Na een paar dagen van chaos en drukte in Bangkok hadden we de keuze gemaakt: we hadden zin in een chille atmosfeer, rust, niet te veel “moeten”, de zee en het strand. En ookal zijn er tig mooie gebieden en eilanden in Thailand, trok mij specifiek dat ene eilandje: Ko Phangan. Niet vanwege de Full Moon Parties – waar het tegenwoordig bekend om staat – maar om de boho-enclave die hier nog ergens zou moeten zijn. Door hippie-hippie vrienden wist ik dat dit een heerlijk eiland was om als long-termer te verblijven. En dat zag ik wel zitten.

M’n vriend had in de tussentijd bedacht dat hij het heel tof zou vinden een maand fulltime Muay Thai trainingen te doen en ik wilde goed uitzoeken hoe ik verder wilde gaan met mezelf en Moderne Hippies. Ik wilde de hippiesfeer proeven van het eiland, tot mentale bezinning komen en toch voor Moderne Hippies blijven werken, en m’n vriend wilde er non-stop leren vechten. (Lekker contrast hè? Des te meer reden dat we zo’n goed yin-yang-koppel zijn.) Een echte reisvakantie werd het dus niet, hadden we besloten, maar dit voelde goed zo. Heel goed zelfs. Even ontsnappen uit de dagelijkse hectiek in Nederland. Wel settelen, een leven leiden en werken, maar op onze eigen tempo, alles doen waar wij op dat moment zin in hadden.

Er gingen alleen flink wat errors overheen, voordat we op precies dat punt aan mochten komen:

Error: de nachtbus

Omdat we zo spontaan naar Thailand gingen en nog geen plan hadden, hadden we geen vliegticket om naar Ko Samui af te reizen – het dichtsbijzijnde eiland bij Ko Phangan – en zat de nachttrein ook compleet vol. Helaas: dat werd de nachtbus. Ai. Vanuit Bangkok vertrokken we rond 19.00 u ’s avonds om de volgende dag rond 13.00 u aan te komen op Ko Phangan. Daar zat een nachtbus, een vage stop op een wazige parkeerplek, nog een nachtbus en een veerboot tussen. Ik was kapot. Help! Kan ik dit soort type reizen nog wel aan? Word ik hier niet – pardon – een beetje te oud voor?

Error: een huis vinden

De eerste nachten van ons verblijf op Ko Phangan sliepen we in een resort in Thongsala, het dorpje waar je binnenkomt met de veerboot, om vanuit daar een huis te vinden en het eiland makkelijk te verkennen.

We huurden een scooter – hét vervoersmiddel van het eiland – en crosten het eiland over. We bezochten allerlei Muay Thai scholen en probeerden in de tussentijd zoveel mogelijk huisjes te bezichtigen. Hoe duur is het precies om een maand Muay Thai trainingen te doen? En hoeveel betaal je gemiddeld voor een huis? En als we de keuze hebben, willen we een huisje aan het strand: jaaa! Als het nou eindelijk eens kan, waarom dan ook niet? Maar bungalows zijn for rent, en houses ook. Wat is het verschil dan eigenlijk? Houses hebben een keuken, bungalows niet. Ahaaa. Maar hoe weten we of het huis nog beschikbaar is, en hoe bereiken we de eigenaar? Toch maar even een Thaise SIM-kaart kopen.

Aaaah, zo veel trials & errors. En het was eigenlijk allemaal zo simpel, maar we wisten van niets. Niemand had ons van tevoren ingelicht hoe het hier ging. We hadden het zelf slechts een paar dagen van tevoren bedacht. En dat zorgde voor flink wat onduidelijkheid en onwetendheid toen we er waren. Maar trials en errors zijn er niet voor niets: ze worden opgelost. Praat met de locals, vraag om advies. We zijn er gekomen. Het duurde alleen even…

Error: settelen

Ik genoot na een paar dagen resort en heen en weer vliegen op de enge scooter enorm van het moment dat we een huisje hadden gevonden. De eerste nacht bleek veel minder prettig te zijn dan we hoopten: het bed was kei- en keihard. (Schijnbaar hartstikke normaal voor Thaise begrippen.) En ik had direct spijt. Waarom hadden we ons ook zo snel laten verleiden door dit schattige huisje, 50 meter van het strand? Verkeerde keuze. Shit. En daar zitten we dan, een mááánd!

De goden waren echter met ons: de volgende dag mochten we van de eigenaresse verhuizen naar het huis ernaast. Daar was het matras opeens stukken zachter. Een positieve meevaller.

Ja, in dit huis kon ik wel een maandje settelen ja. De mentale bezinning mocht beginnen. Woehoe, finally!

Na onze trial & error-week heb ik dus wel een aantal tips:

• Als je graag naar Ko Samui, Ko Phangan of Ko Tao wilt: probeer op tijd een vliegticket van Bangkok naar Ko Samui te kopen – dan zijn ze nog betaalbaar. Boek eventueel op tijd de nachttrein van Bangkok naar Surat Thani en pak vanaf daar de veerboot. Als laatste optie is de nachtbus dus altijd ook nog een optie.
• Huur na aankomst gelijk een scooter: het is de manier om van A naar B te komen. Ze rijden er alleen levensgevaarlijk, dus anti-zen gevoelens zijn gegarandeerd. Wil je iets veiliger rijden, huur dan een auto.
• Koop een Thaise SIM-kaart als je langer wilt blijven en al helemaal als je een huis wilt huren. Dit kost maar een paar cent, en het Thaise beltegoed overigens ook. Not to worry: ze hebben ze ook gewoon voor de iPhone! Koop de SIM-kaart vóórdat je op huizenjacht gaat.
• Rijd rond op het eiland. Kijk waar je het fijn vindt. Welk deel van het eiland handig is voor jou om tijdelijk te settelen. Spreek met de bewoners van de huisjes. Bel het nummer van de eigenaar op! Meestal staat het telefoonnummer langs de weg, maar je kunt het ook aan de huidige bewoners vragen.
• Ga áltijd even op het bed zitten!
• Zoals zoveel gebieden in de wereld, behalve in Nederland misschien, kun je het prima allemaal regelen als je er bent! Stress. Niet. Zo. Het komt goed. Echt! En wees blij dat je deze tips vast hebt doorgelezen.
  
• In korte tijd kom ik erachter dat zelfs een maand kort is. Er zijn hier zóveel mensen die hier voor (veel) langere tijd blijven, dat het bijna gek is dat we hier “maar” een maand zitten. Veel en veel te kort, damn it. Blijf langer. Hoe klein het hier ook is, er is veel te veel leuks te doen.

Q: Heb jij nog een prangende vraag, omdat je ook graag een tijdje op Ko Phangan wilt wonen? Vraag maar raak!

Liefs, Marte

// Je kunt me volgen op op Instagram, Twitter, Facebook en Bloglovin’