Don’t let your dreams be dreams is het motto van mij en mijn vriend, al voor we elkaar kenden. Drie jaar later is dat precies wat we samen gaan doen: we timmeren aan de weg om een eco-project op te starten in Portugal. Buiten leven, eten uit eigen groentetuin en dichtbij de zee wonen, is ons doel. Een ruïne op een afgelegen stuk land aan de Portugese zuidwestkust kopen en herbouwen, is niet iets dat je iedere dag doet. Zeker niet als het betekent dat je eerst keihard moet werken om alles te financieren. Toch is dit precies wat we deden en we wouldn’t want it any other way. In deze blogserie vertel ik jullie ons verhaal en laat ik jullie zien wat er komt kijken bij het realiseren van zo’n grote droom. Opdat het vele Moderne Hippies mag inspireren!
Na alle positieve ontwikkelingen van de weken daarvoor, werden we op ruwe wijze uit onze droom geholpen. Tijdens een bezoekje aan het makelaarskantoor bleek dat de Duitse tv-presentator ook contact op had genomen met de makelaar. Nu het om twee landen ging, was zijn interesse gewekt. Dit overviel ons, omdat alleen wij, Wil en Petra en Remco en Anne van het tweede land afwisten. Aangezien buren in Portugal het eerste kooprecht hebben, adviseerde de makelaar ons af te wachten wat de tv-presentator zou doen. Ook om te voorkomen dat we tegen elkaar zouden opbieden. Het enige lichtpuntje was dat de tv-presentator had aangegeven de financiën nog niet volledig rond te hebben.
Bij terugkomst liepen we richting het huis van Wil en Petra. Hoewel die niet thuis waren, was Gina, het manusje van alles van de camping, dat wel. Toen ze onze gezichten zag, wist ze direct dat er iets mis was. Aangeslagen vertelden we dat het nieuws over het tweede land op mysterieuze wijze bij de tv-presentator terecht was gekomen en dat hij het land waarschijnlijk zou kopen. We wisten op dat moment niet zo goed wat we er allemaal van moesten denken.
Terug bij het zomerhuis overlegden we wat te doen. Dat de koop waarschijnlijk niet doorging, was een enorme teleurstelling. Wat ons echter het meeste raakte, was dat de personen die we in vertrouwen hadden genomen onzorgvuldig waren omgegaan met deze waardevolle informatie. Zeker omdat het altijd onze intentie was geweest het goede te doen voor iedereen op de berg. Nu vroegen we ons af of we hier überhaupt wel thuishoorden. Ik kon bovendien niet geloven dat het vertrouwen dat dit land voor ons bestemd was, ongegrond was en dat alle bijzondere gebeurtenissen toeval waren geweest. We peinsden over het moraal van dit verhaal. De gedachte dat we opnieuw op zoek moesten naar een plek, een land en een buurt die goed voelde, stemde ons treurig. Net als de gedachte terug te gaan naar Nederland, zonder te weten waar we voor spaarden.
Die avond klopte Wil bij ons aan. Hij had wat biertjes bij zich, die het wellicht vergemakkelijkten zijn gevoelens te uiten over wat er was gebeurd. Hij bood zijn excuses aan dat het nieuws bij de tv-presentator terecht was gekomen en verzekerde ons dat er absoluut geen sprake was van slechte intenties. We waardeerden zijn bezoek en eerlijkheid enorm. Hij en Petra zouden alles op alles zetten om ons te helpen een ander land in de buurt te vinden, ook als wij in Nederland zaten. Het gevoel dat we hier thuishoorden, keerde direct terug.
De volgende dag kwam ook Remco langs bij het zomerhuis. Z’n schouders hingen laag en hij voelde zich duidelijk bezwaard. Hij vertelde dat de tv-presentator hem het tweede stuk land had aangeboden, omdat het de tv-presentator alleen ging om het stuk land dat aan zijn eigen land grensde. De tv-presentator zelf had ons nog niet onder ogen durven komen. Remco stamelde dat hij vond dat hij het tweede stuk land eigenlijk aan ons moest aanbieden, maar dat hij dat niet wilde. Wij stelden hem gerust, wij hadden ons hart immers verloren aan het eerste stuk land.
Wel bekroop ons de akelige gedachte dat de tv-presentator misschien in z’n eentje het benodigde bedrag niet bij elkaar kon krijgen, maar samen met Remco wel. Dat zou de situatie nog ingewikkelder maken dan ‘ie al was. Later die week ontdekten we ook dat Anne niet zeker was of ze wel in Portugal wilde wonen. We wisten dat we eigenlijk niet meer mochten hopen dat we het land toch konden kopen, maar hielden ons vast aan het idee dat het einde van dit verhaal nog niet was geschreven.
Volgende week online: Project Portugal #11!
Het laatste deel van deze blogserie verschijnt rond november. Wil je ook daarna op de hoogte blijven van onze Portugese avonturen? Nadat we intrek hebben genomen in ons nieuwe stulpje (een 40 jaar oude caravan die voor ons vertrek nog grondig verbouwd moet worden!) sturen we maandelijks een mail met updates over ons eco-project en future guesthouse naar iedereen die zich voor onze mailinglist heeft ingeschreven. Je kunt je via deze link inschrijven.
Deze blogserie is geschreven door Iris. Iris is een Moderne Hippie met een down-to-earth, maar ambitieuze leveninstelling. Als gepassioneerd reizigster met een voorliefde voor de zee, had ze altijd al het gevoel dat haar simpele, maar knusse thuis zich aan de buitenlandse kust zou bevinden. Ze haalt voldoening uit hard en toegewijd werken, het liefst met de handen in de aarde, diepgaande gesprekken met gelijkgestemden en alles wat te maken heeft met duurzaamheid. Ze is werkzaam als freelance yogadocente, tekstschrijfster en redacteur voor onder andere Yoga Magazine. Haar avonturen staan momenteel on hold, om in Nederland samen met haar vriend haar eco-project onder de Portugese zon bij elkaar te sparen.
Je kunt Iris persoonlijk volgen op Facebook en Instagram!
Meer inspirerende artikelen vind je hier!
Je kunt Moderne Hippies volgen op Facebook en Instagram.
