Don’t let your dreams be dreams is het motto van mij en mijn vriend, al voor we elkaar kenden. Drie ja­ar later is dat precies wat we samen gaan doen: we timmeren aan de weg om een eco-project op te starten in Portugal. Buiten leven, eten uit eigen groentetuin en dichtbij de zee wonen, is ons doel. Een ruïne op een afgelegen stuk land aan de Portugese zuidwestkust kopen en herbouwen, is niet iets dat je iedere dag doet. Zeker niet als het betekent dat je eerst keihard moet werken om alles te financieren. Toch is dit precies wat we deden en we wouldn’t want it any other way. In deze blogserie vertel ik jullie ons verhaal en laat ik jullie zien wat er komt kijken bij het realiseren van zo’n grote droom. Opdat het vele Moderne Hippies mag inspireren!

In de vorige blog las je hoe Geert en ik verschilden van mening over het voorstel dat de tv-presentator ons had gedaan. Ik wilde deze kans grijpen om toch onze droom te kunnen realiseren. Geert vond het echter ondenkbaar dat we de tv-presentator geld zouden laten verdienen over onze rug. Bovendien was Geert ervan overtuigd dat de tv-presentator blufte en het geld zelf niet beschikbaar had. De gehele terugweg naar de eco-camping waren we druk in gesprek. Door beiden ons standpunt te onderbouwen, kwamen we tot wederzijds begrip. Hoewel het zacht gezegd vervelend was dat we de tv-presentator moesten betalen om van zijn eerste kooprecht af te zien, wisten we ook dat als het land in de eerste instantie voor dit bedrag te koop had gestaan, we de koop niet hadden laten stuklopen op deze meerprijs.

Hoeveel tijd was verstreken tot we op de deur klopten van de caravan waarin de tv-presentator bivakkeerde, weet ik niet meer precies. Ik weet wel dat het een koude winteravond was en dat de tv-presentator vertelde dat hij die dag een gaskachel had aangeschaft. Toen we hem inlichtten dat we akkoord gingen met zijn voorstel, was hij blij verrast, maar toch wantrouwig. Toen Geert voorstelde om de deal op papier te zetten, schudde hij direct zijn hoofd. We gaven elkaar een handdruk om de deal te bezegelen, voor we in het pikkedonker terugliepen naar het zomerhuis. Het was een prachtig contrast met de schitterende sterrenhemel. Mijn hart maakte een sprongetje.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Net zoals de rest van dit bizarre verhaal, ging de periode die volgde voor m’n gevoel in sneltreinvaart. De volgende dag zaten we met z’n allen, de tv-presentator, Remco en wij, om tafel om alle details door te spreken: de tijd die de brievenprocedure in beslag zou nemen, de tekendatum en wanneer we daar allemaal voor aanwezig konden zijn. We gingen er op dat moment van uit dat het tekenen van de eigendomsakte bij de notaris eind februari zou plaatsvinden. We informeerden de makelaar over de deal, die overigens flink protesteerde dat we daarmee akkoord waren gegaan. Het ging recht tegen zijn rechtvaardigheidsgevoel (wat bij Portugezen erg diep zit, merkten wij) en ego in, maar hij ging op ons verzoek toch door met de procedure. Niet zonder ons er eerst nog even op te wijzen dat we hier een juridische procedure voor konden aanspannen.

Hoewel we nog niet mochten juichen, leek alles wel de goede kant op te gaan. Van de dertien buren wisten we van de meesten zeker dat ze geen interesse hadden in de landen. We wilden hen echter niet van te voren informeren, onder het mom van geen slapende honden wakker maken. Totdat alle brieven waren verstuurd en de koopakte was ondertekend, zouden we in spanning zitten. Dat betekende dat we min of meer zonder zekerheden naar Nederland vertrokken.

Het einde van onze trip kwam sneller in zicht dan gehoopt. In de tijd dat we in Portugal waren, hadden we een prettig werk- en leefritme ontwikkeld, met veel tijd in de buitenlucht en een regelmatige dip in de zee. Opstaan met de zon, miniroadtrips en ’s avonds kastanjes roosteren bij het kampvuur. Hoewel het tegenstrijdig voelde om van het simpele buitenleven af te stappen terwijl dat juist onze droom was, vielen dingen wederom op een magische manier op hun plek. Een knipoog van het universum, zullen we maar zeggen.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Binnen een week na terugkomst in Nederland vonden we namelijk een huis in de wijk waar we daarvoor ook hadden gewoond en kreeg ik de vaste freelance klus aangeboden die ik zocht. Geert had binnen een mum van tijd een nieuw winkelpand voor zijn fietsenwinkel, letterlijk naast het pand waar zijn winkel voorheen was gevestigd. Sommige klanten merkten daardoor niet eens op dat de winkel ooit gesloten was geweest. Toch vond ik het moeilijk om echt te vertrouwen, want ergens in mijn achterhoofd zat nog altijd dat stemmetje: ‘Wat als we het land uiteindelijk toch niet krijgen?’

Liefs, Iris

Duurzaam reizen - banner

Het laatste deel van deze blogserie verschijnt rond november. Wil je ook daarna op de hoogte blijven van onze Portugese avonturen? Nadat we intrek hebben genomen in ons nieuwe stulpje (een 40 jaar oude caravan die voor ons vertrek nog grondig verbouwd moet worden!) sturen we maandelijks een mail met updates over ons eco-project en future guesthouse naar iedereen die zich voor onze mailinglist heeft ingeschreven. Je kunt je via deze link inschrijven.

Deze blogserie is geschreven door Iris. Iris is een Moderne Hippie met een down-to-earth, maar ambitieuze leveninstelling. Als gepassioneerd reizigster met een voorliefde voor de zee, had ze altijd al het gevoel dat haar simpele, maar knusse thuis zich aan de buitenlandse kust zou bevinden. Ze haalt voldoening uit hard en toegewijd werken, het liefst met de handen in de aarde, diepgaande gesprekken met gelijkgestemden en alles wat te maken heeft met duurzaamheid. Ze is werkzaam als freelance yogadocente, tekstschrijfster en redacteur voor onder andere Yoga Magazine. Haar avonturen staan momenteel on hold, om in Nederland samen met haar vriend haar eco-project onder de Portugese zon bij elkaar te sparen.

Alle artikelen van Iris vind je op deze pagina.
Meer inspirerende artikelen vind je hier!

Je kunt Iris persoonlijk volgen op Facebook en Instagram.
Je kunt Moderne Hippies volgen op Facebook en Instagram.