Het Marokkaanse Sprookje #34 // Dreams
Dit is een verhalenreeks die iedere woensdag op Moderne Hippies te lezen is.
Tip: lees eerst de voorgaande verhalen.
© Froukje Wolthuizen
Mijn “welkom” in Marokko verliep niet van harte: mijn hond en spullen weg, de nare behandeling van ‘Defreeze’ en dan had ook nog eens mijn ‘her-ontmoeting’ met die Marokkaanse jongen van wie ik zwanger was geraakt. Ik ben er in mijn voorafgaande verhalen niet aan toegekomen om uitgebreid over hem te vertellen; om eerlijk te zijn had ik daar geen behoefte aan en ik had al genoeg andere en tevens belangrijkere dingen aan mijn hoofd. Nu was het anders. Nu zagen we elkaar weer en konden we elkaar recht in de ogen aankijken. Vanwege privacyredenen zal ik hem alleen bij zijn voorletter benoemen, oftewel Mr. Z. Het klinkt nu een beetje alsof ik een soort James Bond-verhaal ga vertellen, maar schijn bedriegt! 😉
Mr. Z en ik hadden elkaar, uiteraard, in Taghazout ontmoet in april 2013. Dit op een warme zomeravond, bij een sterrenhemel en een kampvuur. Ik zal niet ontkennen dat ik een zwak heb voor muzikanten. Vooral mannen met een gitaar en zowaar: hij was er één van. Het is een good looking guy. Niet het prototype Marokkaan dat wij in Nederland kennen, maar eerder een Spaanse of Latino lookalike. Hij was erg charming en dat wist hij ook maar al te goed. Een gevaarlijke jongen dus… en toch, toch kon ik de verleiding niet weerstaan, ondanks dat ik meerdere malen door mijn omgeving voor hem werd gewaarschuwd.
Tja, achteraf gezien was ik behoorlijk naïef en verblind, maar goed, wanneer je erin zit… dan is alles mooi en fantastisch en ergens was ik ook te koppig om te erkennen dat deze jongen niet goed voor mij was. We hadden een fijne week samen en daarna vertrok hij terug naar huis in het noorden, een stad net onder Casablanca. Eind juni kwam hij weer terug naar Taghazout en sindsdien zagen we elkaar elke dag. Hij vond werk als, hoe cliché ook, ober in een restaurant en langzaamaan trok hij bij mij in.
Onze relatie was behoorlijk intens en achteraf bleek dat ik ook niet zijn enige vriendinnetje was. Hij had er niet één, niet twee, maar een heel voetbalelftal. Ik heb mij meerdere malen voor de kop geslagen en mezelf genoeg afgevraagd hoe stom en dom ik wel niet kon zijn. En dan helemaal achteraf, toen ik moest voelen, zien en ervaren dat ik ook nog eens zwanger was geweest van deze dude. Mijn God, waar was mijn eigen “awareness” gebleven? Wellicht ergens achtergelaten op één of andere kameel in de Sahara.
Ondanks alles, het verdriet en de pijn, was ik oprecht blij om hem weer te zien, maar ook verdrietig. Verdrietig omdat hij niet het stel hersens had om zich ook maar enigszins te verplaatsen in mijn situatie. Hij begreep domweg het verhaal niet van wat ik allemaal had moeten doorstaan in Nederland. Niet eens dat ik zijn kindje was verloren! Toen realiseerde ik me dat het allemaal gewoon één grote illusie was geweest. Een soort van fantasiewereld, als in een sprookje van Peter Pan. Een tweede Neverland, maar dan in dit gekke plaatsje in Marokko. Hoe had ik het toch zo ver door kunnen laten gaan? Tranen rolde over mijn wangen… Wilde ik té graag liefde ontvangen? Had ik mezelf niet meer lief? Deze jongen was een soort van Peter Pan: avontuurlijk, ergens sluw en een groot kind.
Voor deze week wil ik dan ook graag afsluiten met deze toepasselijk quote:
“So come with me, where dreams are born and time is never planned…”
Liefs, Chanti
