Don’t let your dreams be dreams is het motto van mij en mijn vriend, al voor we elkaar kenden. Drie jaar later is dat precies wat we samen gaan doen: we timmeren aan de weg om een eco-project op te starten in Portugal. Buiten leven, eten uit eigen groentetuin en dichtbij de zee wonen, is ons doel. Een ruïne op een afgelegen stuk land aan de Portugese zuidwestkust kopen en herbouwen, is niet iets dat je iedere dag doet. Zeker niet als het betekent dat je eerst keihard moet werken om alles te financieren. Toch is dit precies wat we deden en we wouldn’t want it any other way. In deze blogserie vertel ik jullie ons verhaal en laat ik jullie zien wat er komt kijken bij het realiseren van zo’n grote droom. Opdat het vele Moderne Hippies mag inspireren!

In de vorige blog liepen de spanningen hoog op en werd de onzekerheid over het land langzamerhand ondraaglijk. Opnieuw konden we weinig anders dan afwachten wat Remco en Anna en de tv-presentator zouden doen. Daardoor kregen we de behoefte om op een andere manier actie te ondernemen.

Tijdens tripjes naar de zuidkust van Portugal, waar we uit de wind heerlijk opwarmden in de winterzon, zwommen en frisbeeden, bespraken we onze plannen om terug te keren naar Nederland en geld te sparen. We wisten dat we extra geld nodig hadden voor ons eco-project, of we het land nu konden kopen of niet. Ook was er nog geen duidelijkheid over de verzendatum van de brieven voor de buren en de tijd die de gehele procedure in beslag zou nemen. Het was voor ons eigen welzijn van belang om niet te blijven rondhangen en wachten. Daarom namen we het dappere besluit om begin februari terug te keren naar Nederland en aan het werk te gaan. Dat betekende dat onze tijd onder de Portugese zon twee weken later ten einde kwam. Ons leven zou voor bijna twee jaar in het teken van keihard werken staan. Geert startte vrijwel direct met de voorbereidingen om zijn fietsenwinkel te heropenen en ik maakte een nieuwe website om nieuwe freelance klussen aan te trekken. We keken er niet naar uit om terug te keren naar Nederland, maar aangezien we niets konden dan wachten, voelde het ook prettig om onszelf in de tussentijd nuttig te maken.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Voor we vertrokken, besloten we een aantal makelaars te bezoeken. Het leek ons verstandig de andere stukken land die op de markt stonden te bekijken, voor het geval dat de koop niet doorging. We parkeerden onze auto op het dorpspleintje waar we Petra van de eco-camping een half jaar daarvoor tegen waren gekomen. Het makelaarskantoor was dit keer eens niet gesloten toen we aankwamen. Op het moment dat we het makelaarskantoor wilden binnenstappen, verliet de tv-presentator net het makelaarskantoor en liep naar een taxi. Ik verstijfde toen we oogcontact maakten. Als in een film hield de taxichauffeur het portier voor hem open en voor hij instapte riep de tv-presentator: ‘Ik heb een oplossing. Als we allemaal wat inleveren, kunnen we eruit komen’. Ik aanschouwde het tafereel met grote verbazing. Voor we het wisten, scheurde de taxi weg.

Zonder echt te beseffen wat er zojuist was gebeurd, stapten we het makelaarskantoor binnen en hoorden de makelaar aan. Het aanbod was echter teleurstellend: de stukken land waren niet alleen prijzig, maar ook ongunstig gelegen met langgerekte vormen, steile hellingen en ruïnes die door midden zijn gesplitst. In Portugal is het niet ongewoon dat een land en de ruïne die daarop staat door midden wordt gedeeld bij erfenis, waardoor je vaak slechts een halve ruïne koopt om te herbouwen. Je ziet dan ook vaak prachtige huizen waar een halve ruïne aan vast zit. We vonden niet wat we zochten, maar wisselden toch gegevens uit om op de hoogte te blijven over nieuwe stukken land die beschikbaar kwamen.

Toen we terugliepen naar de auto, kreeg ik de tweede hartstilstand van de dag. De tv-presentator had zich met een kopje koffie geïnstalleerd op de stoeprand van een terras op het pleintje en zat met een krant en zijn benen over elkaar geslagen op ons te wachten. Toen hij ons in het vizier kreeg, wenkte hij ons en gebaarde ons te gaan zitten. Opnieuw voelde het alsof ik in een film speelde, maar ik dit zelf niet wist (wie kent de Truman Show?) Toen we naast hem gingen zitten, bonsde mijn hart in mijn keel. De tv-presentator wendde zich tot mij en zei op een dramatische toon: ‘Ik weet dat je verdrietig bent, ik zie het in je ogen’. Hij vervolgde dat hij mogelijk de oplossing had voor ons allemaal en dat hij die al met Remco en Anna had besproken.

Hij stelde voor dat wij het eerste land zouden kopen, wat ons natuurlijk goed in de oren klonk, maar we begrepen dat er een addertje onder het gras moest zitten. De tv-presentator vervolgde dat wij zouden betalen voor beide landen, maar hem zouden laten tekenen voor het tweede land. Dat land zou hij vervolgens verkopen aan Remco en Anna voor een prijs die hij met Remco had afgesproken. De tv-presentator gaf aan dat hij onze droom niet kapot wilde maken, maar bekende dat hij zo’n goede koop niet kon laten schieten.  Geert wilde weten wat er zou gebeuren als Remco en Anna het tweede land niet konden financieren, waarop de tv-presentator antwoordde dat de deal dan gewoon door zou gaan. In een opwelling bracht ik uit: ‘we doen het’, maar Geert had daar een heel ander idee over. Hij vertelde de tv-presentator dat we daar eerst nog eens heel goed over na gingen denken.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Liefs, Iris

Duurzaam reizen - banner

Het laatste deel van deze blogserie verschijnt rond november. Wil je ook daarna op de hoogte blijven van onze Portugese avonturen? Nadat we intrek hebben genomen in ons nieuwe stulpje (een 40 jaar oude caravan die voor ons vertrek nog grondig verbouwd moet worden!) sturen we maandelijks een mail met updates over ons eco-project en future guesthouse naar iedereen die zich voor onze mailinglist heeft ingeschreven. Je kunt je via deze link inschrijven.

Deze blogserie is geschreven door Iris. Iris is een Moderne Hippie met een down-to-earth, maar ambitieuze leveninstelling. Als gepassioneerd reizigster met een voorliefde voor de zee, had ze altijd al het gevoel dat haar simpele, maar knusse thuis zich aan de buitenlandse kust zou bevinden. Ze haalt voldoening uit hard en toegewijd werken, het liefst met de handen in de aarde, diepgaande gesprekken met gelijkgestemden en alles wat te maken heeft met duurzaamheid. Ze is werkzaam als freelance yogadocente, tekstschrijfster en redacteur voor onder andere Yoga Magazine. Haar avonturen staan momenteel on hold, om in Nederland samen met haar vriend haar eco-project onder de Portugese zon bij elkaar te sparen.

Alle artikelen van Iris vind je op deze pagina.
Meer inspirerende artikelen vind je hier!

Je kunt Iris persoonlijk volgen op Facebook en Instagram.
Je kunt Moderne Hippies volgen op Facebook en Instagram.