Ik zit een paar weken voor mijn vertrek naar Zuid-Afrika. Ik zal er gaan werken, o.a. voor Moderne Hippies, maar ik zal er ook een ander project gaan oppakken. De intentie is om er 3 maanden te blijven, maar als het even meezit overwinter ik er en hang ik er nóg wat langer rond.
Ook al heb ik inmiddels twee “workations” gehad (naar Ibiza en Thailand) moet ik tegen iedereen blijven zeggen dat ik er écht zal gaan werken.

De levensstijl is alleen wat anders in Zuid-Afrika dan wat wij hier gewend zijn: in de weekenden zal ik vaker een berg beklimmen dan naar een verjaardag gaan, en doordeweeks zal ik vaker genieten van wat de stad te bieden heeft dan een Netflix-verslaving doorzetten. Precies die andere levensstijl heb ik daar meegemaakt en omarm ik zo enorm.
In plaats van Kaapstad te zien als “gemis”, waar ik zes jaar geleden een fantastisch leven leidde, ben ik het idee gaan omarmen dat Zuid-Afrika echt onderdeel van míj uitmaakt. En dat ik dat onderdeel niet wil negeren, maar juist meer mee wil doen. Ik maak het onderdeel in de fysieke vorm, in plaats van een constant gevoel van heimwee te laten zijn.

Maar enkele weken voor m’n vertrek heb ik weer flink wat mensen stil laten staan door deze beslissing. “Wauw, ik zou een moord doen voor jouw baan”, komt er geregeld uit. Ik vervolg dan graag met de feitelijkheden dat ik hier vijf jaar heel hard voor heb gewerkt, waarvan 4 jaar zelfs helemaal voor niets.
Dan is het een “o ja…”. Volgens sommigen een downside, volgens mij de complete investering waard. Ik wist immers waar ik het voor deed. Ik maakte van mijn droom een doel en heb het onderweg altijd leuk gevonden.

Anderen, waaronder mijn lieve oom, reageren vol bewondering. “Jij gáát gewoon. Ik denk dat velen daarvoor inmiddels te bang zijn, niemand durft zoiets echt nog te doen.” Point taken. Velen van ons zitten vast in ‘de gevestigde orde’. Dat wat er van ons verlangd wordt, dat waar we aan gewend zijn geraakt, dat wat we eigenlijk niet anders kennen.
Daarom blijft het nog altijd zo “bijzonder”, ondanks dat ik altijd zal vasthouden aan het feit dat íedereen de keuze kan en mag maken om iets te doen wat je hart diep van binnen ROEPT, wat je het allerliefste zou willen doen, wat je instinct van je verlangt.
In de chaotische druk-druk-druk maatschappij is het enorm makkelijk, veilig zelfs, toe te geven aan het normale ritme en systeem. Werken, huisje, veilig, fijn. Tuurlijk, op z’n tijd. Maar wordt er ook nog een beetje geleefd tussendoor? Écht geleefd?
We mogen altijd kiezen om het net even anders te doen. Gefronste wenkbrauwen of rare opmerkingen daargelaten: je leidt het leven dat je zelf in handen hebt, die keuze is je gegeven, je moet alleen realiseren dat je’ m hebt.

Mocht je ooit aan het twijfelen worden gezet: angsten en risico’s zijn er altijd. Voorbereiding, financiële veiligheid en slimme keuzes is iets wat we absoluut nodig hebben. Maar als het neerkomt of je iets echt niet “durft” te doen, quote ik nu graag mijn oom: durf soms ook gewoon eens te gáán.

Wil je mijn avonturen volgen? Ik zal geregeld wat in het dagboek plaatsen, maar neem je helemaal persoonlijk mee op YouTube!

Je kunt mij persoonlijk volgen op Instagram en YouTube.
Je kunt Moderne Hippies volgen op Facebook, Instagram, YouTube en Twitter.