Dit is deel 2 van een drieluik over Panama. Lees eerst deel 1!

Je wilt simpelweg niet meer weg als je vijf dagen compleet ontspannen hebt vertoefd op een onbewoond eiland. Juist dan is het echter goed om te zeggen: ik ga. Het houdt de reis krachtig en spannend. In mijn eerste deel van Panama ‘De reis naar mijzelf’ lazen jullie al over de bestemmingen die na de San Blas-eilanden volgden, namelijk Playa Venao en Boquete.

Gezien het ticket van mijn vriendje muurvast gepland stond, waren we gedwongen toch onze laatste anderhalve week samen te plannen. Thuis in Nederland ben ik redelijk een ‘meisje-van-het-lijstje’, maar op vakanties probeer ik dit los te laten. Ik kreeg buikpijn van het idee dat hij weg zou gaan na onze mooie momenten samen.

Tijd voor onze allerlaatste bestemming samen: Bocas del Toro! Een toeristisch plekje helemaal in het noorden van Panama, grenzend aan Costa Rica. We hoorden goede verhalen over dit plaatsje, dat bestaat uit meerdere eilanden, waaronder Isla Colon en Isla Bastimentos. Na een lange rit vanuit Boquete waren we klaar voor wat strand en de Caribische cocktails! De eerste dagen verbleven we bij Palmar Tent Lodge. Je kan hier alleen met een speciale boot shuttle komen en voordat je werkelijk bij de lodge bent, moet je eerst nog een kwartier door de jungle lopen (mét backpack – helaas). De Palmar Tent Lodge bestaat uit grote tenten en wordt gerund door Amerikaanse vrijwilligers. Je kan in een privétent slapen of een dorm voor zes personen. De naam van het strand dat naast de lodge ligt, heet Red frog beach en is zeer geliefd onder toeristen – maar gelukkig hadden wij hier geen last van, door het laagseizoen. We huurden onze boards en surften over de prachtige golven. ’s Avonds sloten we aan bij het gezamenlijke diner in de lodge en aten we, voor de verandering, weer verse vis met rijst!

We wilden echter graag wat meer drukte om ons heen en besloten om naar Isla Colon te gaan. Dit eiland is het meest bezochte en centrale eiland van Bocas del Toro. Hier vandaan vertrekken ook alle shuttles naar andere eilanden. We sliepen in Panamas Paradise bij de lieve Nederlandse Jenny. Zij woont al 13 jaar in Bocas del Toro met haar twee kleine kindjes en kon ons alles vertellen over Isla Colon. En aangezien iedereen op Isla Colon een fiets heeft, kregen ook wij een beach cruiser mee. Gek als wij zijn, vertrokken we meteen naar de stranden in het noorden (Playa Paunch en Playa Bluff), niet wetende dat deze weg alleen in het begin geasfalteerd is en de rest modder of strand. Terwijl we werden voorbijgescheurd door grote taxi-jeeps genoten we van het schitterende uitzicht over zee. En dat 5 kilometer lang.

We stelden ons vertrek richting Panama City zo lang mogelijk uit. In onze kamer pakten we de backpacks in om de nachtbus vanaf Bocas del Toro te halen. Deze vertrekt iedere dag om zeven uur in de avond vanaf Almirante. Almirante is een klein plaatsje in de provincie van Bocas del Toro waar je de boot (boat 25) neemt richting het eiland Isla Colon. Een half uur lang vaar je kriskras tussen de eilanden door en zie je vissers- en zeilbootjes en dolfijnen.

Veilig in de bus raasden de afgelopen drie weken voorbij in mijn hoofd. Ik dacht aan de eindeloze zee bij de San Blas eilanden, de surfsessies in Playa Venao, de bizarre jungletocht in Boquete en het Caribische leven in Bocas del Toro. Maar ik dacht ook aan de mensen, de fijne Panamezen. Een volk dat altijd bereid is om een gesprek te voeren met handen en voeten. Ik dacht aan de “Ola’s” als zij de bus instapten en de praatjes die ze maakten met (on)bekende. En dan de backpackers die je daar leert kennen. Waar je Amerikaanse backpackers van een heel andere kant leert kennen en je nog net geen kaiserschmarren krijgt voorgeschoteld door een Oostenrijkse. Het is een land waar ik mij meer dan veilig voelde. Kwam dit doordat ik met mijn vriendje op reis was? Zou dit veranderen als ik met mijn vriendin alleen verder ging reizen? Geen idee, maar vriendje, laat mij nog maar even niet los.

Na 8 uur mijn reis in de bus te hebben herbeleefd kwamen we aan op Albrook Terminal in Panama City. De meeste backpackers kiezen ervoor om dan meteen door te gaan, per jeep naar de San Blas eilanden. Wij dus ook. Veel jeeps vertrekken rond vijf uur ’s ochtends; twee uur rijden volgt, waarvan het laatste halfuur bestaat uit flinke haarspeldbochten en afdalingen. De chauffeurs zijn zeer ervaren met het gebied en de bus crosst alsof je in een achtbaan zit. Volgens iedereen een prachtige rit, maar ik heb dan ook helaas niet meer dan een plastic (kots)zak gezien 😉

We besloten alles uit onze laatste dag samen te halen, ongeacht de prijzen. Voor even dachten we niet aan ons dag budget of zelf koken in de open keukens, maar alleen maar aan ultiem genieten. We verbleven in het prachtige Balboa Highs, dat zich net buiten het centrum bevindt van Panama City. Het wordt gerund door de Nederlandse Marijke, die met veel trots iedere ochtend een Hollands ontbijtje voor ons bereidde. Op Marijkes aanraden besloten we toch maar het Panama Kanaal te bezoeken. We schrokken ons echter dood van alle toeristen die ons tegemoet kwamen, de commerciële entreeprijs en de begroeting bij de deur: “Hello, it is so nice to meet you! How is your day today? Welcome to the Panama Canal!”. Het is een kunst om door al die commercie heen te prikken, maar als je je verdiept in de hele geschiedenis achter het kanaal, krijg je kippenvel: dit kanaal is gemaakt door mensen, nauwelijks door machines. Spra-ke-loos.

Overweldigend zijn toch wel de gepimpte schoolbussen die zijn verscheept. In Amerika afgeschreven, maar in Panama het pronkmiddel voor de buschauffeurs. Het is spotgoedkoop om ermee te reizen en je kan na drie weken alle salsahitjes meezingen. Ook word je lekker in het zonnetje gezet door de discoverlichting en zit je op ware Elvis Presley-leren banken.

De hele dag hield ik mij sterk en deed ik zoveel mogelijk ter afleiding. Morgen was het moment daar: ik moest mijn vriend loslaten. Enerzijds was ik blij en opgelucht dat het dan zover zou zijn. Onbewust leef je ontzettend naar het “afscheidsmoment” toe, omdat je alle laatste keren zo intens en bewust wilt beleven samen. Anderzijds keek ik uit naar het moment dat ik mijn vriendin in mijn armen kon sluiten om nog twee intensieve weken te beleven, met elkaar maar ook met mijzelf.

We aten onze laatste avond bij een eettentje in het authentieke Casco Viejo: de Tantalo Bar. Hier waren wij onze reis begonnen en ook nu werden we er hartelijk ontvangen. De prijzen zijn betaalbaar en je hebt de keuze uit allerlei tapasmaaltijden: van risotto tot aan garnalenpizza. Je bent onder de wat rijkere Panamezen die volop met hun hele familie genieten aan de hoogstaande tafels. Een absolute must! De grootste verrassing komt eigenlijk nog, want ze hebben een rooftop bar! Het is niet altijd toegankelijk, maar met wat charme en vrouwelijk overtuigingskracht kom je al een heel eind. De salsamuziek komt je tegemoet terwijl je geniet van de skyline van Panama City.

Wakker worden met een halve kater in het meest comfortabele bed van de hele reis is zeker geen straf. We grapten, lachten en gaven elkaar ontelbaar veel kusjes. Nog even vasthouden en veilig binnen ons coconnetje. Een koude douche, een stevig ontbijt, spullen overhevelen, een kusje en een taxi richting het hostel in Casco Viejo, Luna’s Castle. Ik was er klaar voor.

Voor ik het wist, stond mijn vriendin op me te wachten met een kleine backpack op haar rug. Mijn vriendje en ik liepen haar tegemoet. Met een brok in mijn keel keek ik haar in de ogen. Mijn angsten werden in één klap weggenomen en ik wist dat deze twee weken onvergetelijk gingen worden.

In het derde, laatste deel blik ik terug op de reis die mij heeft gemaakt tot wie ik nu ben. Heb ik mijn voorgenomen doel bereikt, zoals ik die in deel 1 ‘De reis naar mijzelf’ beschreef?

Deze gastblog is geschreven door Xantoucha Touw: reiziger, levensgenieter, eerlijk, creatieveling. Denkt in fotobeelden en is fan van mensen. ​Heeft al vele plekjes op de wereld mogen ontdekken: van vrijwilligerswerk in Kenia tot aan overnachten met aboriginals in Australië. Haar droom is dan ook om als mental coach te wereld over te trekken om uit iedereen het mooiste van zichzelf te halen.

Ook een gastblog schrijven? Kijk dan op deze pagina.