Het was een behoorlijke shock om terug te komen. Allereerst was mijn lieve hond Jaya overleden; de locals hadden gif op straat gegooid, daar ze niet van “straat”-honden houden. Daarnaast bestond mijn oude huisje niet meer. Of laat ik het zo zeggen: het had een andere eigenaar gekregen. Een Duitser die het hele pand nu verhuurde als een soort van illegaal hostel aan toeristen. Tja, alles kan en mag in Marokko. Er zijn geen regels en wetten zoals in Nederland; wanneer je geld hebt, creëer je je eigen wet. Toch kon ik het niet laten en moest ik even een glimp van mijn oude huisje krijgen. Oh mijn God. Alles was zo veranderd! Mijn prachtige binnentuin was ineens weg en zo ook mijn muurschildering. Er was nog maar een piepklein stukje van over. Ik vond het behoorlijk heftig om te zien. Ook liep ik even naar mijn badkamer, waar ik dus bloedend door mijn twee vriendinnen was gevonden. Ineens kreeg ik een flashback. Steeds meer drong het tot mij door dat ik toch wel behoorlijk getraumatiseerd was. Hoewel ik zelf een hekel aan dit woord heb, kon ik er verdomme toch niet onderuit komen. Zo kwamen ook weer de beelden voorbij van toen ik het Marokkaanse ziekenhuis lag en mijn desbetreffende buurvrouw bloed aan het overgeven was en voor mijn ogen het loodje legde. Het was oorlog en de oorlog herhaalde zich weer.

Los van mijn hond en mijn huis was ik ook op zoek naar mijn spullen. Ik had alles achtergelaten: kleding, tas, boeken, sieraden en hier en daar wat waardevolle kleine dingen. Volgens bronnen waren deze opgeslagen in de garage van de eigenaars van Dfrost. Dfrost is de naam van het surfkamp waar ik toen voor werkte. Het werd gerund door een Marokkaanse eigenaar en een Nederlander, Jordy. Alles was nu echter anders. Jordy had voor zichzelf gekozen en startte met succes Solid Surfhouse. De Marokkaanse eigenaar is verder gegaan met zijn geliefde, Loredana. Hoewel ik niet kwaad mag praten over mensen, moet ik eerlijk bekennen dat ik geen goed woord over heb voor deze twee personen, afgekort Mo en Lo. Ik heb in heel mijn leven nog nooit zulke koude mensen mogen ontmoeten. In al die afgelopen maanden dat ik terug was in Nederland heb ik nooit meer wat van ze mogen vernemen, ondanks dat ik zelf contact heb gezocht om mee te delen hoe het met mijn gezondheid ging. Te schandalig en belachelijk voor woorden, aangezien ik me zo voor hen uit de naad heb gewerkt. Moderne slavernij noemen we dat.

Ik ben toch naar ze toegegaan; niet van harte, maar ik had geen keus. Ik wilde mijn spullen terug, mijn geld en een soort van excuus voor het nooit reageren op mijn belachelijk lange mail. Alle negatieve scenario’s die er waren, kwamen echter uit. Ik ben nog nooit zo onrespectvol behandeld. Ik kon fluiten naar mijn spullen, mijn geld en naar mijn menselijk bestaan. In hun ogen bestond ik gewoon niet meer. Ik was dood voor ze. Het gesprek was zo koud en kil. Ik heb hierdoor geen goed woord meer over Dfrost en wil het bij deze ook uitdrukkelijk verwoorden als ‘Defreeze’.

Wordt vervolgd…

Liefs, Chanti