Het Marokkaanse Sprookje #29 // De Kleine Prins
Dit is een verhalenreeks die iedere woensdag op Moderne Hippies te lezen is.
Tip: lees eerst de voorgaande verhalen.
© Remi Bumstead
Omdat we bijna aan het eind van het jaar 2015 zitten doe ik een heel klein beetje mee met het thema ’terug- en vooruitblik’.
Ik ben altijd een sociaal dier geweest en vond het oprecht fijn om in gezelschap van vrienden te zijn. En het liefst zoveel mogelijk tegelijk: op de middelbare school, tijdens mijn reizen -altijd nieuwsgierig geweest naar nieuwe ontmoetingen- , het in de grote stad gaan wonen, in het theater en bij concerten en evenementen. Hoe meer lieden, hoe meer vreugd! Alhoewel, stiekem leed ik toch ook wel een beetje aan het syndroom van ‘zien en gezien worden’. Ik had veel vrienden destijds. Maar goed, wat én wie versta je onder vrienden? Ik kende zoveel mensen in de stad uit diverse scenes, maar hoe goed kende ik ze eigenlijk? En hoe goed kenden ze mij? Tja, typisch Amsterdams. Je ontmoet elkaar overdag in een lunchroom, wisselt “interessante” verhalen met elkaar uit en na een uur zit je alweer naast een volgende “vriend”. En ’s avonds ontmoet je weer een derde, vierde, vijfde bij een diner, verjaardag, feestje en afterparty. Tja, ik had een druk leven met heel veel mensen om mij heen. En toch… toch was er iets wat er in mijn leven ontbrak: contact.
Uiteraard lag het aan beide kanten: over het algemeen zijn vele mensen die in de grote stad wonen wat afstandelijker en daarnaast was/ben ik ook niet echt een open boek. Ik ben en kan heel sociaal zijn als ik dat wil, maar echt met mijn billen bloot, dat is andere koek. Mij kwetsbaar opstellen, daar ben ik absoluut geen ster in. Alhoewel: het wekelijks schrijven over mijn avontuur is toch wel echt een open boek!
Als ik nu naar mijn leven terugkijk als 35-jarige dan heb ik, gelukkig, toch heel wat mooie stappen mogen maken. Ondanks al het verlies, verdriet en pijn. Vroeger, en zelfs nog 1,5 jaar geleden, was ik stiekem bang om alleen te zijn of alleen te eindigen. Maar na al mijn avonturen ben ik er ook achter gekomen dat ik mij ook heel vaak eenzaam heb gevoeld – juist wanneer ik omringd werd door heel veel mensen. Dit gevoel van binnen gaf mij onrust en tegelijkertijd raakte ik een beetje in de war. Waarom had ik dit gevoel toch? Waar kwam het vandaan? Liep ik weg voor mijn eigen onverwerkte emoties, ergens in mijn onbewuste? Waarom voelde ik soms verdriet terwijl ik op een feestje was?
Toen ik vanuit Amsterdam naar Den Haag/Scheveningen vertrok was er al iets meer rust, maar toch was ik weer niet alleen. Ik had een relatie die intens was. Als ik heel eerlijk terugkijk, dan heb ik altijd wel in een relatie gezeten. Nu ben ik 2 jaar single, wat voor mijn doen behoorlijk lang is. Hoewel ik zo nu en dan wel een arm en een bepaalde genegenheid om mij heen mis, zal ik ook niet ontkennen dat ik het steeds meer waardeer om op mezelf te zijn. Eigenlijk kom ik steeds meer tot rust, mede dankzij mijn terugkomst in Marokko. Hier gaat alles “tranquillo” en heb ik een pracht van een zeezicht en slaap ik ’s avonds op mijn dakterras onder een pracht van een sterrenhemel. Hier in dit gekke dorpje, Taghazout, vermijd ik zelfs de mensen en vertoef ik vaak in huis. Schrijven, lezen en tekenen zijn nu mijn dagelijkse bezigheden, als men mij niet in het water kan vinden of op de yogamat! 😉 Langzaamaan ben ik aan het genieten van de stilte in mijzelf en hierdoor de stilte om mij heen. Wie had dat ooit van mij verwacht?
Ik denk nu ineens aan een prachtige dialoog uit het kinderboek ‘De kleine prins’. Dit juweeltje is een klassiek boek van Antoine de Saint Exupéry. Hoewel het een kinderboek is, kaart het boek verscheidene diepzinnige en idealistische punten aan over het leven, die door het hele boek verweven zijn. Sinds mijn middelbare school is dit één van mijn favoriete boeken gebleven.
In het boek stelt de schrijver zichzelf voor in de woestijn – de Sahara – waar hij een jonge buitenaardse prins tegenkomt. In hun gesprek openbaart de schrijver zijn eigen visie op de eigenaardigheden van de mensheid. Hij laat de eenvoudige wijsheid zien die volwassenen lijken te vergeten wanneer ze opgroeien.
‘Waar zijn de mensen?’ vroeg de kleine prins eindelijk. ‘Het is wel een beetje eenzaam in de woestijn.’
‘Bij de mensen ben je ook eenzaam’, zei de slang.
‘O, ik begrijp je heel goed’, zei de kleine prins tegen de slang, ‘maar waarom spreek je altijd in raadselen?’
‘Ik los alle raadsels op’, zei de slang. En toen zwegen ze beiden.
Met liefde sluit ik al mijn avonturen van het jaar 2015 af en met veel rust, bezinning en focus luid ik 2016 in. Fijne jaarwisseling allemaal!
Heel veel liefs, Chanti
