Don’t let your dreams be dreams is het motto van mij en mijn vriend, al voor we elkaar kenden. Drie jaar later is dat precies wat we samen gaan doen: we timmeren aan de weg om een eco-project op te starten in Portugal. Buiten leven, eten uit eigen groentetuin en dichtbij de zee wonen, is ons doel. Een ruïne op een afgelegen stuk land aan de Portugese zuidwestkust kopen en herbouwen, is niet iets dat je iedere dag doet. Zeker niet als het betekent dat je eerst keihard moet werken om alles te financieren. Toch is dit precies wat we deden en we wouldn’t want it any other way. In deze blogserie vertel ik jullie ons verhaal en laat ik jullie zien wat er komt kijken bij het realiseren van zo’n grote droom. Opdat het vele Moderne Hippies mag inspireren!
Na ons bezoek aan Remco en Anne, vertelde Petra van de eco-camping over de Portugese wet die stelt dat buren het eerste kooprecht hebben in Portugal. De Duitse tv-presentator was de enige die enigszins interesse had getoond in het land, maar ook had aangegeven de tijd noch het geld te hebben voor een volgend project. Dat leek ons niet meer dan logisch, dus we gingen zorgeloos verder met het koopproces. Aangezien de eigenaar van het land een exclusief verkoopcontract had gesloten met de makelaar, brachten we een bezoekje aan het makelaarskantoor in Aljezur.
Toen we het kleine kantoortje achteraf binnenstapten, keek de makelaar ons met zijn innemende blauwe ogen aan alsof hij ons al verwachtte. We besloten direct open kaart te spelen over onze wensen en ons budget, en vrij snel was duidelijk dat we een bod wilden plaatsen. We konden op dat moment na aftrek van de kosten koper en de belastingen niet de vraagprijs bieden, maar zaten daar ongeveer tien procent onder. De makelaar belde vervolgens met de eigenaar van het land om het bod te plaatsen. Die was duidelijk niet onder de indruk en herhaalde steeds het bedrag dat hij minimaal voor het land wilde hebben.
De makelaar gaf aan dat het waarschijnlijk wel zou lukken, maar dat we het wat tijd moesten geven. Als de verkoper het bod zou accepteren, zou de makelaar brieven naar de buren sturen met de vraag of zij het land voor het geboden bedrag willen kopen. Als de buren niet binnen de termijn van veertien dagen reageren, gaat de koop door. We knikten. Het voelde allemaal zo spannend, als in een film.
Toen vroeg de makelaar tussen neus en lippen door of we eigenlijk wisten dat het om twee landen ging. Het tweede stuk land was niet in de online advertentie opgenomen, maar blijkbaar wel bij de prijs inbegrepen. De makelaar haalde een map met papieren tevoorschijn en liet ons zien om welk stuk land het ging. We keken elkaar aan en vielen bijna achterover van onze stoel. De prijs die de verkoper vroeg voor de TWEE landen was ineens heel schappelijk. Het tweede stuk land was 2,6 hectare groot en ongeveer een halve kilometer van het eerste land verwijderd. De twee landen waren familie-eigendom en de verkoper wilde de landen samen verkopen, zodat de opbrengsten gelijk verdeeld konden worden over alle familieleden. De makelaar adviseerde ons extra papieren op te vragen bij de Câmara (het gemeentekantoor) om te controleren of op dit stuk land gebouwd mag worden.
Terwijl we richting Odemira sjeesden, vroeg ik me af hoeveel bijzondere wendingen dit hele avontuur nog zou krijgen. Het leek me onmogelijk dat er in dit geval geen addertje onder het gras zat. In Odemira doorliepen we de stappen zoals we dat een paar dagen eerder met Petra hadden gedaan en bestudeerden de kaarten met de legenda’s. We stonden perplex. Het tweede stuk land had dezelfde specificaties als het eerste land en stond inderdaad op naam van dezelfde familie.
We waren naar het strand van Arrifana gereden om te bedenken wat we met deze nieuwe informatie moesten doen. Terwijl de verkoelende zeewind in ons gezicht blies, wist ik heel zeker dat dit stuk land bestemd was voor Remco en Anne. Als zij een klein bedrag voor dit land konden betalen, konden we de eigenaar gemakkelijk de prijs bieden die hij wilde hebben voor de landen. We zouden allemaal een stuk land op de berg krijgen. Het leek de perfecte oplossing voor iedereen.
Volgende week online: Project Portugal #9!
Het laatste deel van deze blogserie verschijnt rond oktober. Wil je ook daarna op de hoogte blijven van onze Portugese avonturen? Nadat we intrek hebben genomen in ons nieuwe stulpje (een 40 jaar oude caravan die voor ons vertrek nog grondig verbouwd moet worden!) sturen we maandelijks een mail met updates over ons eco-project en future guesthouse naar iedereen die zich voor onze mailinglist heeft ingeschreven. Je kunt je via deze link inschrijven.
Deze blogserie is geschreven door Iris. Iris is een Moderne Hippie met een down-to-earth, maar ambitieuze leveninstelling. Als gepassioneerd reizigster met een voorliefde voor de zee, had ze altijd al het gevoel dat haar simpele, maar knusse thuis zich aan de buitenlandse kust zou bevinden. Ze haalt voldoening uit hard en toegewijd werken, het liefst met de handen in de aarde, diepgaande gesprekken met gelijkgestemden en alles wat te maken heeft met duurzaamheid. Ze is werkzaam als freelance yogadocente, tekstschrijfster en redacteur voor onder andere Yoga Magazine. Haar avonturen staan momenteel on hold, om in Nederland samen met haar vriend haar eco-project onder de Portugese zon bij elkaar te sparen.
Je kunt Iris persoonlijk volgen op Facebook en Instagram!
Meer inspirerende artikelen vind je hier!
Je kunt Moderne Hippies volgen op Facebook en Instagram.
