In 2010 woonde ik in Kaapstad, Zuid-Afrika. Ik “studeerde” er, maar de eerste 3 maanden genoot ik er eigenlijk gewoon keihard van al het moois wat het leven te bieden heeft. Ik deed alles wat ik zelf wilde. Ik reisde erop los, kon me intellectueel ontwikkelen, ontdekte nieuwe culturen en gewoontes, was creatief bezig, zette me vrijwillig in én had een enorm ouderwetse, fantastische auto waarmee ik dagelijks naar de wijnstreek, weer een ander gebergte of waterval kon rijden. M’n leven was een plaatje. Ik was in- en intens gelukkig. Dat viel toch niet te overtreffen? Waarom zou ik weer teruggaan naar Nederland? Na 3 maanden zag ik eigenlijk wel in dat ik er wilde blijven. Het leven in Kaapstad en alles wat ik daar deed: dát was toch “het” leven? Het idee van emigreren klonk als muziek in de oren. Waarom zou ik ooit terugkeren?

Er was slechts één ding wat ik na verloop van tijd miste in in dit leven: een échte relatie met iemand. Met warmte, liefde, en soms ook vreselijke pijn en gehuil. Praktisch iedere vriend die ik namelijk in Zuid-Afrika had, hield “echt” stand voor een maand of 3. Een band, zoals die met je moeder die je al sinds je eerste adem volgt, je broer die je door je puberteit heeft zien gaan en met enige tegenstribbelingen je ‘vrouw’ heeft zien worden, of een beste vriendin die tig vriendjes en drama heeft meegemaakt; mensen die je allemaal zo goed kennen, waar je enorm veel mee gelachen en gehuild hebt: nee, die zijn daar niet. Iets wat ik in Zuid-Afrika, tijdelijk, eigenlijk héérlijk vond en de eerste jaren van mijn verblijf in Nederland niet eens echt bewust van was.

Ik heb er héél lang over moeten doen om in te zien dat ik dat gedeelte in het leven juist zo erg koester. En daar meer vrede mee zou moeten hebben dan ik eigenlijk had.

En heel eerlijk? Deze rust ervaar ik pas echt sinds vorig jaar. Er is iets over me heen gekomen waardoor ik dit besef steeds meer en meer voelde. En ook al kriebelt er altijd wel iets om nieuwe culturen te snuiven, geprikkeld te worden en die enorme lust voor reizen en het leven te voelen, voel ik me steeds rustiger worden met het idee dat ik hier ben. Want ik ben dankbaar voor een omgeving met zo veel lieve, echte mensen om me heen.

Een week geleden had ik een nieuwjaarsborrel. Een vriend vertelde me over zijn struggles rondom zijn werk en het eventueel ‘moeten’ emigreren naar het buitenland. “Maar ik wil dat niet,” zei hij. “Die relaties en vriendschappen; dat is voor mij de jus van het leven”.

Alsof ik het als afsluiter van 2014 moest horen.

Ik vond het onmiskenbaar mooi omschreven. Juist die relaties, juist die foutjes, juist dat flauwe geouwehoer, juist dat telefoontje, juist die borrel, juist die flauwe lachpartijen, juist die avonden doorhalen, juist een thee’tje op de bank, juist die kleine dingen, juist die kleine woorden, juist die ene arm om je schouder.

Dat zullen op de lange termijn misschien niet de momenten zijn waar ik op terugkijk en me specifiek kan herinneren als zo’n blok als een herinnering in Zuid-Afrika. Daarvoor zijn de momenten te verzadigd, te veel misschien zelfs.