Als ik dit schrijf is het zondagavond, 4 mei 2014. En ik schrijf een korte blogpost in het dagboek van deze site. Over vrijheid.

Ik zei het gisteren al op Twitter; op zo’n avond als deze bedenk ik me maar weer hoe snel iemand of iets onze vrijheid kan afnemen. Zeker nu een Derde Wereldoorlog om de hoek staat te kijken. Het viel me alleen op dat het over alles-anders-dan-de-herdenking ging. Of de vrijheid. Op Facebook overigens hetzelfde verhaal. (Of zou ik de verkeerde mensen volgen?)

En uiteindelijk kán je misschien niet zo veel met woorden, een gedicht dat wordt voorgelezen na de stilte, of een boek dat je hebt gelezen. Het gaat om dat gevoel. In ieder geval: bij mij. Dat gevoel van diepe pijn, van onbegrip en angst: “zoiets mag nooit meer gebeuren”. We zeggen het allemaal, maar voelen we het allemaal op een avond als deze ook echt?

Tijdens mijn studie Communicatiewetenschap aan de UvA studeerde ik onder andere Interculturele Communicatie. Tijdens een collegeles werd beweerd dat een oorlog zoals de Tweede Wereldoorlog nooit meer mogelijk zou zijn. Onder andere door vervagende landgrenzen, tientallen verschillende culturen die kriskras in landen zitten, en de toenemende mate en overheersing van technologie. Áls er al een oorlog zou komen, zou deze niet tussen landen zijn die bepaalt wordt door grenzen, maar tussen culturen. En daar is geen grens voor nodig, we zouden namelijk technologische oorlogen krijgen. Waarbij onder andere de identiteit van mensen gestolen zou worden. Iets waar ik me eigenlijk best wel in kon vinden.

In spannende tijden zoals deze, waar de gemoederen in Oekraïne hoog oplopen, ben ik alleen nog nooit zo angstig geweest dat het tegendeel bewezen kan worden. Een oorlog zoals we in de lessen Geschiedenis kregen, valt zo maar weer te bedenken. Een paar politieke beslissingen, een paar acties; en terwijl niemand het helemaal begrijpt of doorheeft, gaat het mis. En verliezen we onze vrijheid. Pats. Boem. Gedaan.

Misschien begrijp je er (ook) niet zo veel van. Maar het gevoel en onze intuïtie die het heden ons geeft, geeft genoeg tekens om ons maar al te goed te beseffen hoe kostbaar onze vrijheid is. Zoals Anne Frank al zei:

Om een toekomst op te bouwen, moet je het verleden niet vergeten.

Ik vier vandaag de Vrijheid (met een hoofdletter V ja). Op een feestje. Niet om hip op een festival te staan, maar om bij te dragen aan Vrijland Festival in Amsterdam Roest. En daar ben ik trots op, want ik doe het oprecht voor dat gevoel. Ik hoop dat je het met meeviert, er vandaag even stilstaat, heel hard danst en geniet, of het er even met je collega op je werk over hebt.

Als jij er namelijk bij stilstaat, betekent het dat je weet wat we in handen hebben. En vooral: wat we zouden kunnen verliezen. En dat is niet melodramatisch; dat is keiharde waarheid en potentiële realiteit. En dat besef hebben we af en toe echt even nodig.

Let’s never forget!

Liefs, Marte

PS Zoals m’n overige PS’jes de laatste tijd: voel je VRIJ om te reageren!

Je kunt me volgen op Instagram (@mh_marte), Twitter (@modernehippies) en Facebook (/martevanliere).