In het voorjaar van 2012, precies twee jaar geleden dus, ging het niet zo goed met me. Mijn droombaan was een hel gebleken, ik had een burn-out, met mijn relatie liep het niet lekker en ik had een algeheel gevoel van “alienation” – alsof ik was verdwaald in de wereld en niets me meer iets zei: maatschappelijke conventies, ambitie, het leek wel of iedereen een rol speelde in een toneelstuk en dat iedereen deed of dat toneelstuk echt was. Ik dacht: als we nou eens met zijn allen zouden ophouden met die pretentie, hoe zou de wereld er dan uitzien? In die allesoverweldigende behoefte aan echtheid wilde ik eigenlijk maar één ding: verbinding met de natuur en met basic dingen, als werken op het land en groente kweken. Van een vriendin hoorde ik over WWOOF (Worldwide Organisation for Organic Farming) en dat sprak me meteen aan. Je kan over de hele wereld WWOOF-en (werken op biologische boerderijen tegen kost en inwoning), maar vanwege mijn fragiele staat koos ik ervoor om naar een land te gaan dat niet te ver weg was, waarmee ik vertrouwd was en waar ik de taal vloeiend sprak: Engeland. Devon om precies te zijn, aan de zuidwestkust, waar om de één of andere reden de meeste communes en biologische boerderijen in het hele land te vinden zijn. (Echt waar. Je treedt de ene commune nog niet uit of je staat bij wijze van spreken alweer bij een andere.)

Nadat ik alle religious nuts eruit had gefilterd op de site van WWOOF UK, viel mijn keuze op Embercombe. Daar werd niet alleen groente verbouwd, maar waren er ook dieren om voor te zorgen (wat ik heel graag wilde) en het beviel me dat het geen familiebedrijfje was, maar meer een commune met veel vrijwilligers.

http://www.youtube.com/watch?v=mLak7jg6j3Y

Ik verhuurde mijn huis, pakte mijn spullen in, liet mijn hondjes voor drie maanden achter in de liefdevolle verzorging van mijn ex en zei mijn vrienden en vriend vaarwel. En daar sta je dan op Schiphol. Plotseling overviel me een allesoverheersende angst: wat als ik nou niet handig genoeg was? Ik ben een dromer en geen doener. Mijn technisch inzicht is nihil; een spijker inslaan of een lamp indraaien kost me al moeite. Wat als ze niets aan me hadden?

Mijn angsten bleken ongegrond. In mijn allereerste dagboekentrée in Engeland schreef ik: ‘Het is maar zelden dat een plek je verwachtingen overtreft, maar Embercombe doet dat.’ Ik werd hartelijk ontvangen, kreeg een plek in een prachtige Mongoolse yurt met mijn eigen gypsy bed (zie foto’s) en het werk bleek helemaal niet te zwaar. Sterker nog: urenlang een bed met zaailingen handwieden of groente snijden voor de soep bleek bijna meditatief en door de support van mijn medevrijwilligers en de warme sfeer kreeg ik niet alleen mijn zelfvertrouwen, maar ook mijn levenslust terug. Wandelen in de natuur, zwemmen in het meer, urenlang op mijn rug naar de wolken kijken of naar die ene libelle die zo mooi is: ik vond het heerlijk. Ik bleek zelfs helemaal niet zo’n avondmens te zijn, zoals ik altijd dacht; ’s avonds om tien uur met een boekje op bed liggen en er ’s ochtends voor zevenen al uit om de kipjes uit hun hok te laten ging me prima af. (En echt: wat zijn kippen leuk. Je hebt niet geleefd als je niet 20 hennetjes zo topzwaar op je af hebt zien rennen als je ze komt voeren.)

Natuurlijk was niet alles leuk: hele dagen in de regen op het land werken of het koud hebben kan best zwaar zijn, maar zodra je dan weer droog bent of het warm hebt, ben je dat ook weer vergeten. En soms heb je dan plotseling ontieglijke zin in PIZZA. Of een nieuwe lipstick 😉

Toen ik na 3 maanden weer naar Amsterdam terugkeerde, voelde ik me on top of the world: sterk, fit, vol zelfvertrouwen. Ik was veel assertiever geworden en gaf veel duidelijker aan wat ik wel en niet wilde in mijn leven. Dat zorgde voor een geheel andere set van problemen: ik was wel veranderd, maar de mensen om me heen niet. Dat zorgde voor wrijving. Ik raakte er zelfs mijn relatie aan kwijt. Dat is, denk ik, de prijs die je moet betalen om helemaal jezelf te worden. Sommige dingen zijn helaas ook niet gebleven: ik spring ’s ochtends niet meer om zeven uur mijn bed uit en ’s avonds kan ik het vaak ook niet laten om toch nog één extra aflevering van Breaking Bad te kijken, en dan nog één, want ik wil toch weten hoe het afloopt met Walter White…

Misschien dat ik daarom weer weg wil. WWOOF is voor mij toch de overgang geweest tot een nieuwe manier van leven. Maar los daarvan is het ook gewoon een geweldige (en goedkope!) manier van reizen en nieuwe mensen leren kennen. WWOOF is er over de hele wereld, van Nieuw-Zeeland tot Frankrijk en van Californië tot Thailand. Het is even zoeken, want elke tak heeft zijn eigen website waar je je moet inschrijven, maar het is het waard! GAAN dus.