Dit is een verhalenreeks die iedere woensdag op Moderne Hippies te lezen is.
Tip: lees eerst de voorgaande verhalen.

Stap voor stap probeerde ik weer wat invulling aan mijn leven te geven. Soms had ik goede dagen en kon ik vroeg opstaan; dan ging ik naar buiten. Andere dagen lag ik urenlang in bed en nam ik niet eens de moeite om even te gaan douchen. Ik vond het oprecht moeilijk om weer voor mezelf te zorgen. Ik ervaarde een leegte in mezelf. Geen ziekenhuisafspraken, geen dokters of zusters om mij heen, geen gesprekken over kanker en geen logeermaatje. Ik zou bijna beweren dat ik het zelfs allemaal een beetje ging missen…….. maar wat miste ik eigenlijk? Was het de “structuur” die ik op dat moment had? Was het de aandacht van de verpleegkundigen? Was het de aandacht van mijn vrienden en familie? Ik kon deze gevoelens van leegte nog niet plaatsen. Het was allemaal zoveel tegelijk.

Het was februari 2014. Ik kan mij nu alleen nog maar herinneren dat het gure dagen waren en er was in mijn beleving veel regen en wind. Geen lekker weer om “buiten te spelen”. Gelukkig had ik een pracht van een uitzicht op het Slotermeer en alle natuur daar omheen. Weliswaar geen uitzicht op de zee, maar toch op water, wat mij altijd goed deed. Ik kon urenlang vooruit staren om de natuur te observeren en mij hierin een beetje te verliezen……Ik had mijn kanker overwonnen, ook een soort van natuurverschijnsel, maar hoe zorgde ik dat ikzelf weer gereed zou zijn voor de lente?

Hoe kon ik voorkomen dat ik mezelf zou verliezen in het nietsdoen, in deze stilte? Overal om mij heen was er voortdurend beweging. Vrienden/familie gingen naar hun dagelijkse werk of studie, hadden gezinnen te onderhouden, hun wekelijkse uitjes en weet ik nog wel wat niet meer. Ik daarentegen was bezig met het herstel, het revalideren, zowel fysiek als mentaal. Dat ik sterk was, dat wist ik wel, maar waarom voelde ik mij toch zo verdomde zwak? Ik was verdrietig, kon wel dagen janken, maar wanneer ik bezoek kreeg droogde ik snel weer die tranen. “Kom op”, zei ik dan tegen mezelf, “niet zo aanstellen, hoor. Er zijn wel ergere dingen in de wereld.” Ik probeerde mij sterk te houden, maar achteraf gezien besef ik duidelijk dat mijn sterkste kant ook weer een zwaktekant is. Pffff.. het is ook nooit in balans!  🙁

Op een regenachtige vrijdagavond kreeg ik bezoek van drie lieve vrienden, die ik al lang ken: Tristan, die al vroeg in de avond uit zijn werk kwam, en later op die avond Sara en Manuel. Prachtmensen bij elkaar en zo eigen. Mooi om te zien, te voelen en te ervaren dat deze vriendschap onvoorwaardelijk is. Saar en Maan kwamen aan met een grote backpack. Ik zei nog heel bijdehand of ze soms op reis zouden gaan, totdat Saar ineens de rugzak omkeerde en daar maar liefst 1000 kraanvogels uitkwamen. 1000 gekleurde en verschillende kraanvogels, gemaakt van prachtige origamipapier. Wow, wat was ik verrast! Dat had ik natuurlijk nooit verwacht. Toen legde Saar het verhaal daarachter uit. Volgens een Japanse legende zou de kraanvogel 1000 jaar leven. Als men een kraanvogel vouwt volgens de Japanse vouwkunst en je geeft deze vogel cadeau aan iemand die ziek is/geweest dan wens je die persoon daarmee 1000 jaar geluk en gezondheid. Deze symboliek komt vanuit het aangrijpende verhaarl van Sadako Sasaki. Zij werd als peuter slachtoffer van de radioactieve straling van de kernbom op Hiroshima, op 6 augustus 1945. Ze groeide op tot een jonge atlete, maar kreeg op haar elfde leukemie, oftewel de ‘bomziekte’. Ze werd heel ziek en naar aanleiding van deze Japanse legende begon ze de kraanvogels te vouwen met de wens weer te kunnen lopen. Sadako raakte echter niet verder dan 644 en stierf op twaalfjarige leeftijd. Haar vrienden vouwden na haar dood de andere kraanvogels en uiteindelijk werd in het Vredespark in Hiroshima in 1958 een beeldhouwwerk voor haar nagedachtenis opgericht. Sindsdien zijn de ‘duizend geplooide kraanvogels’ een universeel symbool van de vredeswens geworden. Sadako werd de heldin van vele Japanse schoolmeisjes.

Uiteraard kan ik mijn verhaal niet met dat van het Japanse meisje vergelijken. Zij is helaas overleden en ik heb het gehaald. Daarnaast heb ik niet zelf gevouwen, maar heeft Saar al deze moeite voor mij gedaan. Maar toch. Ja, het was een krijgskunst om mijn gezondheid weer terug te krijgen en het was een uitdaging om vrede te krijgen met mezelf. Met mijn nieuwe ‘ik’.

Liefs, Chanti