Don’t let your dreams be dreams is het motto van mij en mijn vriend, al voor we elkaar kenden. Drie jaar later is dat precies wat we samen gaan doen: we timmeren aan de weg om een eco-project op te starten in Portugal. Buiten leven, eten uit eigen groentetuin en dichtbij de zee wonen, is ons doel. Maar een ruïne kopen op een afgelegen stuk land aan de Portugese zuidwestkust om te herbouwen, is niet iets dat je iedere dag doet. Zeker niet als het betekent dat je eerst keihard moet werken om alles te financieren. Toch is dit precies wat we deden en we wouldn’t want it any other way. In deze blogserie vertel ik jullie ons verhaal en laat ik jullie zien wat er komt kijken bij het realiseren van zo’n grote droom. Opdat het vele Moderne Hippies mag inspireren!
Vorige keer heb je gelezen hoe we bij toeval Petra van de eco-camping tegenkwamen en afspraken om haar zomerhuis te huren voor de winter. Het huisje telde één kamer, met een buitenkeuken en een aparte badkamer, plus een groot terras met uitzicht. Perfect voor onze dagelijkse ochtendyogasessie. Inmiddels begon de winter langzaam aan te breken, wat betekende dat we vaak richting de bergen van Monchique reden om te wandelen en wilde kastanjes te rapen voor het avondeten. Op de koude avonden stookten we een vuurtje in onze houtkachel. Tegelijkertijd konden we overdag nog heerlijk uit de wind in de zon liggen en genoten we van het idee al onze winters in Portugal door te brengen.
Onze missie, een stuk bouwgrond vinden, verloren we uiteraard niet uit het oog. Wederom brachten we bezoekjes aan makelaars, reden we rond om ruïnes te spotten en surften we het internet af op zoek naar interessante advertenties. Drie potentiële stukken land met een zeer summiere advertentie bewaarden we in een document, om later meer informatie op te vragen bij de makelaar. Toen we Petra later die week spraken, hoorden we haar uit over het leven op de eco-camping en deelden we onze droom om iets vergelijkbaars op te zetten. Plots schoot haar te binnen dat op de berg een stuk land met een ruïne te koop stond. Deze ruïne bevond zich op loopafstand van de eco-camping, dus wij wisten niet hoe snel we de kant die Petra aanwees, op moesten lopen.
Het was best lastig om te bepalen om welk land het precies ging. Ter illustratie: op deze berg heeft niemand een adres, de wegen zijn onverhard en de onbewoonde stukken land zijn overgroeid met drie meter hoge struiken en vele dennenbomen, wat het moeilijk maakt om te bepalen waar het ene stuk land eindigt en het volgende begint. Wat ons direct opviel was een bulldozerpad. We besloten het pad te volgen, maar konden nauwelijks over de begroeiing heenkijken. Het pad liep door een dip, waar we de glooiing van het land een beetje konden zien. De ruïne was nog niet in zicht. Uiteindelijk kwam het pad weer uit op een onverharde weg, waar we linksaf sloegen. Ineens zagen we aan de linkerkant in de verte, achter een groep hoge eucalyptusbomen, de ruïne die Petra beschreven had. We waren dus toch om het goede stuk land heen gelopen. Verderop was een pad naar de ruïne vrijgemaakt. Door de doornstruiken en distels kwamen we bij de ruïne uit, terwijl de honden van de camping ons op de voet volgden. Prachtig vonden we het.
Door de begroeiing was het lastig om te zien, maar we vermoedden dat de ruïne zeezicht had. De ruïne zelf was al tientallen jaren verlaten, wat we konden zien aan de 30 meter hoge boom die zich in de ruïne bevond. De muren, volledig gemaakt van klei, stonden nog, maar de ruïne had geen dak meer, de nokbalk was ingezakt en de ingang was slechts 160 centimeter hoog. We konden vaststellen waar de houtkachel had gezeten en we vonden een kleine uitsparing in de muur, waar zich waarschijnlijk een altaartje heeft bevonden. Het voelde allemaal erg magisch en surreëel. Nadat Geert mij een aantal keer had opgetild in de hoop de zee te kunnen zien (zonder succes), was ik eigenlijk al volledig overtuigd dat dit het was; ons land.
Geert reageerde terughoudend, met het oog op het onbekende prijskaartje. Maar ik wist het heel zeker, hier zouden we gaan wonen. Toen we terugliepen keek ik nog een keer achterom en herkende ineens de foto van een van de online advertenties die we hadden bewaard. De ruïne op de berg, met daarachter de hoge eucalyptusbomen was onmiskenbaar. Ik sprong een gat in de lucht, want, hoewel de vraagprijs bijna het dubbele van ons originele budget bedroeg, was de prijs niet ondenkbaar.
Over twee weken online: Project Portugal #6!
Deze blogserie is geschreven door Iris. Iris is een Moderne Hippie met een down-to-earth, maar ambitieuze leveninstelling. Als gepassioneerd reizigster met een voorliefde voor de zee, had ze altijd al het gevoel dat haar simpele, maar knusse thuis zich aan de buitenlandse kust zou bevinden. Ze haalt voldoening uit hard en toegewijd werken, het liefst met de handen in de aarde, diepgaande gesprekken met gelijkgestemden en alles wat te maken heeft met duurzaamheid. Ze is werkzaam als freelance yogadocente, tekstschrijfster en redacteur voor onder andere Yoga Magazine. Haar avonturen staan momenteel on hold, om in Nederland samen met haar vriend haar eco-project onder de Portugese zon bij elkaar te sparen.
Meer inspirerende artikelen vind je hier!
Je kunt Moderne Hippies volgen op Facebook en Instagram.
