Don’t let your dreams be dreams is het motto van mij en mijn vriend, al voor we elkaar kenden. Drie jaar later is dat precies wat we samen gaan doen: we timmeren aan de weg om een eco-project op te starten in Portugal. Buiten leven, eten uit eigen groentetuin en dichtbij de zee wonen, is ons doel. Een ruïne op een afgelegen stuk land aan de Portugese zuidwestkust kopen en herbouwen, is niet iets dat je iedere dag doet. Zeker niet als het betekent dat je eerst keihard moet werken om alles te financieren. Toch is dit precies wat we deden en we wouldn’t want it any other way. In deze blogserie vertel ik jullie ons verhaal en laat ik jullie zien wat er komt kijken bij het realiseren van zo’n grote droom. Opdat het vele Moderne Hippies mag inspireren!
In de vorige blog las je dat we akkoord gingen met het voorstel van de tv-presentator en besloten terug te keren naar Nederland om geld te sparen voor ons droomproject. Het was echter nog te vroeg om te juichen, want zekerheden hadden we niet. Hoewel we die maand een tekendatum verwachtten, verstreken februari, maart en april zonder tegenbericht. Zo nu en dan belden we met de makelaar, die ons verzekerde dat hij druk bezig was met de brievenprocedure. Soms was het moeilijk hoop te houden, maar die hoop was het enige dat ons motiveerde om hard te werken.
We hadden beide voldoende afleiding: ik van mijn nieuwe freelance klus en Geert van zijn fietsenwinkel, die gelukkig voldoende klanten trok. Aarden in ons nieuwe huis was echter lastig, want we bleken in een berucht complex van de woningbouwvereniging te wonen: om ons heen werd veel gefeest. Dat paste niet bij ons 9-5 (of eerder 8-7) werkritme, maar we hielden ons voor dat het tijdelijk was. Onze avonden spendeerden we al tekenend, berekenend en fantaserend over onze plannen. Al snel werd duidelijk dat een jaar niet voldoende was om het gewenste bedrag bij elkaar te sparen; iedere maand leek het vertrek een maand opgeschoven te worden. Bij vertrek grapten Wil en Petra al dat we de geplande tijd konden verdubbelen. Achteraf zaten ze er niet ver naast.
Met camera en al het benodigde papierwerk verschenen we bij het notariskantoor. Die ochtend hadden we met de makelaar al de financiën en het papierwerk geregeld. Bij aankomst in het notariskantoor was de verkopende partij al aanwezig. Het bleek een Portugese familie met vier generaties. Alle familieleden moesten een handtekening zetten. Alleen het oudste familielid, een 94-jarige man, was niet in staat om te tekenen. Hij leek niet helemaal te begrijpen wat er allemaal gebeurde, maar was best bereid om met inkt zijn vingerafdruk op de pagina’s van het koopcontract te zetten. De gehele procedure voltrok zich in het Portugees. Halverwege begon een oudere vrouw, die achteraf de dochter van de oudste man bleek te zijn, heftig haar hoofd te schudden. Steeds als de notaris haar iets vroeg, schudde ze haar hoofd. De rest van de familie begon op haar in te praten. Niet begrijpende wat er aan de hand was, hielden wij ons stil in de hoop dat ze het verkoopcontract zou ondertekenen. Ze nam haar tijd, maar tekende uiteindelijk wel. Wij konden opgelucht ademhalen.
De 94-jarige man liep ons na afloop argeloos voorbij, tot de makelaar hem aansprak en hem vertelde dat wij net zijn land hadden gekocht. Hij lachte en riep terwijl hij verder liep: “Wat leuk! Ik heb veel geld verdiend met dat land, goede landbouwgrond!” Toen wij de makelaar vroegen naar de zeventigjarige vrouw, vertelde hij dat ze slechts één handtekening wilde zetten en niet op iedere pagina van het contract. De rest van de familie en de notaris hebben haar uiteindelijk kunnen overhalen alle benodigde handtekeningen te zetten. Vol ongeloof stapten we naar buiten met de ondertekende koopakte in onze handen. Alle onzekerheid en spanning gleden op dat moment van ons af. Het was gelukt! We konden bijna niet geloven dat we het mochten vieren, maar uiteraard niet voordat we, met meer tegenzin dan verwacht, een cheque uitschreven voor de tv-presentator.
Op de eco-camping was de wijn al opengetrokken en die avond aten we met z’n allen buiten op het terras van Wil en Petra. Het was een prachtige, maar frisse zomeravond gevuld met goede gesprekken en de warmte van de vuurkorf. Het voelde als een warm welkom. De rest van de tijd in Portugal lieten we de vader van Geert de omgeving zien, zwommen we in zee en genoten we van de buitendouche en de weldadige ontspanning. Met een zeer voldaan, maar ook weemoedig gevoel keerden we terug naar Nederland. We wisten maar al te goed waar we voor werkten.
Liefs, Iris
Het laatste deel van deze blogserie verschijnt in november. Wil je ook daarna op de hoogte blijven van onze Portugese avonturen? Nadat we intrek hebben genomen in ons nieuwe stulpje (een 40 jaar oude caravan die voor ons vertrek nog grondig verbouwd moet worden!) sturen we maandelijks een mail met updates over ons eco-project en future guesthouse naar iedereen die zich voor onze mailinglist heeft ingeschreven. Je kunt je via deze link inschrijven.
Deze blogserie is geschreven door Iris. Iris is een Moderne Hippie met een down-to-earth, maar ambitieuze leveninstelling. Als gepassioneerd reizigster met een voorliefde voor de zee, had ze altijd al het gevoel dat haar simpele, maar knusse thuis zich aan de buitenlandse kust zou bevinden. Ze haalt voldoening uit hard en toegewijd werken, het liefst met de handen in de aarde, diepgaande gesprekken met gelijkgestemden en alles wat te maken heeft met duurzaamheid. Ze is werkzaam als freelance yogadocente, tekstschrijfster en redacteur voor onder andere Yoga Magazine. Haar avonturen staan momenteel on hold, om in Nederland samen met haar vriend haar eco-project onder de Portugese zon bij elkaar te sparen.
Alle artikelen van Iris vind je op deze pagina.
Meer inspirerende artikelen vind je hier!
Je kunt Iris persoonlijk volgen op Facebook en Instagram.
Je kunt Moderne Hippies volgen op Facebook en Instagram.
