Don’t let your dreams be dreams is het motto van mij en mijn vriend, al voor we elkaar kenden. Drie jaar later is dat precies wat we samen gaan doen: we timmeren aan de weg om een eco-project op te starten in Portugal. Buiten leven, eten uit eigen groentetuin en dichtbij de zee wonen, is ons doel. Een ruïne op een afgelegen stuk land aan de Portugese zuidwestkust kopen en herbouwen, is niet iets dat je iedere dag doet. Zeker niet als het betekent dat je eerst keihard moet werken om alles te financieren. Toch is dit precies wat we deden en we wouldn’t want it any other way. In deze blogserie vertel ik jullie ons verhaal en laat ik jullie zien wat er komt kijken bij het realiseren van zo’n grote droom. Opdat het vele Moderne Hippies mag inspireren!
In mijn vorige blog beschreef ik de ontmoeting met de buurman van het land waar we ons oog op hadden laten vallen. We hadden het proces om een bod uit te brengen inmiddels in gang gezet. We waren enorm enthousiast en het kon ons allemaal niet snel genoeg gaan. Die week hebben we wel twintig keer een rondje om het land gelopen, waarbij Geert opmerkte dat meer mensen de ruïne hadden bezocht, gezien de voetsporen en de vertrapte begroeiing. We gingen ervan uit dat de makelaar langs was geweest om foto’s te maken van de ruïne.
Petra van de eco-camping nam ons later die week mee naar de Câmara Municipal, ofwel de gemeente. Zelf moest ze belastingzaken regelen bij de Finanças en ze had aangeboden ons te helpen papieren van het land op te vragen. Een belangrijke stap in het koopproces, aldus Petra, omdat je aan de hand van die papieren kunt zien of het land onder beschermd gebied valt en of je dus al dan niet een bouwproject mag aanvragen.
We reden met Petra mee naar Odemira en volgden haar op de voet. Het werd ons direct duidelijk dat het in Portugal allemaal iets anders werkt dan in Nederland. Niets online belastingzaken regelen, nee, een bonnetje trekken en wachten tot je aan de beurt bent. Vervolgens kun je bij een medewerker achter zo’n grote ouderwetse computer aan de hand van een kaartje uitleggen waar je precies woont (want: geen adres).
Nadat Petra een papiertje had ontvangen van de ene afdeling, liepen we door Odemira naar een andere afdeling om te betalen. Terwijl we wachtten op onze beurt, werd Petra een beetje zenuwachtig. Opeens bracht ze uit: “Remco en Anna zijn ook geïnteresseerd in het stuk land waar jullie naar kijken”. En vervolgens: “Zo, dat is eruit”. Remco en Anna zijn vrienden van Wil en Petra, die al jaren bij hen op het land wonen, en blijkbaar na de geboorte van hun eerste kind op zoek zijn naar een plek voor zichzelf. Petra wilde ons graag helpen, maar wilde Remco en Anna niet voor het hoofd stoten. Ze verklaarde dat we het onderling moeten bespreken en dat zij graag neutraal wilde blijven. Uiteraard keken Geert en ik elkaar verschrokken aan. Het is wel de bedoeling dat als we daar wonen, we goed overweg kunnen met alle buren. We besloten bij terugkomst direct langs te gaan bij Remco en Anna.
Eerst was het tijd om de papieren van het land te bestuderen. Nadat ons een mapje papieren met allerlei legenda’s en kleurtjes was overhandigd, dronken we koffie op een terras en bestudeerden we de kaarten. Petra keek blij op: “Het ziet er allemaal heel goed uit!” Wij konden er niet veel uit opmaken, maar er was relatief weinig rood op de kaart te zien en het land valt onder één van de drie natuurbeschermingsinstanties, wat ons een relatief goede score leek.
Bij terugkomst op de camping liepen we direct richting Remco’s zelfgebouwde houten huisje. Hij zat op de veranda te roken. Anna was binnen met hun pasgeboren zoontje. We vertelden Remco dat we de papieren van het land hadden opgevraagd en lieten hem de papieren zien. Toen we hem vroegen of hij en Anna ook geïnteresseerd waren in het land, knikte hij. Hij ademde diep in en sloeg een diepe zucht. Toen stamelde hij dat ze dolgraag een eigen stuk land wilde kopen, maar dat het financiële plaatje de komende jaren niet realistisch was voor hen. Hij had stiekem gehoopt dat het land nog jaren te koop zou staan en ze het ooit konden betalen, maar gaf toe dat dat een verre droom was. Hij stelde dat wij ons niet moesten laten tegenhouden als we het geld hadden, maar we konden zien dat hij enorm baalde.
Met gemengde gevoelens liepen we terug naar het zomerhuis en bespraken de situatie. Inmiddels was ook duidelijk dat we niet rechtstreeks met de eigenaar in gesprek konden gaan, omdat deze een exclusief verkoopcontract had afgesloten met de makelaar. De makelaar deelde dat nieuws triomfantelijk met Petra via de telefoon. Er zat dus niets anders op dan die week nog een bezoekje te brengen aan de makelaar in Aljezur.
Over twee weken online: Project Portugal #8!
Deze blogserie is geschreven door Iris. Iris is een Moderne Hippie met een down-to-earth, maar ambitieuze leveninstelling. Als gepassioneerd reizigster met een voorliefde voor de zee, had ze altijd al het gevoel dat haar simpele, maar knusse thuis zich aan de buitenlandse kust zou bevinden. Ze haalt voldoening uit hard en toegewijd werken, het liefst met de handen in de aarde, diepgaande gesprekken met gelijkgestemden en alles wat te maken heeft met duurzaamheid. Ze is werkzaam als freelance yogadocente, tekstschrijfster en redacteur voor onder andere Yoga Magazine. Haar avonturen staan momenteel on hold, om in Nederland samen met haar vriend haar eco-project onder de Portugese zon bij elkaar te sparen.
Je kunt Iris persoonlijk volgen op Facebook en Instagram!
Meer inspirerende artikelen vind je hier!
Je kunt Moderne Hippies volgen op Facebook en Instagram.
