Ik heb wel eens teruggekeken op een jaar, om vervolgens tot de conclusie te komen dat er eigenlijk bar weinig was veranderd in dat jaar. Niet dat ik dan niks had ondernomen hoor, maar misschien is het te vergelijken met een hond die zijn eigen staart achterna zit. Voor je gevoel ben je er maar druk mee en is hetgene waar je naar ‘op zoek’ bent binnen handbereik, maar eigenlijk loop je gewoon doelloos dezelfde rondjes en stoot je je hoofd meerdere malen tegen dezelfde steen. Zo’n jaar zat dan eigenlijk vol voorspelbaarheid, wat stiekem lekker veilig is, maar ook ontzettend saai als je het eenmaal gaat beseffen.

Terugkijkend op 2014 voelt heel anders, er is wel degelijk veel veranderd, met name ikzelf. Ik schreef al eerder rond de jaarwisseling over minder moeten en loslaten, maar stiekem hield ik zelf nog steeds vast aan bepaalde patronen en zat ik min of meer gevangen tussen mijn eigen verwachtingen en onzekerheden. Hoe heb ik die modus dan kunnen doorbreken? Op het moment zelf kun je de impact van dingen vaak niet inschatten, maar als ik terugkijk is het keerpunt mijn eerste solo backpack-avontuur geweest, begin van het jaar. Dat in combinatie met een waanzinnige verliefdheid, want vlak voor ik vertrok naar Thailand ontmoette ik de man van mijn dromen tijdens een feestje in Paradiso. Niks geen Tinder, maar reallife magic, zoals ik altijd al had verwacht ;-).

Backpacken door Thailand was geweldig! Het was waarschijnlijk een van de eerste keren dat ik zoiets ‘groots’ ondernam, zonder eigenlijk te weten waar ik aan begon: geen verwachtingen, omdat ik simpelweg clueless was. Zonder verwachtingen kan je eigenlijk alleen maar in positieve zin verrast worden en dat gebeurde dan ook al vanaf het moment dat ik het vliegtuig instapte. Het hele vliegtuig zat vol stellen, families en ouderen, maar ik zat naast een jongen uit Eindhoven die ook voor het eerst alleen reisde: yes, mijn eerste travel-buddy waar het ook nog eens super mee klikte! Die positieve ontmoeting was eigenlijk een voorbode voor de drie weken die volgden; zo leerde ik tijdens een fietstour door Bangkok een meisje uit Amsterdam kennen, zij werd mijn scooterheld in Chiang Mai en Pai en we zijn ‘besties’ ever since. Ik verbleef in de schattigste guesthouses en had de meest relaxte nachttreinen, niks geen kakkerlakken of andere horrorverhalen. Ik heb olifanten gewassen in een ecologisch park waar vrijgekochte olifanten worden opgevangen (een droom die uitkwam) en cocktails gedronken in de rooftop bar uit The Hangover (het enige dat ontbrak was Bradley Cooper, maar ook zonder Bradley very dreamworthy!). Wat ik geleerd heb van dit avontuur is dat magic really does happen out of your comfort zone. Wanneer je de gebaande paden (die per persoon verschillen) verlaat en je zonder verwachtingen een onbekend terrein gaat verkennen, dan sta je als het ware zo ‘aan’ en ‘open’ dat je niet alleen jezelf beter leert kennen, maar je ook veel bewuster bent van je omgeving en direct op een dieper level kan connecten met de mensen om je heen. Loved it! En daarom ga ik in februari mijn tweede backpack-avontuur aan: Vietnam. Helaas iets minder clueless, maar vooralsnog zonder verwachtingen.

Tja, en dan die verliefdheid…toen ik terugkwam uit Thailand stond hij bij Schiphol. Toen ik hem zag besefte ik pas hoe erg ik hem ‘gemist’ had, wat nergens op sloeg want we hadden elkaar voor die reis pas drie keer gezien (inclusief Paradiso). Maar hij voelde precies hetzelfde en voor een aantal weken zaten we op een heerlijke roze wolk samen. Helaas zijn sommige dingen echt ‘too good to be true’ en ik zal jullie de details besparen, maar het komt er op neer dat hij (schrik niet) getrouwd bleek. Liefdesverdriet is mij niet vreemd, maar dit was zo onwerkelijk, ik heb er serieus tot de dag van vandaag nog geen traan om kunnen laten. Dat vond ik vreemd, want ik droomde al over een toekomst, wij hoorden bij elkaar (hoe ironisch: ‘All of me’ van John Legend had hij tot ons nummer bekroond). Waarom kon ik dan niet even lekker janken om deze leugen, om deze droom die in duigen viel? Terugkijkend denk ik dat dat komt doordat ik bovenal dankbaar ben voor de mooie momenten samen; dat gevoel was wél echt en doordat ik geloof dat hij in essentie goed is en fouten maken menselijk is. Velen begrijpen dit niet; maar ik had hem al vergeven, voordat ik hem ermee confronteerde. Ik schreef dat ik lange tijd gevangen leek tussen mijn eigen verwachtingen en onzekerheden; waar Thailand me liet inzien dat geen verwachtingen hebben een ware blessing is, rekende deze kortstondige liefde (‘affaire’ voor de realisten) af met veel van mijn onzekerheden: zijn ‘adoratie’ was denk ik het laatste duwtje dat ik nodig had om me te ontpoppen tot de vlinder die ik van binnen al was. Wederzijdse verliefdheid als ultieme empowerment.

Nou wil ik niet zeggen dat deze vlinder nooit meer in een oude valkuil trapt/vliegt, hoor. Zo heb ik sindsdien wat bizarre (ja ja toch ook Tinder-)dates gehad en probeer ik de verwachtingen en aannames die zich tegen wil en dank soms opdringen maar gewoon stellig te negeren. Het hoort er allemaal bij – the good, the bad and the ugly – en ik zou niks over of anders willen doen! Gelukkig is de positieve flow dominant geweest in 2014, alles leek ineens in een stroomversnelling te raken; zo kreeg ik einde van het jaar een supermooie promotie op mijn werk, werd ik in september plotseling benaderd om maandelijks aan te schuiven bij AT5 en is een oude vlam ineens weer op de radar verschenen en een dierbare vriend geworden. Hij heeft me met zijn onstuitbare energie en creativiteit geïnspireerd om zelf ook meer te gaan creëren (‘doen in plaats van denken, Nooky’): beginnend met mijn oude passie, tekenen, weer nieuw leven in te blazen. Al met al voel ik me de koning te rijk en ben ik ervan overtuigd dat alles mogelijk is komend jaar. Just get out of your comfort zone en als het even kan: word waanzinnig verliefd! Dat gun ik iedereen in 2015. Of zoals die vriend van me tijdens de jaarwisseling zei: ‘Op de beste sex ever, elke dag.. een woonboot die vliegt en ninja’s met lasers en shit!’