Als ik nieuwe mensen leer kennen, en ik vraag naar hun baan, is mijn tweede vraag eigenlijk standaard: maakt het je gelukkig?

Het is voor mij zo obvious om iets te doen wat je oprecht gelukkig maakt. Naar mijn idee leven we nu, één keer, wat ervoor zorgt dat ik een enorme interne drang heb om het onderste uit de kan te halen. Iemand die dat niet doet en een baan heeft genomen, puur omdat het ‘moet’ en ‘de rekeningen betaald moeten worden’ vind ik vreemd. Ik snap het: de eerste rekeningen moeten betaald worden – absoluut mee eens – maar stel je toch eens voor dat je een keuze hebt om iets te veranderen in je leven. Dat je denkt: ik zou eigenlijk iets willen doen wat veel meer bij mijn hart ligt, wat ik leuk vind om te doen. En je doet het op een gegeven moment zó vaak, dat je er uitstekend in wordt, een expert zelfs! Zó goed dat mensen aan je gaan vragen je expertise te delen met de wereld: betaald! Klinkt dat nou echt heel onmogelijk?

Alan Watts was een Britse filosoof, die hier flink wat wijze woorden over heeft gedeeld. Hij stelt dat we niet hoeven te accepteren dat het ‘verwacht’ wordt om op zoek te gaan naar een normale baan, om volgens het normale stramien te leven. Zolang je maar iets doet waar je heel erg veel van houdt, kun je het blijven doen. En blijven doen. Waardoor het op een dag misschien wel je fulltime baan gaat worden. Kijk daarom vandaag met mee naar de must see van deze week:

Het is in eerste instantie al lastig om voor jezelf te bedenken wat je nou echt leuk vindt. Genoeg mensen in mijn omgeving die zich dat in eerste instantie al afvragen. Maar stel je kunt antwoorden op die vraag: wat zou je doen als er van geld geen sprake was? Wat zou je antwoord dan zijn? Weet jij het?

Mijn levensgeluk heb ik gevonden door het beginnen van deze website. Ik houd van schrijven, ik houd van creëren, ik houd van fotograferen, ik houd van inspireren: dat komt hier allemaal samen. Ik heb er jarenlang geen geld aan heb verdiend, ik deed het allemaal vanuit een passie, diep van binnen. En ik bleef doorgaan. Ik wilde delen, ik moest delen met de wereld. Ik wilde een boodschap, een gevoel, overbrengen. En die passie betaalt zich nu steeds meer en meer uit. Hoe fantastisch is dat? Ik weet dat ik een uitzondering ben; in mijn vriendengroep hebben we het er inmiddels ook vaak genoeg over. Maar ook ik heb hier keihard voor moet werken. En ik heb juist heel lang niets gehad. Maar ik vind en vond het niet erg en ik zette door. Zo cliché, maar iets wat enorm onderschat wordt. Want ja: je gaat een periode door met downs en het kan een keihard gevecht zijn. Je wordt niet begrepen en je bouwt in eerste instantie misschien een stuk minder financiële zekerheid op dan je omgeving. Maar stel: jij hebt een droom, een passie, die niet zo ver ligt van wat je werkelijk zou kunnen doen en misschien, ooit, wel eens heel erg goed in zou kunnen zijn. Waarom worden je dromen dan niet omgezet in plannen? Wat houd je tegen om er niet mee te beginnen?

Als er geen sprake was van geld: wat zou jij dan willen doen?