Don’t let your dreams be dreams is het motto van mij en mijn vriend, al voor we elkaar kenden. Drie jaar later is dat precies wat we samen gaan doen: we timmeren aan de weg om een eco-project op te starten in Portugal. Buiten leven, eten uit eigen groentetuin en dichtbij de zee wonen, is ons doel. Een ruïne op een afgelegen stuk land aan de Portugese zuidwestkust kopen en herbouwen, is niet iets dat je iedere dag doet. Zeker niet als het betekent dat je eerst keihard moet werken om alles te financieren. Toch is dit precies wat we deden en we wouldn’t want it any other way. In deze blogserie vertel ik jullie ons verhaal en laat ik jullie zien wat er komt kijken bij het realiseren van zo’n grote droom. Opdat het vele Moderne Hippies mag inspireren!
In de vorige blog las je hoe we in mei 2017 met een voldaan gevoel terugkeerden naar Nederland, mét ondertekende koopakte. In de zomer die volgde, werkten we toegewijd om geld te sparen voor onze droom. Dagen liepen in elkaar over en buiten werk en het huishouden om was er minimale ruimte voor spontaniteit en ontspanning. Wel pikte ik nog een dagje Surfana festival mee, zeilden we in de weekenden weleens met vrienden en gaven we een strandfeestje om de koop te vieren.
Zo nu en dan ontvingen we van de buren foto’s uit Portugal, bijvoorbeeld toen het – voorheen met drie meter onkruid overgroeide – land was vrijgemaakt of toen een meer werd gegraven. We waren natuurlijk razend benieuwd hoe het land erbij lag, maar voor het volgende bezoek moesten we nog zeven maanden geduld hebben. Inmiddels was ruim een jaar verstreken sinds we overwinterden in Portugal en het land ontdekten.
We genoten dan ook dubbel van ons tripje ernaartoe in november. Het weer was uitzonderlijk goed voor de tijd van het jaar en tijdens de reis raakte ik voor de verandering mijn telefoon dagenlang niet aan, wat best lastig is als je online werkt. Onze reis stond dan ook in het teken van volledig in het moment leven. Dat betekent buiten ontbijten en wakker worden door een concert van vogels, maar ook naar de wc op een composttoilet, koud douchen onder de bananenboom en jagen op spinnen voor het slapengaan. De hele mikmak.
Nu het land was vrijgemaakt, was het als een grote ontdekkingstocht op eigen land. We waren vooral benieuwd wat we eigenlijk hadden gekocht, hoe gek dat ook klinkt. We wilden weten hoeveel (fruit)bomen we al hadden, of er voormalige waterpunten waren op het land en hoe de glooiingen van het land liepen. Het land was nog groter dan we al dachten en we zagen al snel eindeloze mogelijkheden voor deze plek: verhuur van de omgebouwde ruïne bovenop de heuvel, een terras met een buitenkeuken en een buitenbadkamer, maar ook genoeg leuke plekken voor ecovriendelijke tiny houses in het dennenbos, een yogaplatform, een fruitgaard en een vuurplaats met, jawel, zeezicht. Zoals je eerder las hadden we al vaker geprobeerd een glimp op te vangen van het uitzicht vanaf de ruïne, zonder succes. Na het schoonmaken van het land, bleek dat de zee wel degelijk te zien was in de verte. Daar moet je je niet teveel bij voorstellen, want het land is ongeveer 8 kilometer van zee verwijderd, maar ik vind het zelf toch een mooi cadeau.
Tot slot mochten we het gapende gat aanschouwen dat het meer moest worden. Dat is (stel ik me zo voor) vergelijkbaar met hoe het eruit ziet wanneer een meteoriet inslaat. De Portugezen die ons hiermee hadden geholpen, waren duidelijk enthousiast aan de slag gegaan met de graafmachine. Een meer leek ons fijn als verkoeling in de zomer en is bovendien goed voor het ecosysteem, maar ons meer bleek van olympische afmetingen (en de prijs ook!). Les geleerd, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik het achteraf wel bijzonder vind dat ik baantjes kan trekken in mijn eigen meer (zodra het zich heeft gevuld met grond- en regenwater) en bovendien past het meer prachtig in het komvormige landschap eromheen.
Het spreekt voor zich dat we met een voldaan gevoel de Nederlandse winter ingingen, ook omdat we eind november naar een andere huurwoning in het centrum van Delft konden verhuizen voor de laatste maanden in Nederland. Die konden we langzaam gaan aftellen: de laatste november in Nederland, de laatste december, enzovoorts. Hoewel het tot op het einde spannend bleef of we ons financiële doel zouden behalen, wees alles erop dat we in het najaar van 2018 eindelijk konden vertrekken om onze droom te verwezenlijken: onze bijzondere plek onder de zon delen met gelijkgestemden.
Liefs, Iris
Het laatste deel van deze blogserie verschijnt in november. Wil je ook daarna op de hoogte blijven van onze Portugese avonturen? Nadat we intrek hebben genomen in ons nieuwe stulpje (een 40 jaar oude caravan die voor ons vertrek nog grondig verbouwd moet worden!) sturen we maandelijks een mail met updates over ons eco-project en future guesthouse naar iedereen die zich voor onze mailinglist heeft ingeschreven. Je kunt je via deze link inschrijven.
Deze blogserie is geschreven door Iris. Iris is een Moderne Hippie met een down-to-earth, maar ambitieuze leveninstelling. Als gepassioneerd reizigster met een voorliefde voor de zee, had ze altijd al het gevoel dat haar simpele, maar knusse thuis zich aan de buitenlandse kust zou bevinden. Ze haalt voldoening uit hard en toegewijd werken, het liefst met de handen in de aarde, diepgaande gesprekken met gelijkgestemden en alles wat te maken heeft met duurzaamheid. Ze is werkzaam als freelance yogadocente, tekstschrijfster en redacteur voor onder andere Yoga Magazine. Haar avonturen staan momenteel on hold, om in Nederland samen met haar vriend haar eco-project onder de Portugese zon bij elkaar te sparen.
Alle artikelen van Iris vind je op deze pagina.
Meer inspirerende artikelen vind je hier!
Je kunt Iris persoonlijk volgen op Facebook en Instagram.
Je kunt Moderne Hippies volgen op Facebook en Instagram.
