama hangen. Ook had ik moeite om weer voor mezelf te zorgen, bijvoorbeeld in die zin van koken. Ik vond koken altijd heel fijn, maar op de één of andere manier had ik helemaal geen zin meer om te koken, laat staan te eten. Maar goed, laten we wel eerlijk zijn, ik moest domweg goed eten. Ik moest aankomen en aansterken, want anders zou ik nooit goed gaan helen. Dat zou toch wat zijn… Heb je kanker overleefd, krijg je anorexia omdat je domweg niet (vr)eet. Neeeee, dat mocht mij niet overkomen, hoor. Vrienden om mij heen zagen ook wel dat ik in die weken niet zo goed voor mezelf zorgde, dus zo nu en dan kreeg ik heel lief bezoek van ze. Mét een heerlijke maaltijd die ze dan voor me klaar hadden gemaakt. Sommigen kwamen zelfs met een pan soep. Gelukkig, aan aandacht en zorg geen gebrek. Gelukkig werd ik door deze bezoekjes gestimuleerd om weer wat actiever te worden. ‘Actief in huis’ werd mijn volgende slogan. Stap voor stap…