Ik krijg, zoals de meeste mensen met tattoos, vaak de vraag waarom ik mijn lichaam heb laten tattoeëren. Veelal komt deze vraag van (jonge) mensen die oprecht geïnteresseerd zijn in het verhaal achter mijn tattoos. Soms heeft de vraag echter ook een negatieve ondertoon en is het meer een verwijt dat ik mijn lichaam verminkt heb. In het begin kon ik hier boos om worden; ik had het idee dat ik mezelf moest verdedigen en mijn keuzes moest verantwoorden. Maar waarom? Waarom zou ik moeten verantwoorden wat ik doe met míjn lichaam?

Hoe langer ik daarover nadacht, hoe meer het tot me doordrong dat ik niet degene ben die zich moet afvragen waarom ik tattoos heb laten zetten, dat weet ik namelijk zelf maar al te goed. Het zijn de mensen die vinden dat ik mijn lichaam hierdoor heb verminkt, die zich moeten afvragen waarom zij het nodig vinden om te oordelen over iets wat op geen enkele manier invloed heeft op hen. Dit wordt overigens absoluut geen blogpost waarin ik mensen die negatief tegenover tattoos staan probeer te “bekeren”. Met deze blogpost wil ik slechts mijn verhaal vertellen, waarom ik ervoor heb gekozen om tattoos te laten zetten en wat het voor mij betekent.

Toen ik 21 werd heb ik op mijn rechtervoet ‘Hakuna Matata’ laten tattoeëren. Om de gedachte hierachter goed uit te kunnen leggen moet ik even een stukje terug in de tijd. Officieel heb ik 1 oudere broer, maar eigenlijk heb ik ook nog een zus en een broertje. Hoe dan? Toen mijn ouders verhuisden naar Amersfoort (ik was toen 3 maanden), leek het ze handig om samen te gaan wonen met vrienden van hun. Dit ging als volgt: mijn ouders en hun vrienden kochten allebei een rijtjeshuis. Deze twee huizen lagen naast elkaar, maar waren met elkaar verbonden doordat je binnendoor van het ene huis naar het andere huis kon. Mijn ouders, broer en ik hadden de bovenverdieping van het ene huis, mijn “buren” en hun kids de bovenverdieping van het andere huis. Op de begane grond van het huis van de buren zat de keuken, eet- en woonkamer. En nu het beste deel van het verhaal; de begane grond van ons huis was van de kinderen. Jep, that’s right, wij hebben met z’n vieren een hele etage aan speelparadijs gehad, wat heeft geleid tot een geweldige jeugd.

Goed, terug naar de kern van dit verhaal. Mijn buurjongen, Jochem, is twee dagen na mij geboren. Hij is nooit mijn buurjongen geweest en ook nooit mijn vriend. Hij is altijd mijn broer geweest. We hebben dezelfde onlosmakelijke band als broer en zus, we hebben dezelfde ruzies als broer en zus en hij is ongeveer de enige persoon waarvan ik zeker weet dat ik hem nog zal kennen als ik oud en grijs ben.

Toen we beiden 21 werden, vonden we het hoog tijd worden om onze net-echte-maar-toch-niet-helemaal bloedband voor eeuwig vast te leggen. Maandenlang hebben we erover nagedacht en toen ineens was het antwoord daar: Hakuna Matata. Dat sloeg toch serieus op alles wat wij samen hadden? Een klein maandje later had ik mijn eerste tattoo op mijn voet en Jochem op zijn onderarm. De betekenis? 21 jaar lang mijn beste vriend, mijn maatje, mijn broertje. 21 jaar onvoorwaardelijke vriendschap, gevuld met veel mooie, leuke en zorgeloze momenten. Zo zal die vriendschap altijd blijven bestaan, “voor de rest van ons leven, zonder zorgen”.

Over mijn tweede tattoo kan ik eigenlijk heel kort zijn. Ik ben verslaafd aan veren, heb bijna altijd veren in mijn haar of als oorbellen en ik vond het leuk om mijn liefde voor veertjes permanent te laten vastleggen. Er zit ook gewoon echt geen diepere betekenis achter deze tattoo. Dat vind ik totaal niet erg, aangezien hij toch op m’n voet zit en je hem dus bijna nooit ziet. Ik hoor sommigen van jullie denken: waarom een tattoo nemen als je hem toch (bijna) nooit ziet?

Tsja… why the hell not? 😉 Ik vind het juist leuk dat mijn tattoos er niet meteen uitspringen. Dat maakt het voor mij des te meer iets wat ik puur voor mezelf heb gedaan.

Ik hoop dat jullie het een beetje leuk hebben gevonden om mijn tattoos te zien en te lezen wat de gedachte erachter is. Om nog even cliché te doen…

Deed het pijn? Ja. Als iemand met naalden in je huid krast, doet dat pijn.

Ga ik nog meer tattoos laten zetten? Wie weet, ooit in de toekomst. In ieder geval zal het altijd op plekken zijn die makkelijk af te dekken zijn.

Ben ik bang dat mijn tattoos er superlelijk uit zullen zien als ik 95 jaar ben en gerimpeld? Come on, op die leeftijd zal ik blij zijn dat ik nog leef, met tattoos en al!

Nu vraag ik me stiekem wel een beetje af of er moderne hippies onder jullie zijn met tattoos. Laat het me weten in een reactie of nog leuker: plaats een fotootje onder dit artikel!

Liefs, Yonna