Onlangs vond ik m’n vriendenboekje van vroeger terug. Ik keek naar het kleurrijke boekje, vol stickers, namen van oude vrienden en hun kinderschrift, waarop ik prompt een pagina tegenkwam die ik zelf had ingevuld. Verwonderd keek ik naar mijn eigen antwoorden. Op de vraag:

Wat doe je het liefste?”

Had ik in mijn kindertaal opgeschreven: “Met mezelf spelen.”

Pff, lekker verwoord. Gelukkig denkt een kind nog niet na over hoe een volwassene dit interpreteert… Als tweede gedachte kon ik alleen maar vaststellen dat ik het als klein kind eigenlijk al wist: ik vind het héérlijk om alleen te zijn. “We konden jou altijd ergens neerzetten; jij vermaakte je wel,” zei m’n moeder altijd al. Ik zit helemaal in m’n hum om met m’n eigen gedachten te doen en laten wat ik op dát moment verzin.

Gaandeweg raakte ik het besef kwijt dat ik nog steeds precies dezelfde persoon ben. Zéker als ik in een relatie zit, vind ik het namelijk moeilijk hier goed naar te luisteren. Tijdens m’n eerste lange relatie is het hier zelfs vaak op misgegaan. Ik had altijd m’n “space” nodig, ook al begreep ik niet waarom. Raakte langzaam maar zeker geïrriteerd, maar zag niet in dat ik gewoon even moest aangeven dat ik behoefte had om alleen te zijn om weer bij mezelf te komen. Pas dan kan ik namelijk ook weer mezelf zijn tegenover een ander. Als het namelijk te ver gaat ben ik niet meer te genieten, niet meer mezelf. Als ik even wat tijd met mezelf heb doorgebracht, ben ik daarna gelijk weer een stuk liever en leuker naar iedereen om me heen.

Totdat ik vorig jaar een handanalyse deed en daar werd benadrukt hoe erg ik over m’n grenzen ga; enkele handlijnen die bij “normale” mensen stoppen, liepen bij mij ver over een andere lijn heen. Dit gaf onder andere aan hoe slecht ik ben in het aangeven van deze grenzen.

KLOPT. Ook al had ik nooit het besef gehad dat dit daadwerkelijk gaande was. In het consult werd benadrukt dat ik écht wat vaker “op m’n berg moest gaan zitten”.

Ik grijnsde. Wat een mooie term!

Sindsdien gebruiken m’n vriend en ik het bijna wekelijks.

Sorry schat, maar ik moet écht even op m’n berg zitten!”

Na het consult voelde ik me weer eens een uitzondering op de regel. Maar sinds ik langzaam maar zeker deze kennis met vrienden deelde, bleek ik lang niet de enige te zijn. Velen vonden het eigenlijk een hele slimme en leuke manier om te zeggen dat het even tijd is voor jezelf. En dat is soms best moeilijk om aan te geven, zeker als je in een relatie zit. Dit is een leuke en duidelijke manier van communiceren, wat uiteindelijk alleen maar voordelen heeft voor je relatie.

Het is een stukje zelfkennis waar ik een hele hoop aan heb gehad. Met name door het beestje een naam te geven: zo’n “leuke zin” helpt een hoop met je grenzen aangeven. Heb jij er ook wat aan gehad?

Liefs, Zoë

Meer mindstyle lezen? Klik hier!