Dit is een verhalenreeks die iedere woensdag op Moderne Hippies te lezen is.
Tip: lees eerst de voorgaande verhalen.

 ©  www.rdwind.com

Bewegen, bewegen en rust werd mijn nieuwe mantra. Ik ging – op goede dagen – wekelijks naar de yogalessen van Martyn Hoogstra. Ik pakte altijd de tram; daarin had ik nog even geen keus, het was te ver weg van mijn nieuwe “huis” om dit lopend te doen en een fiets had ik nog niet. Ik heb nooit echt problemen gehad om met de trein te reizen, ondanks de eeuwige vertragingen bij de NS, maar de tram en metro in een stad trek ik heel slecht. Waarom kan ik jullie niet zo goed uitleggen. ’t Is een gevoel en in mijn beleving moet je gewoon lekker door een stad kunnen fietsen. Zeker als het om Amsterdam gaat, daar is het gewoon een pré om een fiets te hebben. Dat is cultuur en hoort er gewoon bij. Net als dat er in elke keuken standaard peper en zout moet zijn. Ingrediënten voor de basis, zeg maar…  😉

Van kinds af aan heb ik altijd veel gefietst en tijdens mijn middelbare schooltijd fietste ik zelfs elke dag 13 km heen en 13 km terug. Door wind en weer. Destijds vond ik het verschrikkelijk. Ik wilde namelijk net als alle anderen heel cool op school aankomen zonder regenpak of een verwaaide kop met uitgelopen mascara. Ik mocht maar zelden met de bus. Wanneer het regende, zei mijn moeder altijd: “Trek maar je regenpak aan.” Wanneer het keihard waaide, zei ze: “Zorg maar dat je achter iemand aan kunt fietsen met een brede rug.” En wanneer het koud was, zei ze altijd:”Trek maar wat warmers aan of ga maar harder fietsen, dan krijg je het vanzelf warm.”  Tja, je begrijpt: een basis had ik onderhand wel. Nu, achteraf, ben ik ergens wel blij dat ik zo streng en gedisciplineerd ben opgevoed. Laat ik het zo zeggen… het heeft me in ieder geval geen ‘softie’ gemaakt, hoewel ik ergens ook een heel gevoelig mensje ben geworden.

Terug naar het fietsenplan. Want elke keer met de tram, dat kostte mij op den duur klauwen vol geld. Dit geld had ik domweg niet en daarnaast was mijn mantra: ‘bewegen, bewegen en rust’. Ik moest weer aan mijn conditie en kracht werken en fietsen werd voor mij hierin een belangrijk onderdeel, los van het van A naar B gaan. Maar goed, ergens ben ik stiekem ook wel een prinsesje en wil ik kwaliteit. Mijn missie was om een klassieke vouwfiets te vinden op Marktplaats. In het verleden heb ik altijd op vouwfietsen gereden. Ik vind ze te gek! Ze zijn echt prachtig, vooral de oldtimers met hun witte bandjes en witte handvaatjes. Los van het feit dat ze zo mooi classic en vintage zijn, zijn ze echter ook nog eens oersterk en makkelijk te vervoeren in auto of trein.

Via-via kwam ik bij een handelaartje terecht. Ach, u kent ze wel.  Ik legde kort maar krachtig mijn verhaal uit en heel lief bracht deze man mijn cadeau voor mezelf uit Den Haag naar Amsterdam. Whaaaaaaa, wat was mijn nieuwe vriend mooi! Veel mooier dan op de plaatjes. Het was een pracht van een ABC Magneet fiets uit 1969. Kijk dat stuur dan! Met een heus classic zadelrokje! En het mandje achterop maakte het helemaal compleet. Mijn dag kon niet meer stuk. Eén van mijn mooiste cadeaus voor mezelf ever. Wie is er zo blij met een fiets? Nou, ikke dus!

Kilometers heb ik met mijn nieuwe vriend gespendeerd. Naar het Amsterdamse Bos, de geitenboerderij of weer naar de andere kant, naar de biologische boerderij in Osdorp. Ik begon Amsterdam weer opnieuw te ontdekken en werkte tegelijk aan mijn conditie. Ik werd – gelukkig – weer zelfstandig en onafhankelijk van anderen, wat mij oprecht zoveel voldoening gaf. Ik voelde me weer vrij en begon oprecht te genieten van al het moois om mij heen. Dank je wel, lieve vriend, dat je mij nooit in de steek liet!

Liefs, Chanti