Dit is een verhalenreeks; lees eerst deel 1 en deel 2!

Precies een halfjaar geleden besloot ik om de reis van mijn leven te maken. Een reis waarin ik weer moest leren om onafhankelijk te zijn.

In het derde deel van mijn reisverslag over Panama sta ik op het punt om het allerbelangrijkste los te laten: mijn vriendje. Gelukkig heb ik op de dag van zijn vertrek daar iets heel moois voor teruggekregen: mijn vriendin komt namelijk over uit Costa Rica om de laatste twee weken samen te reizen!

We ontmoetten elkaar in het hostel Luna’s Castle. Een hostel dat hoog in het vaandel staat onder de backpackers en 130 slaapplaatsen kent. Dat het iedere avond keihard feesten is, wisten we toen nog niet. Voor de lunch namen wij mijn vriendin mee naar de lokale vismarkt tegenover Casco Viejo. Hier kan je lekkernijen proeven, zoals ceviche. Dit is een rauwe vismaaltijd en zeer populair in Latijns-Amerika.

Met nog een buik nog vol vis en vlinders arriveerde de taxi voor het vliegveld. De chauffeur wilde haast, ik nog niet. Ik wilde nog heel lang in mijn vriendje zijn blauwe ogen kijken, zijn hand vasthouden en in onze liefdescocon blijven. Mantra’s gingen door mijn hoofd: ik kan dit, ik doe dit, ik word sterker, ik kan dit, ik doe dit, ik word sterker.. Een kus, een knuffel en instappen maar. Nog even zwaaien en daar ging ‘ie.

Die avond stapten wij tot in de late uurtjes in ons hostel. We praatten over de liefde, het leven en vooral over onze persoonlijke ontwikkelingen. Ik merkte hoe krachtig persoon zij in de afgelopen vijf maanden was geworden. Ze straalde passie uit voor wat ze deed, waar ze voor stond en waarvoor ze leefde. Ze had niet veel mensen nodig om zich gelukkig te voelen; ze was haar eigen geluk.

In de dagen die volgden, planden we nauwkeuring onze reis. Het maakte mij niet heel gelukkig om te plannen; dit had ik al eerder in de reis geprobeerd los te laten. Het was mij gelukt om te denken in termen als “het leven komt zoals het komt”. Desondanks gaf het plannen een heldere richtlijn waar wij samen heen wilden gaan. We zochten naar plekjes die ik nog niet had ontdekt en naar afwisseling tussen rust en activiteiten.

De eerste trip bracht ons naar Santa Catalina. Dit plaatsje ligt aan de Pacific Coast (zuiden) van Panama. Net als Playa Venao (zie deel 1 ‘De reis naar mijzelf’) staat dit plaatsje bekend om de Toscaanse velden en de vele surfers. Het is ook niet groot, met maar één straat en een paar hostels en duik-agencies. Om deze bestemming te bereiken, pakten we de bus vanaf de Albrook Terminal en reisden we af richting Santa Catalina. De reis duurde een hele dag en daardoor gaan er maar weinig mensen naar Santa Catalina. Dit maakte het voor ons een unieke bestemming!

De sfeer in Santa Catalina was gemoedelijk. De bewoners hadden geen haast, de kinderen speelden allemaal buiten of surften en na achten lag iedereen voldaan op bed. Morgen weer een nieuwe dag. Het duurde even voordat wij ons hier aan konden overgeven. Je kon simpelweg niets meer doen dan van het uitzicht genieten, lezen en surfen. De golven variëren per niveau: er waren veel beginners, maar ook echte pro surfers. En wat ons al helemaal opviel waren de vele aantrekkelijke mannelijke surfers uit Australië. Al snel was je “one of the guys” en werden we uitgenodigd voor bonfires op Estaro Beach, dé beach hotspot voor beginnende en gemiddelde surfers.

Het was heel fijn om een vriendin bij me te hebben die dezelfde spirit had. De afgelopen weken was ik vooral iemand die het leven op zich af liet komen, maar sinds ik met haar reisde, werd ik gedwongen om anders te denken. Ze stelde mij kritische vragen over het leven, zag mijn emoties en bracht me steeds dichter bij mezelf. En andersom natuurlijk ook. We kwamen erachter dat we heel veel met elkaar gemeen hadden. Als kleine meisjes fantaseerden we over de toekomst. Maar niet te lang: eerst genieten!

Zodra wij twee een doel voor ogen hebben, gaan we er helemaal voor, ongeacht de tijd of de plaats. Zo ontstond het idee om vanuit Santa Catalina af te reizen naar Costa Rica. De locals verklaarden ons voor gek: “Weet je wel hoe lang dat duurt?” Ja, dus? We willen er gewoon heen. En dus begon onze reis naar de volgende bestemming: Puerto Viejo. Anderhalve dag later kwamen we aan en hadden we mooie avonturen meegemaakt. We hadden niet alleen veel in de bus gezeten; onderweg gingen we naar de plaatselijke bioscoop in Santiago, wachtten we 2 uur lang in de stromende regen totdat de McDonalds open ging en staken we de grens over. Het was een kwestie van een knop omschakelen en positief blijven denken.

De grensovergang was spannend. De sfeer was niet fijn; alle toeristenwachtten  in de bloedhitte om Costa Rica in te mogen. Je werd van het kastje naar de muur gestuurd en eindelijk, na 4 stempels rijker te zijn, mocht je de half vergane brug oversteken. Op de brug sta je letterlijk tussen twee landen in: je weet niet waar je uitkomt, maar wél waar je vandaan komt. En zo werkte dat ook met mijzelf. Ik wist wat ik achterliet en keek uit naar het onafhankelijke leventje waarover ik fantaseerde.

Het plaatsje Puerto Viejo ligt net over de grens van Costa Rica en wordt ook wel het hippiedorpje genoemd. Ik merkte meteen een groot contrast met Panama. Het was duur, minder hygiënisch en de mensen – lees: Rastafari ‘s – waren veel meer ingesteld op toeristen. We werden opgevangen door twee hippies uit Italië in hun biologische eettentje “Como en mi Casa”. Ze vertelden over het dorpje en hun leven daar. Het regent veel in Puerto Viejo, doordat het grenst aan het junglegebied. Dat maakt het gebied vruchtbaar, maar het zorgt ook voor veel wateroverlast. Het dorpje is ingericht met kleurrijke huisjes, eettentjes, hostels en grenst aan het strand. Niemand heeft haast, alleen jijzelf. De sfeer is superrelaxed daar!

Een meisjesdroom kwam uit toen we de gelegenheid hadden om met een local een cacaoplantage te bezoeken. We mochten onze eigen pure chocolade maken! Na een tour van een uurtje hadden we meer dan zin in deze biologische chocolade. We pelden en maalden de boontjes, brachten ze aan de kook en voegden er ingrediënten aan toe om het op smaak te brengen. Binnen 10 minuutjes lag er een gigantisch plakkaat chocolade op de tafel waar we lekker van mochten smikkelen.

Onze dagen waren kort in Puerto Viejo. In de avonden dansten we ons suf met de hippies en de rasta’s, raakten we stoned van de joints om ons heen en vierden we het leven! In het strandje “Lazy Mon” werd er niet alleen heerlijk gekookt, maar ook een vuurshow gegeven. Niet helemaal mijn ding, totdat er twee Amerikaanse meisjes tussen de locals meededen. Ze speelden met het vuur alsof het een knuffel was die ze nooit hadden gehad. Ik vroeg mij af waarom juist deze meisjes hier met vuur kwamen spelen? Het achtergrondliedje beantwoordde mijn vraag: Free van Emeli Sandé galmde door in mijn oren.“Try to find my way someday… Maybe something is wrong with me? I am free, I am free!”.

Het werd mij opeens meer dan duidelijk waarom ik deze reis begin juli ben begonnen. Alle woorden van mijn vriend en vriendin kwamen voorbij. Ze vertelden mij dat ik minder rekening moest houden met mijn omgeving, of beter gezegd: stoppen met voor de ander denken. Je hoeft niet alles maar te verklaren en uit te leggen aan je omgeving. Laat het los, laat het gaan. Kies voor jezelf zonder je daar schuldig om te voelen. En geniet van de vrijheid waarvoor je hebt gekozen. Voel dit, straal het uit.

Langzamerhand kwam ik terug bij de persoon wie ik nu ben: Xantoucha. En dat is geen meisje meer die het lastig vindt haar eigen vrijheid te kiezen. Het is iemand die ergens voor staat en die eerlijk is over haar eigen gevoel. Ze hecht waarde aan dit gevoel en geeft dit aan.

Het is iemand die kiest voor haar eigen geluk.

We keerden via Bocas del Toro terug naar Panama-City. De twee weken waren omgevlogen. We hadden elkaar iets heel moois gegeven in een waanzinnig mooi en ongerept land. Sterk en onafhankelijk reisden we alleen terug: zij naar Costa Rica en ik naar het koude Nederland. Voor het eerst in mijn leven was ik trots, intens trots. Ik had het overleefd; ik had mijzelf overleefd.

Deze gastblog is geschreven door Xantoucha Touw: reiziger, levensgenieter, eerlijk, creatieveling, denkt in fotobeelden en is fan van mensen. ​Heeft al vele plekjes op de wereld mogen ontdekken: van vrijwilligerswerk in Kenia tot aan overnachten met aboriginals in Australië. Haar droom is dan ook om als mental coach te wereld over te trekken om uit iedereen het mooiste van zichzelf te halen.

Ook een gastblog schrijven? Kijk dan op deze pagina.