Don’t let your dreams be dreams is het motto van mij en mijn vriend, al voor we elkaar kenden. Drie jaar later is dat precies wat we samen gaan doen: we timmeren aan de weg om een eco-project op te starten in Portugal. Buiten leven, eten uit eigen groentetuin en dichtbij de zee wonen, is ons doel. Een ruïne op een afgelegen stuk land aan de Portugese zuidwestkust kopen en herbouwen, is niet iets dat je iedere dag doet. Zeker niet als het betekent dat je eerst keihard moet werken om alles te financieren. Toch is dit precies wat we deden en we wouldn’t want it any other way. In deze blogserie vertel ik jullie ons verhaal en laat ik jullie zien wat er komt kijken bij het realiseren van zo’n grote droom. Opdat het vele Moderne Hippies mag inspireren!
In mijn vorige artikel vertelde ik hoe we onze tijd op de eco-camping in het zuidwesten van Portugal ervoeren. Na een korte trip naar Nederland, besloten we de winter door te brengen in Portugal om een stuk land te vinden en een vergelijkbaar project op te starten. Dit keer hadden we gezelschap van vrienden die we in Spanje tegenkwamen. Wat begon als een afspraak om een avondje op dezelfde parkeerplaats te parkeren en samen te eten, werd een maand lang gezelschap van mede-busbewoners Roy en Judith. Met hun camper volgden zij ongeveer dezelfde route als wij en steeds als we afscheid namen, kruisten onze paden weer. We bezochten met z’n vieren het World Surf League evenement in Peniche, aanschouwden vol ongeloof de big waves en dappere surfers in Nazaré en barbecueden op het strand – met paarse zoeteaardappelbroodjes welteverstaan. De (paarse) zoete aardappels zijn namelijk een Portugees product waar de locals trots op zijn. Zo trots dat je in Aljezur en omgeving zelfs een zoeteaardappelmusem en een jaarlijks zoeteaardappelfestival kunt vinden. Maar dat terzijde.
We lieten Roy en Judith de eco-camping in Portugal zien, deden samen de was om geld te besparen en verzonnen vervolgens creatieve manieren om de geïmproviseerde waslijnen op te hangen en zoveel mogelijk kleding tegelijk te drogen. We speelden kaartspelletjes tot laat in de avond en luisterden naar het gitaarspel van Judith. We maakten een kampvuur, want inmiddels was het oktober en werd het ’s avonds steeds eerder koud en donker. We sliepen met uitzicht over het strand en wachtten samen met Judith en Roy op de wegenwacht toen ze pech hadden met hun oude T3 busje. Als het regende en stormde, zaten we knus bij elkaar in de bus. Het gezelschap was zo ontspannen en vanzelfsprekend, dat het afscheid oprecht iets was waar ik tegenop zag.
Nog geen week nadat we afscheid hadden genomen van Roy en Judith, parkeerden we op een middag op het dorpsplein van het lokale dorpje São Teótonio. We wilden een bezoekje brengen aan de makelaar, vanwege onze eeuwige zoektocht naar land. Zoals wel vaker voorkwam, waren we vergeten dat deze gesloten is tijdens het middaguur. Toen we in onze bus wilden stappen werden we vanaf het terras geroepen door een vrouw met een hoed en een zonnebril. We moesten goed kijken voor we haar herkenden, maar het bleek Petra van de eco-camping. Ze was enorm blij ons weer te zien en vertelde honderduit over het project dat we die zomer bezochten. Toen we aangaven dat we op zoek waren naar een huisje om te overwinteren, vertelde ze lachend dat ze op het punt stond een oproep te plaatsen om het zomerhuis voor de winter te verhuren. We spraken af om langs te komen, maar we wisten dat het goed zat.
Later die week reden we weer richting het Portugese achterland, dolblij dat we de winter konden doorbrengen op de plek waar we de vorige zomer zo hadden genoten en zoveel magie hadden gevoeld. Op één november trokken we in ons nieuwe stulpje. Ik weet het nog goed, want die avond hadden we meteen kennissen te eten, die toevallig in de buurt waren. Niet verrassend, zwijmelden zij ook weg bij de prachtige vergezichten en de fijne sfeer. Dat gevoel, om zoiets moois en fijns met anderen te delen, is precies wat we in de toekomst met ons eigen project willen realiseren.
Over twee weken online: Project Portugal #5!
Lees hier Project Portugal deel 1, deel 2 en deel 3!
Deze blogserie is geschreven door Iris. Iris is een Moderne Hippie met een down-to-earth, maar ambitieuze leveninstelling. Als gepassioneerd reizigster met een voorliefde voor de zee, had ze altijd al het gevoel dat haar simpele, maar knusse thuis zich aan de buitenlandse kust zou bevinden. Ze haalt voldoening uit hard en toegewijd werken, het liefst met de handen in de aarde, diepgaande gesprekken met gelijkgestemden en alles wat te maken heeft met duurzaamheid. Werkzaam als freelance yogadocente, tekstschrijfster en redacteur voor onder andere Yoga Magazine. Haar avonturen staan momenteel on hold, om in Nederland samen met haar vriend haar eco-project onder de Portugese zon bij elkaar te sparen.
Meer inspirerende artikelen vind je hier!
Je kunt Moderne Hippies volgen op Facebook en Instagram.
