Het Marokkaanse Sprookje #32 // Engel
Dit is een verhalenreeks die iedere woensdag op Moderne Hippies te lezen is.
Tip: lees eerst de voorgaande verhalen.
© Martin Pakvis
Of je nu wel of niet bijgelovig bent: ik geloof oprecht in energie en beschermengelen. Ieder van ons heeft er wel eentje en sommigen van ons hebben er zelfs meerderen. Na al mijn avonturen – niet alleen van afgelopen 2 jaar – voel ik oprecht dat ik zo’n gezegend mens ben met meerdere beschermengels. Sommigen van hen zijn verstopt in een pracht van een twinkelende ster, anderen in een bron van energie en een derde zelfs in ons menselijk zijn.
Terwijl ik druk bezig was om een manier te vinden om mijn yogalessen te promoten zonder in problemen te komen met het DWI – want officieel mocht ik geen “nevenactiviteiten” hebben – kreeg ik spontaan een bericht uit Oostenrijk. Hmmm…wie zou dat nu kunnen zijn?
Het was Froukje, een Nederlandse meisje dat ik een jaar geleden had ontmoet in Taghazout en dat nu samen met haar vriend in Oostenrijk woont. Nu wilde ze weer terug naar Marokko en het liefst samen met mij. Ze had mijn avontuur via social media en gezamenlijke vrienden gevolgd en was hier zo van onder de indruk geweest dat ze mij een retourtje Marokko als cadeau wilde aanbieden. Oh mijn god! Dit was toch niet te geloven? Een ticket naar Marokko van 20 mei tot en met 7 juni 2014. Ik liet tranen van geluk. Nu zou ik tenminste de gelegenheid krijgen om mijn spullen op te halen en mensen “gedag te zeggen” die mij zo op afstand hadden gesteund. Daarnaast had ik ook heel erg de behoefte om die Marokkaanse jongen te zien van wie ik zwanger was geraakt. Hoewel ik niet veel over hem heb gesproken/geschreven in mijn verhaal, heeft die zwangerschap toch wel behoorlijk wat diepe sporen bij me achtergelaten. Veel vragen uiteraard, maar ook verdriet en pijn. Ik wilde gewoon mijn Marokkaanse avontuur afsluiten, zodat ik weer verder kon gaan. Dit hoorde bij mijn verwerkingsproces. Niets meer en niets minder.
Maar goed, we waren er nog niet. Het ticket was al geboekt, maar ik was er nog niet zeker van dat ik mocht gaan. Als “dakloze” kun je namelijk niet zomaar het land uit, daar ik maandelijks een x-bedrag kreeg uitgekeerd. Hier had ik in eerste instantie natuurlijk helemaal niet bij stilgestaan en langzaamaan kneep ik hem toch weer. Stiekem raakte ik alweer in paniek bij het stilstaan van alle wetten en omslachtige regels van het DWI.
Gelukkig bleef onze Froukje positief en besloot zij een mail te sturen naar mijn casusmanager:
“Geachte heer/mevrouw,
Ongeveer anderhalve week geleden heb ik voor mijn vriendin een tripje naar Marokko geboekt, als verrassing, om daar samen met mij haar spullen op te halen die ze abrupt heeft moeten achterlaten door haar ziekte.
Afgelopen vrijdag vertelde ik haar dat ik een verrassing voor haar had. Ze was natuurlijk heel erg blij, maar ze vertelde mij dat ze de trip bij jullie moet melden en dat de kans erin zit dat ze niet mag gaan.
Ik heb hier gewoon niet goed over nagedacht en wilde haar verrassen! De tickets zijn in juist deze periode erg goedkoop en ik dacht dat ze verder geen bijzondere afspraken had. Ik wil u er graag van overtuigen om haar wel te laten gaan, mocht u daaraan twijfelen.
Het betekent veel voor Chanti om haar spullen op te halen en haar collega’s en vrienden op een normale manier gedag te zeggen. Deze mensen betekenen veel voor haar, want als deze er niet waren geweest, was er misschien wel iets veel ergers gebeurd. En vanwege haar gezondheid is het goed dat ik haar vergezel, want dan kan ik goed op haar letten.
De vakantie is door mij betaald (u kunt op haar ticket zien dat het ticket betaald is met de creditcard van mijn stiefvader en moeder, Marcus en Titia Dam. Mocht u hen nog willen contacteren, dan kan ik u ook hun telefoonnummer en adres geven).
Dit alles omdat Chanti een erg goede vriendin van mij is en zij een verschrikkelijk nare tijd achter de rug heeft, waar ze tot op de dag van vandaag nog last van heeft. Geef haar de kans om het daar af te ronden. Het zal haar goed doen en ik vind dat ze het heeft verdiend!
Mocht u nog vragen hebben, dan kunt u mij gerust bellen. Ik zit op dit moment voor mijn werk in Oostenrijk, vandaar het vreemde telefoonnummer.
Met vriendelijke groeten,
Froukje W.”
Een week later moest ik mij melden op de Elisabeth Wollfstraat, naar aanleiding van bovenstaande brief. En warempel… ik had een “go”! Ik mocht gaan! Ik maakte een sprongetje in de lucht, een dansje op straat en keek naar de hemel.
Engelen bestaan, zolang je er maar in blijft geloven!
Liefs, Chanti
